Odc. 1: Wykład

Witajcie po długiej przerwie!

Piaskowy Gołąb skończył się prawie cztery miesiące temu. 
Postanowiłam nie rezygnować z pisania, ale chciałam poczekać, aż wpadnę na pomysł, do realizacji którego zechcę przystąpić. 
Obawy mam! I to takie same, gdy publikowałam pierwszy odcinek Gołąbka :) Jedyne, co może Was zaskoczyć to fabuła. Wiele opowiadań Adommy powtarza podobne schematy. Piasek również opierał się na romansie rozkwitającym w czasie trasy koncertowej. Tym razem chcę od tego schematu odejść, by nie powtarzać pomysłów. Przenoszę bohaterów ze świata sceny do normalnego życia.
Muszę uprzedzić, że opowiadanie będzie stawiało bohaterów przed różnymi trudnymi i niemoralnymi wyborami. To Adommy będzie w pewnym sensie innowacyjne; mam nadzieję, że ten eksperyment się powiedzie, a fic przypadnie Wam do gustu. 
Adres bloga jest nowy; na PG zrobiłby się duży bałagan, a może jeszcze ktoś z Was będzie chciał tam kiedyś zajrzeć :)
Co do częstotliwości dodawania notek - postaram się, by były to piątki, ale niestety nie obiecuję tego z racji natłoku przeróżnych obowiązków, które ciągle na mnie spadają. Pozdrawiam!

Zapraszam do pierwszego odcinka!

1. Wykład 

- Zapadł wyrok ostateczny, ale o tym już wiesz. Przykro mi.

Młody szatyn jedynie kiwnął głową. Jego przeplecione palce drżały, a powieki zacisnęły się, by nie pozwolić sobie na uronienie choćby jednej łzy.

- Miałbym tylko jedno życzenie – Rzekł słabym głosem – Chcę kogoś odwiedzić.

Czarnowłosy trzydziestolatek westchnął pod nosem – Nie możesz opuścić zakładu.

- Tylko na dwie godziny. Zrobię wszystko. Chcę tylko zobaczyć się z synem – Rzekł szatyn, wpatrując się w niebieskie oczy należące do jego opiekuna – Jeśli mam spędzić resztę życia w tych szarych murach postaraj się o jedną przepustkę. Wiem, że tylko ciebie mogę o to prosić. Tylko ty jesteś w stanie okazać choć odrobinę człowieczeństwa w tym cuchnącym bagnie.

Adam kiwnął głową – To nie jest tak proste, jak ci się wydaje. Jestem za ciebie odpowiedzialny.

Powieki przykryły zieleń smutnych oczu. Przygryzione do krwi sine wargi zacisnęły się i zadrżały nieznacznie.

- Naprawdę nikogo nie skrzywdziłem.

- Dokonaliśmy wszelkich starań, by udowodnić twoją rację – Rzekł brunet, wstając z fotela. Poklepał starszego od siebie mężczyznę po masywnym, umięśnionym ramieniu – Postaram się chociaż o zgodę na widzenie.

Wąskie usta wygięły się w przytłaczająco smutnym uśmiechu.

***

Wysoki brunet przeciągnął kartą po czytniku i przekroczył drzwi oddziału psychoterapii i resocjalizacji zakładu karnego w San Diego. Pewnym krokiem szedł wzdłuż głównego korytarza, zaglądając przez szyby kolejnych pomieszczeń. Pchnął jedne z drzwi podpisane dwoma nazwiskami.

- Cześć – Posłał łagodny uśmiech w kierunku wspólnika i rzucił skórzaną kurtkę na oparcie dużego fotela. Wziął głęboki oddech, po czym przeczesał palcami kruczoczarne włosy – Wybacz spóźnienie, na mieście cholerne korki.

Nieco niższy mężczyzna, ubrany w przetarte jeansy i luźną białą koszulę dopijał kawę ze swojego ulubionego kubka. Wziął ostatni łyk letniego napoju i odłożył na biurko jeden z popularniejszych brukowców.

- Widziałeś, że złapali Dreadda? – Spytał, stukając palcem w zdjęcie na pierwszej stronie – Myślisz, że go dostaniemy?

