Odc. 3: Gorączka

Wasze linki uzupełnię w najbliższym czasie :) Wygram z sesją i już jestem dla Was! 

Dziękuję za Wasze komentarze. Zapraszam na trójkę :)

3. Gorączka

- Martin! – Adam zawołał do jednego z mężczyzn, którego pas wyposażony był w pęk kluczy – Pozwól na moment. Pięć dwa siedem.

Kiedy czarnoskóry klawisz otwierał pomieszczenie, obok Adama stało już dwóch policjantów. Siermiężne, metalowe drzwi powoli otworzyły się. Tuż za nimi stał niskiego wzrostu, drobny blondyn. Jego nadgarstki połączone były srebrzystym łańcuchem. Lambert spojrzał w kierunku jednego z mundurowych.

- Tylko więźniowie we wschodnim skrzydle mogą być skuci we własnych celach. Tutaj mamy areszt tymczasowy. Ile razy można to powtarzać? – Adam nerwowo zacisnął wargi i podszedł do blondyna – Trzymasz się obok mnie. Żadnych gwałtownych ruchów. Wykonujesz moje polecenia. Plac jest strzeżony przez wartowników, za nami idą policjanci. Nawet nie próbuj żadnych sztuczek.

Tommy przechylił głowę – Nie traktuj mnie tak samo, jak tych wszystkich tępych gówniarzy – Rzekł ze spokojem w głosie. Powolnym, lecz zdecydowanym krokiem ruszył głównym korytarzem, dorównując kroku Adamowi.

Szli ramię w ramię, nie patrząc na siebie wzajemnie. Brunet pomimo świetnego zabezpieczenia i świadomości, że Ratliff jest absolutnie bezbronny, czuł się złapanym w pułapkę. Pchnął drzwi wiodące na zamknięte podwórze i wraz z Tommym wyszli na pusty plac.

Westchnął pod nosem, wyobrażając sobie sytuację ludzi, którzy spędzą tutaj całe swoje życie. Wielu z nich przegrało walkę o lepsze życie.

- O czym chciałeś porozmawiać? Skończyłem już pracę, więc nie nadużywaj mojej życzliwości – Rzekł Lambert, patrząc na jednego z wartowników. Starał się zachować kamienny wyraz twarzy.

- Jaki jest pana ulubiony artysta?

Adam miał wrażenie, że właśnie się przesłyszał. Zwolnił kroku, co uczynił również jego rozmówca. Lambert spojrzał na chłopaka, stojącego tuż przed nim.

- Nikomu o sobie nie mówię, takie mam zasady.

Nieprzerwanie lustrował twarz chłopaka, nie mogąc odczytać z niej żadnych emocji. Wpatrywał się w bystre, przymrużone oczy, lekko rozchylone usta. Poczuł skurcz w żołądku.

- Przecież nie poznam całego twojego życia, kiedy usłyszę nazwisko faceta, którego cenisz – Rzekł z uśmiechem, cofając się na krok. Wpatrywał się wyczekująco w twarz bruneta.

- Co z tobą jest nie tak? – Spytał Adam – Widziałem cię na zajęciach dwukrotnie. Zdaje się, że masz szeroką wiedzę na wiele tematów. Potrafisz rozmawiać i nie myślisz schematem typowym dla niepoczytalnych. Wydajesz się być inteligentny. Spędzasz całe dnie w kajdankach, a twoja kartoteka jest czysta. Kto cię wpakował w to gówno, co?

Chłopak zachłysnął się powietrzem i przygryzł dolną wargę. Wziął głębszy oddech i wzruszył ramionami. Dystans zmniejszył się o odległość jednego kroku.

- Ludzie… - Westchnął – Są zbyt słabi, bym mógł z nimi żyć.

Adam zmarszczył brwi – Co przez to rozumiesz?

- Panie Lambert… - Leniwie uniósł powieki – Proszę wybaczyć, ale moją sprawę prowadzi Simon. Tylko z nim mam prawo do podobnych rozmów.

Brunet westchnął cicho, po czym przewrócił oczami – Masz rodzinę?

- Miałem.

- Co się z nimi stało? – Spytał niewzruszenie. Choć odpowiedzi na to pytanie niejednokrotnie zmroziłyby krew w żyłach, Adam po wielu latach w zawodzie nauczył się przyjmować wszelkie zeznania ze spokojem. Każda rozmowa była podobna do rutynowej czynności.

Blondyn zbliżył się powoli, trzymając ręce przy sobie.

