Odc. 15: Bulimiczne serce

Kircia: Oczywiście, nadrobię zaległości i zajrzę do Ciebie, gdy tylko będę miała wolną chwilkę! :) Oraz dziękuję za nominacje :*

Dziś bez wstępów, godzina późna, więc przechodzimy do sedna! :)

15. Bulimiczne serce

Dochodziła północ. Tommy siedział przy niedużym biurku, mając przed sobą rozłożony pistolet. Czyścił jego poszczególne części. Już dawno nie używał broni, ale troszczył się o nią jak o najlepszą przyjaciółkę.

Pogrążony w myślach wpatrywał się w świat za oknem. Tam, gdzie odbywa się niesprawiedliwa walka dobra ze złem. Unieszczęśliwił kolejnego człowieka, lecz nie potrafił go porzucić tak, jak wszystkich innych. Przywiązał go do siebie siłą, wystawiając na szereg prób. Chciał tylko jego stałej obecności. Nie wziął pod uwagę faktu, że w tej grze jest ktoś jeszcze. Ktoś silniejszy, posiadający władzę i ostateczne słowo. Usłyszał czyjeś kroki. Drzwi skrzypnęły cicho.

- Musiałeś go tutaj sprowadzić? Pomogłem ci zwiać z więzienia. Liczyłem, że temat zostanie zamknięty.

Tommy nie odwracał się za siebie. Wzruszył ramionami – Pomoże nam.

Brian powolnym krokiem podszedł do chłopaka. Usiadł na blacie biurka, po czym odsunął pistolet.

- Czy jego obecność jest konieczna? Patrz na mnie, gdy z tobą rozmawiam.

Brązowe oczy powędrowały do góry – Chcę zostać sam.

Chłopak pochylił się, patrząc w rozszerzone źrenice. Przysunął się, składając na miękkich ustach pocałunek.

- Pytał o Almę?

- Nie rozmawiałem z nim na ten temat – Odparł Tommy, opuszczając wzrok – Brian, ja…

Miękkie usta znów do niego przylgnęły. Spiął mięśnie.

- Nie dziś.

- Nie pytam kiedy – Odparł Sisley, po czym pchnął Tommy’ego na podłogę. Zasłonił mu usta, spomiędzy których wydobył się jęk bólu. Ratliff zauważył jedynie błyszczący w świetle nocnej lampki nóż i zamek Beretty.

Adam co kilka chwil podchodził do okna, by upewnić się czy Tommy zmierza w stronę samochodu. Niecierpliwie spoglądał na zegarek, nie mogąc doczekać się najbliższego spotkania. Nie chodziło już nawet o seks, ale o wymianę kilku słów. O poczucie bliskości, której tak mu brakowało. Ptaki rozpoczynały już swój poranny koncert, gdy na szklanej tarczy wyświetliła się równo 3:24.

Coś poszło nie tak. Pewnie zasnął.

Ten scenariusz był najbardziej prawdopodobny. Adam wymknął się z pokoju, uważając na każdy stawiany krok. W przedpokoju nadal paliło się światło. Był gotowy na wszystko poza spotkaniem twarzą w twarz z nieobliczalnym szaleńcem. Od pokoju Ratliffa dzieliło go zaledwie dziesięć kroków. Dziewięć…osiem…siedem…

Bez pukania nacisnął klamkę i wszedł do środka.

- Jezu – Szepnął pod nosem, podbiegając do chłopaka. Poklepał go po twarzy – Tommy? Tommy, obudź się! – Wyszeptał głośno. Blondyn leżał bezwładnie na materacu. Na białej koszuli widniały ślady zakrzepłej krwi. Lambert natychmiast rozerwał poszarpany materiał, a jego oczom ukazała się sieć blizn pokrywających dużą część pleców.

- Adam? – Usłyszał łagodny głos. Tommy podparł się na ramieniu – Jest noc…

- Umawialiśmy się na trzecią – Odparł Lambert – Ten dupek ci to zrobił?