Adam zerknął w kierunku fotografii na której widniał tęgi, starszy kryminalista, po czym wzruszył ramionami.

- Mamy przepełniony budynek.  Dostajemy już tylko szczególne przypadki.

Kris przechylił głowę – Dreadd nie jest szczególnym przypadkiem? Dałbym się pokroić, żeby zajrzeć w jego akta.

Brunet chrząknął pod nosem i zerknął na wyświetlacz swojego telefonu. Jedna wiadomość. Odczytał ją natychmiast.

„Nie wziąłeś kanapek, które zostawiłam na stole. Alma.”

- Skoczę do bufetu – Rzekł, zarzucając kurtkę na masywne ramiona – I bierzemy się do roboty. W porządku?

Kris machnął ręką, po czym zniknął w pomieszczeniu łączącym się z jego gabinetem.

***

Przyciągał uwagę i nikt nie mógł temu zaprzeczyć. Pomijając kwestię urody czarował swoim urokiem. Był autorytetem dla każdego, z kim przyszło mu pracować. Obdarzony niezwykłym talentem rozumienia ludzkich zachowań, silny charakterem, nieugięty lecz łagodny. Wykształcony, młody człowiek, który dzielnie wyprowadzał kryminalistów na prostą i pomagał im zrozumieć mechanizmy rządzące cywilizowanym światem. Był jedynym, który nie wzbudzał strachu lecz szacunek i respekt.

Kiedy przekroczył próg bufetu, oczy kobiet siedzących w rogu pomieszczenia powędrowały od razu na niego. Zerknął w ich kierunku i uśmiechnął się ciepło.

- Jak leci?

- W porządku – Odrzekła Maria – Po południu mamy nowych gości.

Brunet kiwnął głową i zerknął w kierunku sprzedawcy – Dwie kanapki i mrożoną herbatę poproszę.

Przez dłuższą chwilę wpatrywał się w menu wiszące tuż przy drzwiach. Odebrał swoje zakupy i nie oglądając się za siebie wrócił do gabinetu, gdzie pracował wraz ze swoim wspólnikiem i najwierniejszym przyjacielem – Krisem Allenem.

- Co dziś dla mnie masz? – Odłożył swoje śniadanie na drewniane biurko, po czym zapadł się w miękkim fotelu. Przeciągnął się leniwie i zwrócił twarz w stronę okna.

Kris wyciągnął plik dokumentów i rzucił je Lambertowi przed oczy.

- Kilku gnojów. Ten – Wskazał na czarnowłosego dzieciaka – Tego damy Timowi. Lekki przypadek. Straszył dzieciaki, trochę broił w szkole i na ulicach. Diluje po godzinach, uciekł z domu. Myślisz, że stażysta sobie z nim poradzi?

- Na pewno. Nudy. Pokaż mi coś ciekawszego – Odparł Adam, łapiąc osobną teczkę – O, dla mnie jakaś panna? – Spytał, widząc zdjęcie przedstawiające uroczą blondynkę.

Kris zerknął przez ramię – Nie, dla ciebie mam coś specjalnego – Uśmiechnął się cwaniacko, podsuwając Adamowi zdjęcie starszego mężczyzny – Wysłał do nas swoje pamiętniki, gdzie opisuje swoje najbardziej chore fantazje erotyczne.

Lambert parsknął śmiechem – Chcą zamknąć faceta za to, że lubi poświntuszyć?

- Złamał prawo co najmniej osiem razy i obiecuje, że spełni każdą ze swoich zachcianek, którą zawarł w tym zeszycie. Wierz mi, żadna kobieta nie chciałaby znaleźć się obok tego chorego dupka.

Czarnowłosy uniósł brwi i chrząknął pod nosem. Mam  zajmować się emerytowanymi zboczeńcami. Świetnie. Chwycił kolejną teczkę i przejrzał jej zawartość.

Kartoteka niejasna. Niezdatny do życia w społeczeństwie. Ciężki przypadek. Do obserwacji i resocjalizacji.

- Jakiś smakowity kąsek? – Spytał, szukając koperty zawierającej fotografię.

