Odc. 6: Bankiet.

Dziękuję za komentarze! :) <3
Zapraszam do kolejnej części.

6. Bankiet

Adam usiadł na czarnej sofie i wziął głębszy oddech. Poluzował nieco krawat, po czym sięgnął po pierwszą z brzegu gazetę. Przeglądał ilustracje, by zająć swój czas i być może – by oderwać się od prześladujących go wspomnień.

Przydzielani mu przestępcy popełniali przestępstwa głównie na tle seksualnym, bądź miewali takie fantazje. Wysłuchiwał tych okrutnych, ponurych opowieści, zwykle czując w chrapliwych głosach pogrążenie czy szaleństwo. Uciekali wzrokiem, po ich twarzach płynęły łzy, uderzali pięściami w blat stołu.

Ale Tommy był inny.

Nie mówił wiele, choć jeśli już coś z siebie wydusił to trafiał w samo sedno. Dokumenty ze szczegółowym opisem jego przeszłości zostały zwrócone do zakładu. Do czasu ich otrzymania, chłopak nadal będzie tajemnicą.

Adam poczuł suchość w gardle i skierował się do kuchni. Przezroczysta ciecz wypełniła szklankę. Nim zdążył zbliżyć ją do ust, w pomieszczeniu rozległ się powolny stukot obcasów. Momentalnie zwrócił wzrok w stronę Almy.

- Jesteś gotowa? – Spytał i zmierzył ją wzrokiem – Taksówka czeka.

- Spodziewałam się usłyszeć, że… ach, nieważne – Odparła, a z jej twarzy zniknął nikły uśmiech.

- A… - Brunet zająkał się – Ślicznie wyglądasz. Dobry wybór, jeśli chodzi o sukienkę. I buty – Dodał z uśmiechem, po czym podszedł do niższej od siebie kobiety – Jesteśmy spóźnieni. Chodźmy już.

***

Rozświetlona sala mieściła blisko stu gości. Adam znał większość z nich, jednak z pracownikami pozostałych jednostek wymienił w życiu może dwa słowa. Objął Almę w pasie i powoli szedł przed siebie, szukając wzrokiem najbliższych znajomych. Alma za to spoglądała na inne kobiety; z niesmakiem odwracała wzrok na widok odważnych krojów eleganckich sukni czy odkrytych dekoltów. Nie wypowiadała uwag na głos, czekała na ewentualne reakcje bruneta.

- Kris! – Zawołał z uśmiechem, po czym szybkim krokiem podszedł do przyjaciela. Ten spojrzał mu w oczy i niechętnie wyciągnął dłoń.

- Gratuluję – Rzekł oschle, po czym zacisnął wargi.

Spoglądali po sobie raz po raz. Czarnowłosy uniósł brew, po czym uśmiechnął się niepewnie.

- Dostałem podwyżkę?

- Nie. Coś znacznie cenniejszego. A właściwie to kogoś.

Wargi rozchyliły się w niemym geście. Ciało zalała fala gorąca, a rumieniec wstąpił na blade policzki.

- Żartujesz? – Wydusił z siebie.

- Simon nie ma czasu – Kris nie ukrywał swojego rozgoryczenia – Chce, żebyś mu pomógł. Zwłaszcza, że Tommy napisał podanie o to, byś był jego opiekunem. Uargumentował swoją prośbę tym, że potrafisz dobrze się z nim porozumieć i wierzy, że zresocjalizuje się przy tobie.

- Kłamstwo – Parsknął śmiechem Adam – On wcale ze mną nie rozmawia.

Allen zignorował ten temat, po czym przywitał się z Almą.

- O co chodzi? – Spytała w końcu. Mężczyźni wymienili spojrzenia.

- O nic – Rzekł Lambert – Sprawy zawodowe. Przejdźmy do baru – Zaproponował w końcu, by wszelkie emocje opadły.

Sącząc drinka nie myślał o niczym innym. Miał już plany względem Tommy’ego i niemal wszystkie mógł teraz prawnie zrealizować. Będzie mógł przebywać w jego otoczeniu częściej. Przez myśl przeszło mu co na to powie jasnowłosa kobieta, siedząca tuż przy nim, wiernie czekająca aż wróci z pracy każdego dnia. Wziął łyk alkoholu, a słodki smak wypełnił jego usta.

