Odc. 16: Tunel

Widzę zgodność w komentarzach, że spodziewacie się Almy :) Już dziś wszystko się wyjaśni. 

AniaGlambert1 i GlitterAngel: Obie spytałyście o tytuł poprzedniego odcinka. Jest to zobrazowanie uczuć Adama, który chce zbliżyć się uczuciowo do Tommy’ego, a jednocześnie nie może oswoić się z nienawiścią, która go przepełnia. Stąd bulimiczne serce, które najpierw wypełnia się pozytywnymi emocjami, a później opróżnia ze wszelkich górnolotnych uczuć. Zainspirowałam się słowami z utworu Kasi Nosowskiej „Nomada”.

 16. Tunel

Od momentu opuszczenia domu przez Tommy’ego oraz Briana minęło ponad pięćdziesiąt minut. Przez cały ten czas Adam rozmyślał nad jednym – zejść do piwnicy czy nie? Trzymał w dłoniach broń, gładząc jej metalowy szkielet. Zacisnął wargi, odbezpieczając pistolet. Wstał i dzielnie ruszył przed siebie.

Stopnie wiodące do piwnicy zdawały się być coraz wyższe, droga wydłużała się z każdą kolejną mijającą sekundą. Zatrzymał się, by wziąć głębszy oddech. Przekręcił klucz i wszedł do środka.

Nieprzyjemny zapach przybrał na sile. Adam stawiał kolejne kroki bardzo ostrożnie. Zastanawiał się, czy wrócić po latarkę.

- B… Brian? – Usłyszał cichy, stłumiony głos.

Adam zatrzymał się, wstrzymując oddech. Wycofać się? Na to już za późno.

- Nie.

Zapanowała cisza. Głośny oddech przyspieszył – Światło… Po lewej stronie światło.

Czarnowłosy powoli zbliżył się do ściany. Odnalazł po omacku włącznik. Żółte promienie zalały pomieszczenie ponurym blaskiem.

- Boże – Szepnął pod nosem Lambert.

Młody chłopak leżał na cienkim kocu. Oba jego nadgarstki skute były ciężkimi kajdanami, a te zostały przymocowane do szarych murów pomieszczenia. Tuż obok jego głowy stały miski, kolejno z jedzeniem oraz świeżą wodą. Oczy nieznajomego pełne były strachu i szaleństwa. Nagie ciało zdobiły linie blizn i świeżych ran. Mokre od potu włosy przyklejały się do szczupłej twarzy.

Bez zastanowienia zbliżył się do młodzieńca, przyklękając na jedno kolano – Jak mogę ci pomóc? – Spytał, przyglądając mu się uważnie.

- Jeśli mnie uwolnisz, Brian cię zabije – Wycedził młody – Gdzie on teraz jest?

- Wyjechał z miasta, wróci za kilka godzin.

- Jesteś z nimi?

Lambert przekręcił głowę, po czym westchnął – Nie.

- Uwięzili cię?

- Nie… To bardziej skomplikowane, niż może ci się wydawać – Rzekł.

Chłopak spróbował usiąść, jednak nie starczyło mu na to sił – Ubłagaj go, żeby mnie uwolnił.

Adam westchnął pod nosem – Nie sądzę by było to takie proste. Nie rozmawiam z nim. Szczerze mówiąc trzymam się od niego z daleka.

Patrząc na chłopaka, sięgnął po kawałek leżącej obok ścierki i zanurzył ją w stojącym dalej wiadrze z czystą wodą. Wrócił do blondyna, po czym łagodnie przemył jego twarz.

- Jak często Brian składa ci przykre wizyty?

Chłopak wzruszył ramionami – Dwa razy dziennie.

- Zadbam o to, byś do jutra miał spokój. Tylko tyle jestem w stanie zrobić – Rzekł, biorąc głęboki oddech.

- Jesteś bardzo spokojny…

- Tego wymagał ode mnie zawód – Odparł Adam, siląc się na uśmiech – W jaki sposób się tutaj znalazłeś?