- Przyjdź po mnie jutro i weź mnie na rozmowę. Opowiem ci więcej… - Wyszeptał do ucha. Adam wzdrygnął się, po czym absolutnie zamarł. Był pewien, że miękkie usta otarły o krawędź jego ucha – Odpowiem na wiele pytań. Teraz jestem zmęczony… - Mówił, nie cofając się nawet na krok – Zabierz mnie do pokoju. Długi sen dobrze mi zrobi.

Czarnowłosy odsunął się z odrazą i odwrócił spiesznie, nie oglądając się za siebie – Zaprowadźcie go z powrotem - Rzekł, przyspieszając kroku. Miał prawo posunąć się do każdego czynu i w tym momencie ze wszelkich sił pragnąć zacisnąć dłoń w pięść, a następnie wymierzyć nią wprost w twarz młodego chłopaka. Powstrzymał się z jednego powodu – nie tolerował przemocy. Złość zaczęła nad nim dominować. Nigdy nie ulegał wpływom, nie pozwalał sobie na manipulacje, a tym razem coś wyrwało się spod jego kontroli.

Zimne powietrze wypełniło płuca. Adam poklepał kieszenie w poszukiwaniu kluczy do samochodu. W myślach błagał, by znajdowały się one wraz z portfelem. Nie chciał wracać do swojego gabinetu. Nie chciał w ogóle wracać do murów tego miejsca.

Mam kobietę. Ona mnie potrzebuje. Nie powinienem tracić czasu na popaprańców. Muszę wrócić do Almy.

Krew wrzała w jego żyłach. Słyszał w uszach pulsujące tętno oraz te lekkie, swobodnie płynące słowa grające przeklętą melodię. Przyjdź po mnie jutro.

- Szlag! – Warknął, otwierając drzwi czarnego forda. Zajął miejsce kierowcy i bez zwłoki przekręcił kluczyk w stacyjce. Chciał uciec; nie wiedział przed „czym”, ale czuł, że właśnie „to” zaprowadzi go do zguby.

Wskazówka prędkościomierza minęła już numer pięćdziesiąty, sześćdziesiąty i po chwili siedemdziesiąty. Powietrze groźnie uderzało w przednią szybę. Palce mocniej objęły kierownicę.

***

- Kochanie? – Zawołał, przekraczając próg domu. Zajrzał do kuchni, gdzie Alma przygotowywała kolację. Odwróciła się powoli.

- Adam, zdejmij buty, czyściłam po… Adam! – Krzyknęła, gdy dłonie mężczyzny powiodły na jej szczupłe biodra, po czym przesunęły się na drobne piersi. Biały fartuch zaszeleścił pod naciskiem silnych dłoni. Namiętne pocałunki połączyły ich usta.

Przyjdź po mnie jutro dźwięczało mu w głowie, lecz każdy kolejny pocałunek i dotyk odwodził go od tego prześladującego tonu.

Dłonie wkradły się pod długą spódnicę.

- Adam, co ty ro… co ty robisz? – Oparła dłonie o jego tors, jednak gest ten przypominał bardziej odepchnięcie niż przemawiającą przez nią troskę.

- Tęskniłem – Wysyczał. Słyszał jak kłamstwo zagnieżdża się w jego wypowiedzi. Czuł do siebie potworne obrzydzenie.

Przyjdź po mnie jutro. Porozmawiamy.

Widział w jej dużych oczach strach oraz niepewność. Stała nieruchomo jak marmurowy posąg. Patrzyła w niebieskie tęczówki.

- Przygotowałam kolację. Rozbierz się. I umyj ręce – Rzekła beznamiętnie. Ucałowała miękki policzek i poprawiając wymięty fartuch podeszła do piekarnika, z którego unosił się aromatyczny zapach pieczonego mięsa.

Lambert czuł, jak nieznany mu żar rozpala całe gardło. Gorycz wypełniała jego usta.

- Przepraszam, Alma – Zdołał wydusić i zdjął kurtkę, odwieszając ją w przedpokoju. Udał się do łazienki. Nie domknął drzwi, odkręcił wodę i spojrzał na przypadkowy przedmiot, znajdujący się w zasięgu jego wzroku. Rozpalone wargi zadrżały, gdy ujrzał własne odbicie. Czuł przepełniające go dziwne pragnienie. Czuł również ucisk w spodniach. Wyszedł z łazienki, popychając drzwi.

- Zapomniałem telefonu. Muszę wrócić do samochodu, będę za moment – Zawołał, nawet nie patrząc w kierunku kuchni. Wyszedł na dwór w samej bluzie, nie zważając na ujemną temperaturę. Wsiadł do samochodu, przeklinając w myślach własne imię.