Alma zrozumie, że to może być przełomowy okres w karierze zawodowej Adama. Musiałaby wykazać się egoizmem, gdyby robiła mu problemy. Z resztą to do niej niepodobne.

- Co powiecie na wspólny wyjazd w góry? – Zaproponowała Katy – Przydałby się nam chociaż krótki odpoczynek.

Alma wraz z Krisem zareagowali entuzjastycznie. Adam jedynie uśmiechnął się i kiwnął głową.

- Niezły pomysł.

Tyle jej się należy. Będziemy mieli dla siebie więcej czasu, zwłaszcza, że niedługo będzie nam go bardzo brakowało.

Rozmawiali jeszcze długo popijając drinki i dyskutując na przeróżne tematy dotyczące kultury, polityki oraz ostatnich wydarzeń w San Diego.

***

Zbliżała się północ. Kris zamroczony alkoholem oparł się o ramię Adama.

- Muszę złapać… powietrza – Wycedził, poklepując bruneta po plecach – Idziesz ze mną?

- Jasne – Odparł Lambert, po czym podtrzymując się stołu wstał i ruszył chwiejnym krokiem w stronę zamkniętych drzwi tarasu. Zimne powietrze dało ulgę rozgrzanym i spoconym ciałom.

- Przy… Przyjechałeś samochodem? – Spytał z uśmiechem Kris docierając do barierek. Musiał znaleźć jakiekolwiek oparcie, które nie pozwalało mu stracić równowagi.

- Taksówką… - Odparł Adam, biorąc głęboki oddech – Ty wiesz co…

- Mam tak cholerną ochotę na seks… - Kris przygryzł wargę i westchnął płytko  – Od dwóch dni nic się nie dzieje.

- Od dwóch dni? – Parsknął śmiechem brunet, podchodząc bliżej do przyjaciela – Ja nie spałem z Almą od ponad miesiąca.

Para zamglonych oczu otworzyła się szeroko – Da się tak?

- Nie potrzebuję tego… - Mruknął, stając twarzą w twarz z Krisem – Mam straszną tajemnicę i nie mogę się nią podzielić. Nawet nie wiesz, jak mi z tym ciężko…

- Mów. Zrozumiem, a jeśli nie, to do jutra zdążę zapomnieć – Zaśmiał się cicho, nawiązując kontakt z niebieskimi tęczówkami – Chodzi o Almę?

- Nie… - Westchnął brunet – O pracę.

- Ciągle pieprzysz o tej pracy! – Kris podniósł ton głosu – Mógłbyś o tym zapomnieć chociaż na chwilę?

- Chciałbym – Powiedział głośno, leniwie podnosząc powieki.

- Zostawiłem telefon w samochodzie. Chodź ze mną – Powiedział Allen, odwracając się w stronę schodów. Pokonanie dwunastu stopni było nie lada wyzwaniem. Gdyby nie poręcz, zejście okazałoby się niemożliwe. Śnieg skrzypiał pod ich stopami. Nagle bez powodu zaczęli się śmiać, pomagając sobie w drodze do granatowego Audi.

- Powodzenia – Zaśmiał się Lambert, kiedy Kris próbował wsunąć klucz do zamka, a każda próba kończyła się niepowodzeniem.

- Zamknij się – Odparł z uśmiechem Kris –Już prawie…

- Prawie…

- Jasna cholera! – Krzyknął, rzucając kluczem w maskę samochodu. Rozbrzmiał głuchy odgłos, przerywający panującą ciszę.

- Ciekawe jak go teraz znajdziesz… - Adam oparł się o karoserię. Kris odwrócił się tak gwałtownie, że stracił równowagę i wpadł prosto na tors bruneta. Przesunęli się po szybie, a po chwili runęli w śnieżną zaspę. Lambert poczuł ciężar masywnego ciała przygniatającego jego klatkę piersiową oraz brzuch. Choć jego oczy pozostały otwarte, nie docierał do nich żaden obraz. Zimno zmroziło rozgrzane plecy. Przebłysk świadomości podsunął mu wspomnienie dotyku miękkich warg przy jego uchu. Potrzebował tego. Chciał poczuć to jeszcze raz. Dłoń Lamberta odruchowo powędrowała na kark Krisa i przyciągnęła jego głowę do swojej. Wargi zderzyły się ze sobą boleśnie, a języki gwałtownie natarły na siebie, wypierając się wzajemnie z ust.