Allen podniósł wzrok – To? A… a tak. Przerzucają go między zakładami, bo nikomu nie udało się go rozgryźć. Twardy dupek – Mruknął z dezaprobatą – Opis jego przypadku jeszcze jest w sąsiednim wydziale. Przydzielimy go Simonowi.

- Podważasz moje kompetencje – Chrząknął brunet przyglądając się twarzy młodego blondyna – Idę na wykład.

- Czym ich dziś pomęczysz? – Kris uniósł wzrok sponad pliku dokumentów.

Czarnowłosy uśmiechnął się łagodnie – Trochę filozofii. Mają z tym problem.

Allen pokiwał głową – Nie zatrzymuję. Pamiętaj, że o siódmej zbieramy się w gabinecie Simona. Musimy przegadać kwestię organizacji najbliższego miesiąca.

- Mam to w planach od tygodnia. Do zobaczenia. 

***

- Czym jest strach? Kto potrafi odpowiedzieć na to pytanie?

Wysoki brunet powolnym krokiem przechadzał między rzędami niskich biurek. Mijał mężczyzn, którzy wodzili za nim wzrokiem pełnym zaciekawienia.

- Nikt? – Zatrzymał się na końcu sali, opierając plecy o szafkę – A lęk?

- Strach i lęk mają to samo znaczenie – Rzekł jeden z młodych chłopaków. Ostre rysy jego twarzy sprawiały, że stwarzał ponure wrażenie. Liczne, amatorskie tatuaże zdobiły jego ręce i łopatki, szara koszulka wisiała na wątłych ramionach.

- Ktoś nie odrobił pracy domowej – Adam uśmiechnął się ciepło i powoli zmierzał w kierunku swojego miejsca. Nim zdążył wypowiedzieć kolejne słowa, drzwi otworzyły się szeroko. Do pomieszczenia weszła niska, ubrana w roboczy strój kobieta. Na prawej piersi widniała mała plakietka z nazwiskiem i zdjęciem.

- Panie Lambert, dyżurni musieli interweniować. Dostaliśmy nowego chłopaka. Możemy go przyprowadzić pod pańską opiekę czy wracamy z nim do Chula Vista?

- Proszę bardzo, zapraszam – Odparł z ciepłym uśmiechem Adam. Blondynka kiwnęła głową, gdy policjant wprowadził na salę skutego kajdankami mężczyznę.

- Które miejsce ma zająć? – Spytał czarnoskóry służbista, trzymając chłopaka za ramię. Lambert wskazał ostatni wolny rząd – Proszę zaprowadzić go tam – Odparł, odwracając się przodem do tablicy.

- Strach – Powtórzył, pisząc to słowo na tablicy – Czego bali się nasi bohaterowie? Zwrócił wzrok w kierunku sali – Dorian, Werter?

- Cierpieli przez kobiety. Bali się odrzuconej miłości – Rzekł rudowłosy chłopak, siedzący pod ścianą.

Adam westchnął pod nosem, mierząc wzrokiem więźniów, z którymi przyszło mu pracować.

- Zła odpowiedź. Zajmijmy się innym pojęciem… - Ponownie odwrócił się w kierunku tablicy, ścierając napisane wcześniej słowo. Był już niemal całkowicie zrezygnowany.

- Strach przed porażką w miłości jest irracjonalny, dlatego nie możemy użyć tego właśnie słowa. Lęk. Subiektywne odczucie odnoszące się w kierunku irracjonalnego zagrożenia. A tak swoją drogą… bardzo donośny głos. Słyszałem go już na głównym hallu.

Adam zmarszczył brwi; nie znał tego tonu. Odwrócił się w kierunku mężczyzn.

- Słucham? – Spytał, a jego oczy powiodły po sali. Po chwili odnalazły autora wypowiedzianych słów.

- Jakim zagrożeniem jest dla nas nieszczęśliwa miłość, albo co zabawniejsze – kobieta? – Rzekł młody blondyn, który niespełna trzy minuty wcześniej przekroczył próg sali, na której się znajdował. Nerwowo uderzył nadgarstkami w blat stołu, a krótki łańcuch kajdanek zabrzmiał dźwięcznie.