- Daj spokój – Odparł blondyn – On jest w porządku.

- Ty jesteś nienormalny, jeśli się na to godzisz… - Adam czuł drżenie swoich rąk – Czemu na to pozwalasz?

Tommy uśmiechnął się ponuro – To historia moich uniesień. Jeśli otrzymałeś moje papiery to wiesz, że przygody z Brianem zawsze przebiegają w podobny sposób.

Adam pokręcił głową – To ma być seks? Zadawanie ci krwawiących ran? Zabliźnianie twojej skóry?

- Dla ciebie seks jest synonimem miłości. Dla mnie jedynie władzy. Oddaję ją we właściwe ręce.

Czarnowłosy westchnął pod nosem – Skoro jesteś jego zabawką, do czego potrzebujesz mnie? Ja cię nie biję. Nie kroję twoich pleców nożem i nie przykładam ci lufy do głowy.  Podnieca cię ryzyko? Więc czemu wzbraniałeś się przed stosunkiem w tym pokoju?

- Bo zależy mi na twoim życiu, Adam – Odparł bez zawahania Tommy – Niedługo opuścimy to miejsce. Przygotujemy się do długiej podróży, w której będziemy sami, ty i ja.

Lambert parsknął śmiechem i spuścił wzrok – I wtedy ja będę mógł przejąć jego obowiązki? – Spytał, spoglądając w brązowe oczy – Ale na co ja mogłem liczyć? Uciekam z notorycznym kłamcą, który rozbił moją rodzinę i pozbawił mnie normalnego życia.

- Adam, proszę…

- Może chciałem mieć cień szansy, że będę znaczył coś dla tego człowieka? Cały świat nazywa cię potworem, a ja ci zaufałem – Syknął Adam – Liczyłem, że wyprowadzisz nas na prostą, że masz taki zamiar. A ty… wolisz pieprzyć się z...

- Pojawiłeś się nagle, nikt z nas nie mógł się tego spodziewać – Odparł Tommy – Brian jest moim partnerem od lat. Działamy ze sobą, duetem jesteśmy od dawna. Łączy nas wszystko. A co łączy mnie i ciebie? – Spytał.

- Jeśli nic, to dlaczego tutaj jestem? Dlaczego po mnie wróciłeś?

Tommy patrzył w oczy Lamberta. Czuł w nich zawód. Westchnął pod nosem.

- Musisz się zgodzić na panujące tu warunki. Jeśli zajdziesz Brianowi za skórę…

- A kim jest ten wielki Brian, którego wszyscy musimy się bać?! To gówniarz, który straszy mnie moją własną bronią. Chory zboczeniec, zadający ci ból.

Ratliff zacisnął wargi. Czuł wzbierającą się w nim złość.

- Gówniarz? Ten gówniarz zakatował siedem osób, a to nie wszystko. Gdybyś był świadkiem chociaż jednej z podobnych scen, nie zasnąłbyś do końca swoich dni. Szanuj go, a nie stanie ci się krzywda. Wiem, że przy nim jestem bezpieczny.

- To tykająca bomba zegarowa. Odbezpieczony granat.

- Adam – Odparł Tommy – Nie będę z tobą dyskutował na ten temat. Zostaniemy tutaj przez jakiś czas, a o kolejnej wyprawie dowiesz się wkrótce. Budzi się świt. Lepiej, gdybyś nad ranem był już w swoim łóżku.

- Miałem cię za kogoś innego – Wyszeptał Adam, idąc do drzwi.

- Za kogo?

- Za człowieka, który ma w sobie choć odrobinę dobra – Nie czekając na odpowiedź opuścił pokój. Wrócił do własnych czterech ścian, gdzie cisza pokonała niepokój i spróbowała utulić go do snu.

Smak goryczy wypełniał jego usta, rzęsy kładły czarne cienie na pobladłej twarzy. Dopiero teraz dotarło do niego, że nic nie jadł od chwili wyjazdu. Nie czuł głodu, emocje odgrywały teraz najważniejszą rolę.

