Odc. 5: Kuchnia

Witajcie! :) Na początku odpowiem na pytanie  ~aniaglambert1

Kiedy najpóźniej można spodziewać się nowego odcinka? (chodzi mi o dzień)?

Odcinki chciałabym dodawać co piątek, jednak natłok obowiązków sprawia, że nie mogę obiecywać jednej daty. Zwykle opóźnienie to 1, rzadziej 2 dni. :)

5. Kuchnia

Zmagania z chorobą trwały nadal, choć musiał przyznać – czuł się znacznie lepiej, niż tydzień temu, kiedy zasłabł w budynku zakładu karnego.

Adam zsunął nogi z kanapy i przeciągnął się leniwie. Zacisnął powieki, po czym wziął głęboki oddech. Alma właśnie przekroczyła próg pokoju.

- Powinieneś odpoczywać.

Całkowicie ignorując jej uwagę, odparł

- Niedługo bankiet. Powinniśmy pojechać na zakupy i znaleźć dla ciebie sukienkę.

Blondynka zmierzyła Lamberta niepewnym wzrokiem.

- Nie będę czuła się dobrze na takiej imprezie. Nie wiem czy powinnam iść.

- Nawet się nie wahaj. Poznasz ludzi, z którymi pracuję – Rzekł z ciepłym uśmiechem – Ostatnio dostałem premię. Możemy sobie pozwolić na małe błądzenie po sklepach.

Uśmiechnęła się, po czym wzruszyła ramionami – W porządku. Gdy poczujesz się lepiej, poszukamy czegoś właściwego.

***

Kris otrzymał dodatkowe zadanie. Ważne dla niego o tyle, że zlecone przez przyjaciela i najlepszego wspólnika. Wziął łyk gorącej kawy, po czym zapoznawał się z tematami na dzisiejszy wykład.

Co prawda ani sztuka ani literatura nie należały do ścisłego kręgu jego zainteresowań. Obiecał jednak spełnić zadaną mu prośbę z jednego powodu – nie chciał, by Adam wracał do pracy.

Odstawił ceramiczny kubek na blat błyszczącego stołu, po czym ruszył w kierunku sali wykładowej. Przekroczył jej próg, rzucając na więźniów pogardliwe spojrzenie. Nie miał w sobie tyle empatii i zrozumienia, co Adam. Jego zasady były jasno określone.

- Wizerunek femme fatale w sztuce i literaturze romantycznej Europy – Rzucił, podając listę na pierwszą ławkę – Wpisujcie się.

- Nigdy nie podpisujemy listy obecności – Zwrócił uwagę Max, który złapał kartkę w dłoń.

Allen zignorował jego słowa. Sięgnął do przygotowanych notatek, po czym zwrócił się ku reszcie.

- Słyszałem, że macie tutaj zdolnego kolegę – Rzekł głosem pełnym sarkazmu – Tommy, zgadza się?

Zapanowała cisza. Brązowe oczy szukały blondyna.

- Ratliff? – Powtórzył Kris, zakładając ręce na piersi. Nie było go. Opuścił wykłady, na które do tej pory przychodził. Czym mogło być to spowodowane?  Czyżby nieobecnością bruneta, który upierał się przy prowadzeniu sprawy, która spędzała mu sen z powiek?

- Przypilnuj ich – Rzekł do jednego ze służbistów, po czym opuścił salę i ruszył głównym korytarzem wiodącym do skrzydła aresztu śledczego.

Wątpił w resocjalizację, silnie bronioną przez Lamberta. Uważał, że ludzie z którymi przyszło im pracować przegrali w swoim życiu wszystko – i przegrali to bezpowrotnie. Z pewnością zignorowałby brak jednej, dwóch czy nawet dziesięciu osób na tej sali, ale nie tej, której nie mógł znieść najbardziej. Zacisnął dłonie w pięści i pokiwał głową. Czym jest to monstrum przerzucane między zakładami? Sam nie wiedział skąd bierze się nienawiść kierowana do właśnie tego człowieka. Być może dlatego, że chciał być jednym z prowadzących tę sprawę.

Dotarł w końcu do celi, której drzwi były nieco uchylone. Pomieszczenie było puste.