Młody oparł skroń o chłodny, zawilgocony mur. Wzruszył ramionami – Poznaliśmy się w klubie. To miała być kolejna jednorazowa przygoda. Jestem tutaj od kilku dni. Uciekaj, póki możesz. To potwór, nie człowiek…

Naiwny dzieciak chciał się tylko zabawić. Przecież to samo mogło spotkać mnie. Trafiłem na tę drugą połowę szaleństwa, która choć trochę troszczy się o moje życie. Być może Tommy wcale nie jest psychopatą, skoro daje mi broń i przynosi jedzenie. Nawet jeśli jest nienormalny, to koniec końców – śpię w pokoju, nie w piwnicy.

Adam czuł dreszcz przebiegający po jego plecach. Zabezpieczył broń i schował ją za pasek swoich spodni. Kiedy znalazł się tutaj po raz pierwszy, spodziewał się ujrzenia kilku martwych ciał. Ku jego zdziwieniu cała piwnica należała tylko do jednego chłopaka, w dodatku nadal żywego.  Bez słowa opuścił piwnicę i skierował się w stronę kuchni.

Odnalazł szafkę z medykamentami. Znalazł wiele niepodpisanych próbek, jednak trafił także na zwyczajne leki. Z chytrym uśmiechem sięgnął po środki przeczyszczające. Pozostała jedynie kwestia ich podania.

***

Tommy wpatrywał się w widok za oknem. Nie zwracał uwagi na Briana, który prowadził samochód i w milczeniu spoglądał na drogę. Ciszę przerwał szorstki głos.

- Co z nim zrobimy?

- To mój problem – Odparł Tommy.

Chłopak zatrzymał auto na poboczu. Sięgnął do kieszeni po chustkę i złapał Ratliffa za głowę. Zawiązał kawałek materiału na jego oczach, a chwilę później ruszyli w dalszą drogę.

Oddech blondyna przyspieszał. Choć jego oczy były zamknięte, dotarło do niego, że słońce zaczyna zastępować mrok. Zimny dreszcz przeszył całą linię kręgosłupa.

- To już?

- Nie – Skłamał Brian – Nie odzywaj się.

Tommy był pewny, że wjechali do tunelu. Czuł otaczającą go ciemność. Oczami wyobraźni widział zwężające się ściany.

- Brian, zawróć – Wyszeptał, zaciskając dłonie na krawędzi fotela – Zawracaj!

- Milcz.

Ze wszystkich skojarzeń, które kiedykolwiek podsunęła mu wyobraźnia, bał się jedynie dwóch. Były  to „Brian” oraz „tunel”.

Nie potrafił przezwyciężyć swojego strachu, gdy otaczała go mroczna ciasnota. Widział zapadające się mury, liczne samochody, które utykają w połowie drogi, a ludzie pozostawieni na pastwę losu zaczynają gnić w blaszanych puszkach. Jasność stopniowo powracała. Samochód zatrzymał się na poboczu.

Tommy zdjął opaskę, po czym wysiadł z samochodu. Okrążył go, przysiadając na masce. Słońce oślepiło jego zmęczone oczy. Po chwili znalazł się w cieniu Briana.

- Chcę, byś spełnił moje pragnienie.

Tommy uniósł wzrok – Spełniam każde. Robię, co tylko zechcesz.

- Przesunęliśmy granicę – Rzekł, wkładając ręce do kieszeni – To wciąż za mało.

Ratliff westchnął pod nosem, po czym wzruszył ramionami – Posuwasz się za daleko. Rany uniemożliwiają mi pracę. Nie jestem w stanie trenować.

Widział, jak nabrzmiałe wargi zaczynają drżeć. Starał się zachować surowy wyraz twarzy.

- Chciałbym spróbować twojego ciała – Wyszeptał Brian, wyciągając rękę w kierunku bladej skóry, po czym pogładził ją z delikatnością – Wyobrażam sobie ten smak. Wiem, że nikt ciebie nie zastąpi. Jestem spragniony…

Ratliff poczuł odrazę, która przepełniła jego wnętrze. Zsunął nogi z maski pojazdu.

- Tego już za wiele.