- Adam?! – Kris podniósł głos, siłą odrywając się od masywniejszego od siebie mężczyzny – Pojebało cię…

- Wiem… - Odrzekł, ponownie atakując Allena z jeszcze większą wściekłością.

Śnieg wdzierał się pod ich ubrania, przesiąkał przez zroszone potem koszule, głośne westchnienia i jęki przeplatały się ze sobą w symfonii pragnienia. Wargi nie śmiały zejść poniżej linii podbródka, lecz to wystarczało, by poziom ich adrenaliny sięgnął szczytu. Allen próbował się wyrywać, lecz każda próba spotykała się z jeszcze silniejszym atakiem.

- Przestań! – Wydyszał Kris – To jakieś pieprzone nieporozumienie…

Adam patrzył w zbłąkane, wystraszone oczy, po czym zaczął się śmiać. Podparł się na łokciach i łapał oddech, mrożący jego płuca.

- Znów będziesz chory… wstawaj – Allen wyciągnął rękę w kierunku przyjaciela. Brunet wstał i oparł się ponownie o karoserię samochodu.

Alma. Tommy. Alma…

Pieczenie pod powiekami przybrało na sile. Poczucie rzeczywistości powracało.

- To nigdy się nie wydarzyło. Puśćmy to w niepamięć – Rzekł oschłym tonem Kris. Tej nocy przesadził z alkoholem.

Zdradziłem ją. Zdradzam ją myślami z tym pieprzonym gówniarzem, a teraz…

Nie mógł dłużej kryć swojego rozgoryczenia. Poczuł nieprawdopodobnie duże poczucie winy i nienawiści do samego siebie. Zdał sobie sprawę z tego, że tak naprawdę nie potrzebuje kobiety, którą jak sądził – kochał. Nie sypia z nią dlatego, że nie ma potrzeby. Po prostu nie ona powinna stać przed nim naga. Nie potrafił jej pożądać. Po jego twarzy potoczyły się łzy bezsilności.

- To wszystko przez tego skurwysyna! – Uderzył pięścią w granatową blachę – To wszystko przez niego! Spieprzył całe moje życie i będzie to robił, dopóki nie dostanie wszystkiego!

- Adam! – Kris próbował przywrócić go do porządku – Uspokój się! O czym ty mówisz?!

- Ty i tak tego nie zrozumiesz. Nikt z was tego nie zrozumie – Odepchnął Allena na tyle mocno, że sam odbił się od karoserii samochodu. Ocierając łzy złości podszedł do jednej z taksówek na postoju nieopodal małego placu.

- I co?! Zostawisz teraz swoją kobietę?! Kolejny raz?! – Kris czuł, jak krzyk zdziera jego gardło – Wracaj tutaj! Jesteś niedojrzałym dupkiem! Nie potrafisz się o nic zatroszczyć!

- Chcę być sam! – Wrzasnął, zrzucając bezsilnie ręce z bioder – Nie wytrzymam tego dłużej. Muszę…

- Adam? – Usłyszał za plecami znajomy, łagodny ton głosu. Alma wraz z Katy zbliżały się do niego – Co się stało?

Nie potrafił spojrzeć jej w oczy. Nie potrafił powiedzieć prawdy. Może to tylko chwilowa obsesja spowodowana dużą ilością alkoholu? Na pewno. Rano wszystko wróci do normy i znów poczuje, że tylko Alma jest w stanie zapewnić mu szczęście.

- Przeziębisz się… - Powiedziała, troskliwie okrywając jego plecy marynarką – Czemu tak krzyczeliście?

- Drobne nieporozumienie. Nie masz się o co martwić – Rzekł, przytulając ją do swojego ciała. Poczuł, że musi jej dać to, czego nigdy nie zaznała. Musiał udowodnić, że kocha ją, jak nikt inny.

