Odc. 35: Jak kamień w wodę

Masa hugów dla Was! Dziś wstęp krótki, ale treściwy :)

Powstaje E-book z zapisem Piaskowego Gołębia! Często czytam w komentarzach, że powracacie do tego opowiadania. Zapis będzie opatrzony w spis treści, numerację stron, kilka słów ode mnie oraz dodatek – listę wybranych komentarzy, pozostawionych pod epilogiem. Jesteśmy już na ostatniej prostej, więc publikacji możecie spodziewać się już wkrótce!

Na fanpage’u Piaskowgo będziecie informowani o wszystkim na bieżąco (także newsy na temat Klatki i jednopartów). Kto jeszcze nie lubi, zapraszam! Piaskowy Gołąb FP

35. Jak kamień w wodę

Tej nocy Tommy postanowił liczyć tylko i wyłącznie na siebie. Ani Jane, ani Adam nie powinni wiedzieć, dokąd dziś zaprowadziły go koleje losu. Był dachowcem, wytyczającym własną ścieżkę. Szedł wzdłuż szarego muru, mijając wysokie budynki najniebezpieczniejszej dzielnicy Los Angeles. Compton skupiało w sobie liczne gangi i słynęło z nielegalnej prostytucji. Wszelkie poszlaki wskazywały na kilka lokalizacji. Whorehouse było kolejną, oczekującą na sprawdzenie. Tommy bez zawahania przekroczył parę czarnych, oklejonych plakatami drzwi i odważnym krokiem ruszył przed siebie. Nie chciał skupiać na sobie większej uwagi, więc momentalnie zwolnił kroku. Udał się do baru, gdzie zasiadł i zamówił dwie pozycje z karty.

- Dobry wieczór – Usłyszał ciepły, męski głos za swoimi plecami. Łagodnie się odwrócił.

- Witam – Odparł z przekonującym uśmiechem – Chłopcy mają dziś dużo pracy – Rzekł, wskazując na licznych dzieciaków, towarzyszącym znacznie starszym klientom.

-  A co cię sprowadza? – Zagadnął brunet w garniturze, wykładając na ladę dziesięć dolarów. Po chwili przyjął szklankę whisky.

- Bywałem tutaj kilka lat temu. Atmosfera wcale się nie zmieniła – Rzekł z uśmiechem. Położył na blacie telefon z wyświetlonym zdjęciem swojego brata – Interesuje mnie ten chłopak. Spędziłem z nim kilka nocy w najciekawszym okresie mojego życia i za cholerę nie mogę sobie przypomnieć, gdzie go odwiedzałem.

- Trafiłeś pod właściwy adres – Rzekł właściciel klubu, przyglądając się młodej twarzy, wyświetlonej na ekranie – Niestety już ci nie posłuży. Zwiał stąd.

- Dokąd? – Tommy zachowywał spokój, choć krew w jego żyłach zaczynała wrzeć. W końcu trafił na właściwy trop.

Brunet jedynie wzruszył ramionami – Chyba nie spodobały mu się zasady.

Nic dziwnego, skoro ten burdel trzyma tych niewinnych gnojków na siłę i werbuje ich, wpakowując do vana w biały dzień.

- Myślę, że sam sprostałbym wszelkim wyzwaniom.

Szef zmrużył powieki – Ile liczysz sobie lat?

- Dwadzieścia pięć – Skłamał Tommy.

- Najstarszy z nich ma dwadzieścia – Odparł brunet, spoglądając na salę.

- Za to nie potrafią tego, co sam mogę zaoferować najbardziej wymagającym klientom.

Brunet zmierzył blondyna od stóp do głów – Mam rozumieć, że ta skóra identyfikuje cię z…

- Dokładnie z tym, co masz na myśli -  Tommy przechylił głowę – Mógłbym zatrzymać się na tydzień. Sam zadecydujesz, czy tu pasuję.