***

Zbliżała się godzina osiemnasta. Poszukiwania wieczorowej sukni zdały się na nic – żaden ze sklepów jednego z większych centrów handlowych w San Diego nie oferował nic, w czym Adam chciał zobaczyć Almę podczas zbliżającego się wydarzenia. Ułożył dłonie na jej ramionach, po czym spojrzał w oczy pełne rezygnacji.

- To ostatni sklep – Rzekł, wskazując na neonowy szyld – Tutaj wybierzemy coś świetnego. Dobrze?

Znacząco pokiwała głową. Ucałował jej czoło, a po chwili krążyli już między rzędami garsonek i kostiumów.

- Adam? – Spytała, łagodnym głosem, kierując swoją uwagę na skromną, czarną sukienkę sięgającą kolan.

Uniósł brew, po czym wzruszył ramionami – Nie chcesz czegoś bardziej…

- Nie – Odparła – Ta będzie dobra. Przymierzę – Rzekła z uśmiechem, po czym powędrowała w kierunku kabin.

Brunet usiadł na beżowej kanapie i sięgnął po telefon, by dowiedzieć się, która jest godzina. O dwudziestej musiał przyjąć kolejną dawkę antybiotyku, co wiązało się z tym, że niedługo muszą kierować się w stronę parkingu. Nim zdążył przekalkulować wydatki na najbliższy miesiąc, jego telefon zawibrował.

Kris.

Uniósł kąciki ust, po czym nacisnął zieloną słuchawkę. Jak się okazało, był to jego największy błąd.

- Odsyłałeś go do izolatki czy miał przepustkę?

Brunet zmarszczył brwi – O kogo pytasz?

- Ratliff. Nie ma go w celi – Ton jego głosu nigdy nie był bardziej poważny.

Niebieskie oczy otworzyły się szeroko. Serce zabiło dwukrotnie szybciej. Przez moment Adam miał wrażenie, że przestało bić zupełnie.

- Simon powinien wiedzieć.

- Oddzwonię – Rzekł Allen, kończąc rozmowę.

Adam wsunął telefon do kieszeni, po czym zerwał się z miejsca i podbiegł do jednej z kabin – Muszę jechać. Nagły wypadek – Zawołał, licząc, że blondynka go usłyszy.

Alma uchyliła drzwi – Chyba mnie teraz nie zostawisz?

W pośpiechu sięgnął do portfela, po czym wyciągnął plik banknotów – Weź taksówkę. I sukienkę. Muszę, przepraszam – Rzekł, widząc w jej oczach rozczarowanie i rozgoryczenie. Spuściła jedynie głowę, biorąc pieniądze.

Nie mówiąc nic więcej porwał się w kierunku drzwi ewakuacyjnych. Wybiegł wprost na parking, a po chwili siedział już w swoim samochodzie. Podróż do zakładu zajęła mu niecałe dziesięć minut.

W płucach zabrakło mu tchu. Czuł ból pod żebrami, a gorączka uderzyła w niego tak gwałtownie, że po skroniach popłynęły drobne strumienie zimnego potu.

- Adam! – Usłyszał zawołanie, po czym odwrócił się gwałtownie, dostrzegając Krisa.

- I co? – Spytał poddenerwowany, próbując opanować swój przyspieszony oddech.

- Simon oddelegował go do kuchni. Jasna cholera, czemu nikt mnie nie informuje o podstawowych sprawach?! – Krzyknął, skupiając na sobie uwagę innych pracowników – Idź do gówniarza i sprawdź, kto się nim zajmuje. A potem… wracaj do domu – Dodał oschle, odwracając się i ginąc w mroku korytarza.

Lambert rzucił na stół portiera płaszcz, po czym skierował się do kuchni, gdzie więźniowie pomagali w przygotowywaniu posiłków. Tommy? Tutaj? Musiał zajść komuś za skórę.  Pchnął drzwi i szedł w stronę ostatniego stołu, przy którym czuwał strażnik. Tuż przy nim stał ten człowiek, którego spodziewał się tam zastać.