To był impuls. Przyciągający żeliwo stop, czekający na rozmagnesowanie. Najpierw guzik w spodniach, następnie rozporek. Silna dłoń wślizgnęła się pod materiał luźnych jeansów oraz bielizny. Wstrzymał powietrze i zacisnął powieki, ściskając swoją męskość w dłoni. Wystarczyło zaledwie kilka ruchów, by po jego palcach rozlała się gęsta, ciepła wydzielina. W tej chwili gorącym ciałem nie wstrząsnęła zniewalająco gwałtowna fala rozkoszy i spełnienia. Było to raczej uwolnienie się od prześladującego, ciężkiego podniecenia, które niespodziewanie go zaatakowało. Wziął głęboki oddech i zmrużył powieki.

***

Zbliżała się północ. Brunet przekroczył próg sypialni i zmierzał w kierunku łóżka. Usiadł na jego krawędzi i przetarł zmęczone oczy dłońmi.

- Powinieneś odpocząć, Adam. To już nie są żarty.

Co ty możesz wiedzieć, pomyślał. Mruknął pod nosem i opadł na poduszkę, zakrywając się miękką kołdrą. Wpatrywał się w ciemność za oknem. Powierzchnię jego skóry pokrył płaszcz drobnych kropli zimnego potu.

- Kochanie… - Usłyszał kojący szept przy swoim uchu. Delikatna, kobieca dłoń zsunęła się po jego brzuchu, po czym zanurzyła się pod materiałem luźnych bokserek.

Zamknął oczy. Jego ciało nie reagowało na dotyk. Uczucie choć przyjemne, nie wywoływało żadnej reakcji. Ciepłe palce masowały męskość Adama, który za wszelką cenę próbował przywołać w głowie jakiekolwiek erotyczne wspomnienie.

Bystre, pewne siebie spojrzenie. Oddech tuż przy policzku. Zapach ciężkich, przeklętych perfum. Anyż i opium. Nie znosił tego połączenia. Było skrajnie mdlące, słodko-gorzkie, nie do zniesienia. Dotyk miękkich warg przy krawędzi ucha. Szyderczy uśmiech. 

 

Błagam, nie wyszeptał w myślach i prędko uniósł powieki.

- Jesteś już gotowy… kochaj się ze mną.

- Alma, nie dam rady… Przepraszam – Zwrócił się twarzą w kierunku kobiety. Ze zrozumieniem kiwnęła głową. Kochali się raz na trzy, cztery tygodnie, a w ostatnim kwartale nie mieli ze sobą żadnych, choćby najdrobniejszych ekscytujących doznań. Życie erotyczne nie miało dla nich dużego znaczenia. Pozbawione było spontaniczności, uniesienia i ekstazy. Nie mieli sobie tego za złe; czuli się ze sobą szczęśliwi.

- Dobranoc, Adam.

- Dobranoc.

Kiedy otworzył oczy, w pokoju nadal panowała ciemność. Alma spała na boku zwrócona w kierunku ściany. Brunet czuł zimny pot spływający po jego czole. Oddychał ciężko, a jego ciało drżało w konwulsjach gorączki. Nie pamiętał kiedy ostatni raz czuł się tak źle.

***

- Mleko z imbirem i miodem. Dobrze ci zrobi.

Brunet westchnął głośno i przyjął do rąk kubek aromatycznego napoju. Wodził wzrokiem za Almą.

- Czy rozmawiałeś już z Krisem? – Spytała po chwili.

- To nie jest najlepsza decyzja. Wierz mi. Jesteś zbyt delikatna. Poza tym mamy wolne miejsce jedynie dla roznoszącego posiłki. Nie chcę, byś miała kontakt z tymi chorymi wariatami.

Kobieta wyprostowała się i zwróciła przodem do Adama.

- Mielibyśmy wtedy więcej pieniędzy. I pracowalibyśmy razem… - Usiadła tuż obok na miękkiej kanapie –  Codziennie jeździsz do San Diego samochodem. Zabieralibyśmy się we dwoje.

Czarnowłosy spojrzał w jej kierunku – Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł. Jesteś zbyt delikatna, by spędzać czas wśród takich ludzi. Wiesz z jaką presją się to wiąże? Gdy zobaczą kobietę, nie dadzą ci żyć. Warczą, plują w twarz. Do tej roboty potrzeba twardego faceta, a nie skromnej, drobnej dziewczynki.

- Uważasz, że do niczego się nie nadaję, tak?

- Dobrze, już dobrze! – Adam podniósł głos, po czym złapał się za obolałe gardło – Dwa tygodnie na okresie próbnym. Daję ci gwarancję, że wspomnisz moje słowa.

Alma uśmiechnęła się szeroko i ucałowała bruneta w rozgrzany policzek.

- Oby to nie ściągnęło na nas większych kłopotów – Dodał bez przekonania niskim, cierpkim tonem głosu.