- Wróćmy do domu. Nie chcę dłużej tutaj być – Rzekł, prowadząc kobietę do taksówki. W geście pożegnania podniósł dłoń – Kris uczynił to samo. Po chwili zmierzali do swoich domów.

***

Przekręciła klucz w zamku, a drzwi uchyliły się z cichym skrzypnięciem. Kiedy przekroczyli próg mieszkania i zapalili światło, czarnowłosy przybił ją do ściany. Krzyknęła i zacisnęła powieki, a jej oddech przyspieszył.

- Boisz się mnie? – Spytał, sięgając do jej pleców. Zaczął rozpinać czarną sukienkę.

- Przestań… Jestem zmęczona, chcę spać.

Nie dbając o jej słowa zaczął całować miękkie wargi, których smaku już dawno zapomniał. Pieścił je łagodnie, z sekundy na sekundę dodając więcej pikanterii. Ugryzł ją boleśnie, przez co próbowała go od siebie odepchnąć. Bezskutecznie.

- Adam, proszę cię.

- Pozwól mi tylko spróbować. Nie zawiodę cię.

Jednym ruchem ściągnął z niej czarny materiał i natarł na jej ciało niemal tak gwałtownie jakby miał ją zaatakować. Ponownie krzyknęła; tym razem zasłonił jej usta. Zacisnęła zęby na jego skórze, aż poczuła pod językiem metaliczny posmak krwi. Syknął cicho, odsuwając dłoń. Patrzyli na siebie.

- Nie uciekasz.

Jej wargi drżały jak na chwilę przed uronieniem łez.

- Nigdy taki nie byłeś.

- Miła odmiana, co? - Powiedział niskim tonem głosu, po czym zrzucił z siebie koszulę. Alkohol zmącił jego umysł na tyle, że sam stracił zdrowy rozsądek. Wziął ją na ręce i zaprowadził do kuchni. Zrzucił ze stołu całą zastawę, na co ponownie zareagowała krzykiem. Podsadził ją na stół, agresywnie rozchylając uda. Ciekawość była silniejsza; bała się jedynie bólu. Spiesznie rozpiął spodnie i odchylił na bok jej jedwabną bieliznę. Wszedł w drobne, kobiece ciało powolnym, lecz zdecydowanym ruchem, aż spomiędzy malinowych warg wydobył się przeciągły jęk pełen bólu i podniecenia. Nigdy nie słyszał tego dźwięku. Złapał ją za biodra i przyciągnął do siebie, wchodząc jeszcze głębiej. Masywne palce wtopiły się w jasne włosy, druga dłoń zacisnęła się na drobnym udzie. Przyspieszył swoje ruchy, rozdzierając głośnymi westchnieniami panującą w domu ciszę. Nieprzytomnie patrzył w jej pełne zaskoczenia oczy. Wbił paznokcie w delikatną skórę, po czym zawyła i zderzyła się plecami z blatem stołu.

- Adam! – Krzyknęła, czując przeszywające ją dreszcze. Dyszała ciężko, mocno oplatając nogami jego biodra. Czuła spływający po jego plecach pot. Był tak agresywny, że niemal powodował ból. Silne emocje musiały znaleźć ujście. Swoje dłonie skierował na jej piersi.

Poczuła coś dziwnego; ciepłe, łagodne fale dreszczy ogarniały stopniowo jej ciało, aż nagle wszystkie mięśnie poddały się skurczom tak silnym, że oderwawszy się od stołu uderzyła w niego ponownie. Krzycząc i rozdrapując ramiona Adama niemal do krwi, wiła się i prężyła. Przeżywała swój pierwszy w życiu orgazm.

Adam w końcu poczuł, że ten moment. Odetchnął głośno, gdy podniecenie minęło najwyższy szczyt.  Pochylił się nad jej ciałem, kładąc rozgrzany policzek na miękkim brzuchu.

- Kocham cię… - Wycedziła.

Nie odpowiedział. Uśmiechnął się smutno, po czym przytulił ją łagodnie. Spędzili w tej pozycji kilka kolejnych chwil. Pomimo bardzo wrażliwego ciała, nie poczuła na swojej skórze słonych, ciepłych łez.