- Zobowiązałeś się!

- Jesteś coraz bardziej popieprzony! – Krzyknął Ratliff. Brian w odpowiedzi wyciągnął pistolet.

- Mógłbym zrobić to nawet teraz – Mówił drżącym głosem – Powinienem mieć cię w środku. Tego domaga się moje ciało.

Tommy podszedł do chłopaka, łapiąc go za nadgarstek – Spróbuj tknąć mnie albo jego bez wcześniejszej zgody, a wypatroszę cię, sukinsynu – Rzekł, wracając poboczem drogi. Kilka chwil później poczuł silne uderzenie w plecy, tępy ból głowy oraz słowa, które zlały się w niezrozumiały bełkot. Stracił przytomność.

***

Adam wiedział, że przyrządzenie posiłku oraz podanie go Brianowi sprowadzi same kłopoty. Postanowił więc sproszkować tabletki oraz dodać substancję do niemal wszystkich produktów w lodówce. Wcześniej uprzedzi Tommy’ego o swojej małej złośliwości. Chciał jedynie pomóc chłopakowi więzionemu w piwnicy. Wpadli w to samo bagno, z tą różnicą, że Adam ma realne szanse na ratunek.

Kiedy usłyszał warkot silnika, niczym czekające na powrót rodziców dziecko zbiegł na dół, by powitać Tommy’ego. Ten jednak nie zjawił się u boku Briana. Krew w żyłach pulsowała mocniej.

- Gdzie on jest?

Sisley wzruszył ramionami – Wróci w ciągu dwóch godzin. Poradzi sobie.

Lambert zacisnął dłonie w pięści – Co mu zrobiłeś?

Chłopak zmierzył go morderczym spojrzeniem. Zacisnął nerwowo wargi.

- Najprawdopodobniej znajdziesz go przy siódemce. Nie chciał ze mną wracać.

- Wcale mu się nie dziwię.

Brian zmierzył wzrokiem Adama od stóp do głów, po czym wszedł do kuchni. Lambert opuścił dom i ruszył piechotą w stronę odległego o trzy kilometry miasta.

***

Szedł dzielnie przed siebie, nie zważając na chłodne podmuchy wiatru i spadające z nieba krople deszczu. Mijały go nieliczne samochody – wtedy schodził z jezdni, kryjąc się za drzewami. Liczył się z tym, że Brian mógł posłać go w zupełnie innym kierunku, jednak nikt inny nie mógł wskazać mu właściwej drogi.

Po prawej stronie ujrzał stację benzynową. Zatrzymał się na moment, czując, że przegrywa z poczuciem głodu i pragnienia, z drugiej strony ryzykował zbyt wiele. Ostrożnie zbliżył się do głównej witryny, widząc tam żebraka przeliczającego ostatnie grosze. Podchodząc do niego czuł się jak bandyta na kilka chwil przed zdemaskowaniem.

- Przepraszam – Rzekł grzecznie – w  tym miejscu pracuje moja była dziewczyna. Jestem pewien, że nie chciałaby mnie widzieć, jednak potrzebuję zjeść i wypić coś ciepłego, a akurat tędy przejeżdżam. Czy mogę prosić o zrobienie dla mnie drobnych zakupów? – Spytał, wyciągając z kieszeni dziesięciodolarowy banknot – Kawa i zestaw obiadowy na wynos. Resztę może pan zatrzymać.

Starzec szeroko otworzył oczy, po czym sięgnął po pieniądze – Z nieba mi spadłeś! – Rzekł z entuzjastycznym uśmiechem, a po chwili zniknął za drzwiami stacji.

Adam pamiętał o monitoringu. Poruszał się bezpiecznie po nieznanym terenie. Rozejrzał się dookoła, analizując swoje położenie. Potarł chłodne dłonie i odwrócił się. Postanowił udać się do miasta i zawrócić. Jeśli Tommy’ego nie ma na tym odcinku drogi, na pewno się nie odnajdą.

Poczuł dłoń na ramieniu – Mogę spytać o pańskie imię?