Mężczyzna długo się wahał. W międzyczasie wychylił szklankę whisky i rozejrzał się dookoła.

- Wejdźmy do mojego biura. Jestem ciekaw twoich umiejętności.

- Wolałbym jednak uniknąć nieproszonych gości. Lepszym rozwiązaniem będzie auto – Rzekł, sugestywnie wysuwając z kieszeni parę kluczyków.

Mężczyzna wstał i skierował swoje kroki ku drodze wyjścia. Po chwili opuścili klub tylnymi drzwiami i ruszyli przed siebie.

- Gdzie parkowałeś?

- Kilka przecznic stąd – Odparł Ratliff, wciskając dłonie w kieszenie. Żwawym krokiem szedł wzdłuż muru, raz po raz spoglądając na nowo poznanego – Testujesz tak każdego po kolei?

- Nikt nie domaga się przyjęcia, tak jak ty.

- Co masz na myśli? – Spytał Ratliff, mierząc mężczyznę wzrokiem.

- To znaczy dobrowolnie. Daleko jeszcze?

Niezbity dowód na to, że zmuszacie tych dzieciaków do prostytuowania się. Sukinsyny.

- Jeśli jesteś niecierpliwy, chodź za mną – Odparł Tommy, wchodząc w szczelinę między budynkami. Było to miejsce przeznaczone głównie dla wyjść ewakuacyjnych oraz licznych kontenerów na śmieci. Pojedyncza lampa umieszczona przy głównej ulicy zaczęła przygasać raz po raz. Żółtawe światło rozświetlało parę brązowych oczu, które zaczęły spoglądać w te drugie – znacznie bardziej niebezpieczne. Mężczyzna w garniturze oparł się o mur, pokierowany przez parę ciepłych dłoni.

- Załatwmy to szybko – Odparł, rozpinając pasek przy swoich spodniach. Tommy zareagował niemal natychmiastowo. Sięgnął po krawat, po czym poluzował go i ściągnął przez głowę. Wykorzystał go jako coś w rodzaju knebla; widział, że starszemu z nich wyraźnie się to nie spodobało. Nie zamierzał jednak przestać. Skierował swoją szczupłą dłoń w dół brzucha, zatrzymując się na znacznym wybrzuszeniu. Zacisnął palce, zbliżając swoją twarz do twarzy mężczyzny. Ujął jego dolną wargę między swoje zęby i łagodnie pociągnął w swoją stronę. Sam potrafił zachować spokój; jego towarzysz nie miał aż tak świadomej samokontroli. Podniecenie zaczynało brać górę.

Samotny szczur wskoczył na but Tommy’ego, poszukując dogodniejszego miejsca obserwacji. Zainteresowany sytuacją stanął na tylnych łapkach i poruszał nosem; spłoszony rozpoczętym monologiem uciekł w stronę odsłoniętych rur.

- Masz ochotę zacząć przedstawienie, co? – Wysyczał Ratliff, łapiąc nadgarstki mężczyzny i przyciskając je do wilgotnego muru – Ja za to nie mogę doczekać się jego finału.

Para bystrych oczu wpatrywała się w jego twarz. W pełnym wyczekiwania geście spróbował wymamrotać choćby kilka słów. Choć miał świadomość, że jest tutaj górą odczuwał swoisty niepokój. Zaznał ukojenia dopiero w chwili, gdy blondwłosy chłopak uklęknął przed nim i zaczął czynić swoje powinności.

Krawat skutecznie tłumił wszelkie pomruki i westchnienia. Minęły niespełna dwie minuty, gdy mężczyzna całkowicie oddał się rozkoszy. Ułożył ręce na głowie Ratliffa i zaczął sam nadawać tempo. Blondyn wiedział, że nadszedł właściwy moment; sięgnął do kieszeni, łagodnie wysuwając drobny nóż, który niebezpiecznie błysnął w świetle gasnącej latarni. Wystarczył jeden, krótki ruch, gdy rozdzierający ciszę wrzask został wtopiony przez gruby materiał. Tommy poczuł, jak krew trysnęła na jego twarz i wstał, cofając się na kilka kroków. W dłoni wciąż ściskał ostry przedmiot. Spoglądał na mężczyznę, osuwającego się po ścianie.