- Ciekawe – Rzekł brunet, przysiadając na stole – Chyba przestudiowałeś Freuda. Masz do powiedzenia coś jeszcze z jego teorii?

Nieznajomy blondyn przechylił głowę, westchnął cicho i leniwie przygryzł wargę – Nierozładowane napięcie seksualne prowadzi do zmian fizjologicznych mózgu. Pobudzanie pewnych okolic tutaj – skierował swój palec na czoło - wyzwala reakcje lękowe. Jeśli nasz Werter odczuwał jakiś lęk to tylko dlatego, że Lotta nie dała mu dupy.

Ostatnia wypowiedź wzbudziła ciche śmiechy wśród mężczyzn. Niepoprawne żarty zwykle omijały salę Lamberta. Tym razem kąciki ust Adama również się uniosły – Zgadza się. Lęk jest nieirracjonalny, subiektywny, tworzą go wewnętrzne obawy, a nie realne zagrożenie. Do czego prowadzą stany lękowe? Jaki może być ich skutek? – Spytał brunet, stając przodem do swoich uczniów. Kiedy zapanowała dłuższa cisza, niebieskie oczy zwróciły się ku nowo przybyłemu mężczyźnie.

- Pewnie chodzi o nerwicę?

- Zgadza się – Odparł Adam sięgając po książkę Cleckleya – To elementarna, podręcznikowa wiedza. Studiowałeś psychologię, filozofię, psychiatrię?

Zapadła długa cisza. Brązowe oczy wpatrywały się w wykładowcę. Brunet uniósł wzrok i odpowiedział podobnym, zaciekawionym spojrzeniem. Był co najmniej zaintrygowany nowym podopiecznym.

- Kilka razy wszedłem w swój umysł i spróbowałem go zrozumieć.

Adam przechylił głowę – Z jakim skutkiem?

Blondyn wstał ze swojego miejsca. Pozostali więźniowe zwrócili na niego uwagę. Dopiero teraz brunet miał okazję przyjrzeć się nowo przybyłemu. Nie wyróżniał się niczym, może poza spojrzeniem – leniwym, tajemniczym, pewnym. Powolnym krokiem szedł między rzędami ławek. Policjant zajmujący miejsce obok Adama wstał i przygotował się na interwencję. Chłopak był coraz bliżej, zatrzymał się pół metra przed obliczem czarnowłosego. Nie dorównywał mu wzrostem. Przychylił się w jego stronę. Brunet poczuł zapach papierosów i ciężkich, męskich perfum.

- Od tamtej pory się boję. Jestem przerażony.

Adam poczuł zimny dreszcz przeszywający jego ciało. Przez moment miał wrażenie, że jego kręgosłup zamienił się w zimny, stalowy słup. Nie był to strach, raczej niesmak. Wierzył w fałszywość tych słów. Świetny manipulator. To nie wszystko. Poczuł jakiś ciężki, niestabilny erotyzm drzemiący w tych słowach.

Boję się. Jestem przerażony. Zaopiekuj się mną, zajmij… zrób to, błagam.

Nim zdążył cokolwiek powiedzieć, drzwi uchyliły się i stanął w nich Kris.

- Wybacz za zamieszanie, Simon jest wolny, zabieram go. Tommy, zapraszam – Rzekł, kiwając głową. Blondyn posłusznie ruszył w kierunku drzwi. Mijając Adama posłał mi jedno, krótkie spojrzenie. Czarnowłosy poczuł elektryzujący, nieprzyjemny dreszcz. Skojarzył ten obojętny, pełen sarkazmu wyraz twarzy. „Kartoteka niejasna. Niezdatny do życia w społeczeństwie. Ciężki przypadek. Do obserwacji i resocjalizacji.”

- Panie Lambert, to te nerwice co w końcu powoduje?

Czarnowłosy otrząsnął się z chwilowego amoku.

- To zadanie dla was. W bibliotece znajdziecie odpowiednie książki. Podpowiem, że powinniście szukać na dziale psychologii austriackiej – Rzekł, wrzucając swój notes do teczki – Dziękuję – Rzekł, po czym spiesznie opuścił salę.