Skuty kajdankami, ubrany w przybrudzony biały fartuch kroił wołowe organy, po czym wrzucał je do metalowej miski. Ściskał w dłoni rękojeść  tępego, srebrnego noża. Towarzyszyły mu spokój i cisza. Nie miał z kim rozmawiać, więc pogrążył się w najbardziej banalnej czynności, którą mógł wykonywać.

- Macie tutaj kabla. Chodzą słuchy, że twoja żonka będzie nas karmić – Rzekł Tommy, nie podnosząc wzroku na Adama. Każde jego słowo pełne było spokoju.

Czarnowłosy poczuł nieprzyjemny dreszcz, który towarzyszył mu przy każdym rozpoczętym z Ratliffem dialogu – Nie będziesz zwracał się do mnie w ten sposób.

Tommy uśmiechnął się łagodnie, tym razem patrząc przeszywająco w niebieskie tęczówki – Będę jadł jej z ręki.

Adam czuł gotującą się w jego żyłach krew. Spojrzał na strażnika.

- Izolatka na tydzień – Rzekł, wymierzając najbardziej surową karę.

Blondyn zareagował niemal machinalnie. Zacisnął palce na rękojeści noża, uniósł dłoń, po czym ze wszystkich sił wbił tępe ostrze w sam środek dużego, zwierzęcego serca. Krew trysnęła na fartuch oraz błękitną koszulę Adama, który cofnął się tak gwałtownie, że uderzył plecami w zimą ścianę. Koszula przykleiła się do jego spoconych pleców. Nim policjant zdążył zareagować, Tommy przeciągnął ostrzem po swoim języku, raniąc go nieznacznie. Z wargi spadły dwie czerwone krople, a trzecia zatrzymała się na moment i spłynęła po podbródku i szyi.

- Izolatka na tydzień? Raczej wizyta u higienisty i zwolnienie z prac na dwa dni – Odrzekł, zwycięsko się przy tym uśmiechając.

W głowie Adama, głęboko w jego nieświadomości ten obraz wywarł już swoje piętno. Czerwień zdobiąca bladą skórę, okrywającą rozwidlenia niebieskich żył, szaleństwo w brązowych oczach, chciwość  i pragnienie ukarania tych grzesznie rozchylonych warg, które w ironicznym uśmiechu drwiły z niego.

A gdyby ta krew należała do niego? Gdyby owad zatopił swoje żądło najgłębiej jak to możliwe, aż gęsta ciecz opuściłaby ciało, spazmatycznie rozlewając mlecznobiałą truciznę?

Oparł dłonie o stół i pochylił się. Ich twarze dzieliły centymetry. Wzrok Tommy’ego był bystry, wyrażający gotowość do ataku. Oczy Adama nie zdradzały za to żadnych emocji. Pełne były zwątpienia.

- Możesz okaleczać się do woli. Simon nie zareaguje na twoje próby – Rzekł obojętnie, mrużąc oczy – Zacząłeś grę, stawiając się na przegranej pozycji. Nie wykonuj żadnego ruchu, bo to jedyny właściwy manewr.

- Zugzwang? – Odparł Tommy, przełykając ślinę zmieszaną z pojedynczymi kroplami własnej krwi.

Dwa silne charaktery starły się ze sobą. Spojrzenia pożerały się wzajemnie.

- Mat – Odparł chłodno Adam, nie zrywając kontaktu wzrokowego. Rozłożył dłoń i wyciągnął ją w kierunku blondyna – Oddaj to.

Szczupła dłoń znalazła się nad tą masywniejszą. Chude palce posłusznie opuściły kawałek tępego metalu.

- Boisz się – Szepnął Tommy – Czytam jak z otwartej księgi. Masz dreszcze na plecach.

Lambert próbował opanować targające nim emocje. Wiedział, że to tylko manipulacja.

- Ostatni raz dreszcze na plecach miałem, gdy przeżywałem orgazm.

Blade wargi rozchyliły się, jednak nie wydały z siebie żadnego dźwięku. Tym razem na twarzy Adama zagościł uśmiech którego zabrakło Ratliffowi. Kiedy brunet szedł w kierunku drzwi, nadal czuł na sobie zaintrygowane spojrzenie. Tego właśnie oczekiwał.