Odwrócił się – Ryan – Odparł naturalnie. Czuł, że tą odpowiedzią przekreślił całą swoją tożsamość. Odebrał posiłek, po czym uśmiechnął się ciepło. Nie wypowiadając ani słowa więcej, wrócił na główną drogę.

Nie istniała przyjemność równająca się tej, której właśnie zaznawał. Ból żołądka przestał wypełniać jego myśli, siły powoli wracały. Gorący napój zwilżył suche gardło. Czuł się jak nowonarodzony. Poczuł dumę, że dał sobie radę. Teraz nawet błahe sprawy wymagały od niego wiele odwagi.

Idąc pod tunelem, dostrzegł w oddali klęczącą przy drodze postać. Przyspieszył kroku.

- Tommy? – Spytał, zbliżając się do postaci – W końcu… - Westchnął, kucając. Uniósł głowę chłopaka, podpierając podbródek. Ujrzał na twarzy zaschnięte ślady krwi, będące wynikiem upadku na żwir.

Adam poczuł rosnącą w nim złość, starał się jednak zachować nad nią kontrolę.

- Czemu nie wróciłeś do domu? Masz problem z nogą?

- Boję się tunelu.

- Słucham?

Tommy uniósł wzrok – Nie jestem w stanie pod nim przejść.

Lambert uniósł brew – Przecież ty niczego się nie boisz.

Ratliff wstał, otrzepując spodnie z pyłu – Możesz mieć mnie za wariata, ale nadal jestem tylko człowiekiem.

Lambert westchnął, wciskając dłonie w kieszenie – W takim razie jak mamy dotrzeć do domu?

Ratliff podał brunetowi kawałek materiału – Sam nie dam rady. Pójdziesz ze mną?

Adam poczuł bolesny skurcz w brzuchu, który tym razem nie miał nic wspólnego z poczuciem głodu czy sytości.

- Oczywiście – Odparł bez zawahania. Zasłonił oczy Tommy’ego chustką, po czym położył dłoń na jego ramieniu. Zrobili pierwszy krok w stronę ciemności.

Do uszu blondyna zaczęło docierać echo stawianych kroków. Adam czuł rosnące w nim zdenerwowanie, liczył się z mogącym nastąpić atakiem histerii. Spotykał ludzi z fobiami i niejednokrotnie musiał im pomagać. Gdy zaczął słyszeć przyspieszający oddech, zsunął rękę z ramienia na dłoń, po czym ścisnął ją mocno.

- Spokojnie. Zostało jedynie kilka kroków.

Blondyn zatrzymał się – Nie… Nie, nie…

Lambert pociągnął go stanowczo za rękę – Chodź za mną. Chodź. Chcę być już w domu. Ty również, prawda?

Ściągnął chustkę. Stali piętnaście metrów od ostatniego z filarów. Ratliff odetchnął, po czym uniósł wzrok. Po chwili milczenia wtulił się w tors bruneta. Zacisnął powieki. Silne ręce objęły go stanowczo, a ciepły głos koił rozszalałe zmysły.

- Skąd się tutaj wziąłeś?

Blondyn pokręcił głową – Jutro o tym porozmawiamy. Muszę przejrzeć telefon oraz laptop Briana, w tym czasie zajmiesz go czymś innym. Liczę, że wpadniesz na dobry pomysł.

Adam rozchylił wargi, próbując coś powiedzieć.

- Nie zadawaj żadnych pytań. Mam dość na dziś – Rzekł Tommy, pocierając nagie ramiona.

- Zimno ci? – Spytał brunet – Chcesz kurtkę?

Po chwili poczuł na sobie spojrzenie, któremu nie mógł się oprzeć. Szeroko otwarte brązowe oczy patrzyły na niego nieprzerwanie.

- Mógłbyś mi zaufać?

Lambert parsknął śmiechem – Nie wymagaj zbyt wiele.

Wymienili spojrzenia. Uśmiechnęli się wzajemnie, idąc ramię w ramię poprzez czarną noc, zatracając się w głuchej ciszy. A jednak istnieją chwile, gdy zło i szaleństwo gubią swoją drogę.