Myślał o wszystkich błędach, które popełnił. O najdrobniejszych szczegółach, których koła zębate minimalnie zaczęły zmieniać czas obrotu. Wspominał ostatni telefon do rodziców, którzy proponowali wspólne wyjście do teatru. Kochali go. Kochają nadal i teraz rozpaczają nad jego samobójczą śmiercią, o ile sami w nią uwierzą.

A potem zrobią mu pogrzeb, trumnę wypełnią osobistymi przedmiotami. Alma nie zjawi się w tym dniu. Być może nikt nie zobaczy jej uśmiechu? Zastanawiał się, gdzie teraz może być. Czy żyje, czy o nim myśli. Po raz pierwszy odczuwał jej brak. Brak kobiecej delikatności, słodkiej monotonii domowego życia. Dał się zgubić swoim namiętnościom i wpadł w ręce człowieka, który wpisał go w swoje cele. Mount Everest zdobyty, co dalej?

Pojedyncze, słone krople wtopiły się w sztywną bawełnę poduszki. Czuł się obcy. Nikomu nieznany, pozostawiony samemu sobie i duetowi, którego rozbicie niesie wiele ryzyka. Adam wiedział, że tutaj nie ma miejsca dla Briana. Nie zamierzał się poddać; chciał jedynie uśpić jego czujność.

W całym domu panowała głucha cisza. Lambert tęsknił także za muzyką. Nie miał dostępu do żadnych mediów. Będzie musiał poprosić Tommy’ego choćby o odtwarzacz. Tyle chyba może mu zaoferować w zamian za zrujnowanie życia. Uśmiechnął się pod nosem na tę absurdalną myśl.

Ta noc nie przyniosła mu żadnych snów.

***

- Rusz się. Mam nadzieję, że nie gardzisz jajecznicą na bekonie – Usłyszał ciepły, męski głos. Nie musiał domyślać się, do kogo należy. Uniósł powieki, spoglądając na zegarek. Siódma piętnaście.

- O tej porze?

- Nie jesteś na wakacjach – Warknął Ratliff – Ubierz się. Czekam.

Lambert ziewnął, po czym usiadł i zrzucił z siebie kołdrę. Nie spodziewał się, że w tym miejscu mogą panować aż tak ścisłe reguły, określające nawet godzinę śniadania. Starał się nie zwracać uwagi, na blondyna, który bacznie mu się przyglądał.

- Nie mam spluwy pod poduszką, możesz wyjść – Rzekł cynicznie Lambert, wkładając na siebie ubrania z poprzedniego dnia. Nim blondyn zdołał uczynić krok, brunet już go wyprzedził.

Zeszli na dół idąc ramię w ramię. Przekroczyli próg kuchni, w której stał Brian. Brązowe, krótko przystrzyżone włosy całkowicie zmieniły wygląd jego twarzy. Adam nawet nie domyślił się, że chłopak nosił perukę, gdy przebywał w więzieniu. Tamten kolor dodawał mu niewinnego uroku. Teraz patrzył na niego morderca, którego oczy były puste i pełne nienawiści.

- Nie będziesz jadł ze mną przy stole – Rzekł chłodno.

Tommy podszedł do lodówki – Brian, proszę cię.

Chłopak postawił na podłodze talerz z niewielką porcją dania, po czym podsunął go nogą do Adama – Smacznego – Rzekł szyderczo, zakładając ręce na piersi. Ratliff zwrócił ku niemu wzrok.

- Odpieprz się od niego.

- Zaraz i ty będziesz zlizywał resztki z podłogi. Siadasz, czy mam ci w tym pomóc?

Adam przyglądał się całej scenie, nie wierząc własnym oczom. A jednak istnieje człowiek, któremu Ratliff jest podporządkowany. Człowiek, którego się boi i kuli ogon, zaprzestając obrony swoich racji. Przechylił głowę, uśmiechając się pod nosem. Jeżeli taki gówniarz daje mu radę, to znaczy, że każdy jest w stanie to osiągnąć.

- Co cię tak bawi? – Warknął Brian – Zadbaj o siebie, skoro uważasz, że jesteś godny tego miejsca.

Adam parsknął śmiechem, po czym odwrócił się i wyszedł na podwórko. Nigdy nie tolerował przemocy i agresji, tym razem również nie zamierzał zniżać się do poziomu człowieka, który sądził, że zawładnął całym światem. Spojrzał w bok; tuż nad poziomem wyjałowionej ziemi znajdowało się małe okienko. Otaczały je mury domu. Niewiele myśląc wrócił do mieszkania i wykorzystując chwilę spokoju poszedł odnaleźć piwnicę.

Pomyślał o niektórych produktach spożywczych, trzymanych w takich miejscach. Przetwory, warzywa, wina. Teraz, gdy czuł zapach świeżego bekonu, burczenie w brzuchu przybrało na sile. Później porozmawia o tym z Tommym. Teraz nadszedł czas na radzenie sobie samemu.

Adam przekręcił wsunięty w drzwi klucz i pociągnął za klamkę. Spodziewał się zapachu stęchlizny i wilgoci, ale zastał go inny; znacznie gorszy. Pospiesznie zamknął drzwi. Cuchnący odór gnijącego mięsa oraz fekaliów sprawił, że zawroty głowy niemal doprowadziły go do torsji. Zimny dreszcz przeszył całą linię kręgosłupa. Choć z racji zawodu bywał w wielu przeklętych miejscach, zawsze miał solidne zabezpieczenie w postaci policjantów i detektywów. Teraz był sam, zdany na łaskę dwóch kryminalistów. Wszystko byłoby mniej przerażające, gdyby nie usłyszał dźwięku szeleszczących łańcuchów. W milczeniu udał się do pokoju Tommy’ego.

***

Ratliff wszedł do pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi. Spojrzał w kierunku bruneta, który zajmował miejsce przy biurku.

- Mogłem się ciebie spodziewać.

Adam odwrócił głowę – Dlaczego?

- Bo twój pokój jest pusty – Rzekł z uśmiechem, przysiadając na blacie – Coś się stało?

- Wiesz o piwnicy? – Spytał Lambert. Czuł, że jego dłonie są zimne – Ktoś jest tam uwięziony. Nawet jeśli nie, to dzieje się tam coś podejrzanego. Sam mówiłeś, że Brian nie zna granic.

Tommy rozchylił wargi – Przeszukujesz jego dom?

- Czyli wiesz o tym?

- Nie wiem i to nie moja sprawa. A jeśli nie moja, to tym bardziej nie twoja. Nie wiem o czym mówisz, ale ja nie mam z tym nic wspólnego.

Patrzyli sobie w oczy, nie rozumiejąc ciszy, która nagle zapanowała między nimi.

- Powinniśmy być sami. Tylko ty i ja – Rzekł Adam.

Tommy poczuł ukłucie w okolicach nadbrzusza. Pochylił się, składając na ustach Adama długi pocałunek. Czuł miękkość jego warg, zapach skóry, smak tęsknoty. Wiedział, jak bardzo są sobie pisani, a jednocześnie brutalnie zakazani. Odsunął się, kładąc na stole kilka różnych przysmaków, które ukrył w kieszeniach bluzy.

- Na razie musi ci to wystarczyć. Jedziemy z Brianem poza miasto, wrócimy po południu. Zjesz z nami obiad, porozmawiam z nim, by lepiej cię traktował. Mam dla ciebie coś jeszcze – Rzekł, kładąc na blacie pistolet – Lepiej nie chwal się, że go masz. Do zobaczenia – Rzekł, poklepując Lamberta po ramieniu. Kiedy się oddalił, brunet odwrócił głowę.

- Dlaczego dałeś mi broń?

Tommy wzruszył ramionami, po czym uśmiechnął się łagodnie – Będę o ciebie spokojniejszy.