- Jeżeli mój brat jest już w niebie, życzę mu, by oglądał jak szczury zjadają resztki twojego fiuta – Powiedział niskim tonem i nie odwracając się za siebie ruszył w stronę głównej ulicy. Ku ironii losu powietrze pachniało watą cukrową, a w rzędach okien nie zapaliło się ani jedno światło. Czasami dobrze, że ludzie chcą pozostać ślepi na sprawy tych, którzy po zmroku załatwiają swoje interesy – zwłaszcza w Compton.

***

Świt był już bliski. Adam nie mógł zmrużyć oka; leżał, zwrócony w kierunku balkonowych drzwi, obserwując mieszające się ze sobą barwy nieba. W naturze zawsze światło rozświetla mrok, lecz później zostaje przez niego spowite. Wszystko dąży do wyrównania. Czy to oznacza, że samotna dusza, która spotka tę drugą, nazywaną bratnią – zaraz ją straci? Czy to ma sens?

Zsunął stopy z łóżka i podparł się łokciami o kolana. Udał się do kuchni, by wypić szklankę zimnej wody. Spojrzał na Brada, który pogrążony w głębokim śnie nie drgnął przez całą minioną noc. Zazdrościł mu tego spokoju. Zastanawiał się, dokąd prowadzi ich droga, którą zdecydowali się wspólnie pójść. Od rozmyślań oderwało go ciche pukanie do drzwi, które zaczęło stopniowo narastać.

- Jane? – Spytał, podchodząc do drzwi.

- Tommy – Odparł zmęczony głos.

Adam otworzył drzwi, a blondyn runął tuż pod jego stopy. Podciągnął się, mamrocząc coś pod nosem. Brunet uklęknął tuż przy nim, pomagając choćby usiąść.

- Jesteś zalany w trupa i chyba nieźle oberwałeś – Westchnął, ocierając z twarzy chłopaka zaschniętą krew – Brad mnie zabije, jeśli pozwolę ci tu zostać. Jestem ciekaw, jak w ogóle tu dotarłeś…

Para rąk objęła jego kark, a drobne ciało przylgnęło do nagiego torsu. Poczuł przyjemne ukojenie w klatce piersiowej; dawno nie czuł tej specyficznej bliskości, która dodawała mu sił.

- Przenocujesz tutaj, a rano wypieprzasz, mam nadzieję, że rozumiesz co się do ciebie mówi – Rzekł Adam, wątpiąc w swoje słowa. Objął chłopaka i wstał, biorąc go na ręce. Ruszył w stronę sypialni, otwierając drzwi kopnięciem w nie. Nie dbał o prysznic, wiedział, że to zadanie przysporzy im zbyt wielu problemów. Położył chłopaka na łóżku, pozostawiając na nim wszystkie zastane ubrania. Wplótł palce we włosy i okrążył pokój, biorąc głęboki oddech. Przysiadł na krawędzi łóżka, nie spoglądając za siebie.

- Wiesz… - Usłyszał za plecami stłumiony szmer – Ciężko się w końcu przyznać przed sobą samym, że łatwo bez ciebie stracić kontrolę…

Zmrużył powieki i spojrzał na Tommy’ego. Nie do końca uwierzył, że słowa, które przed chwilą padły faktycznie zostały wypowiedziane. Wpełzł na łóżko i ułożył się naprzeciwko blondyna. Wystarczyło zaledwie kilka chwil, by usnął.

Ratliff opuścił mieszkanie jeszcze przed zbudzeniem się Bella. Nie pozostawiając żadnej wiadomości zniknął, wracając tam, gdzie czuł się bezpiecznie.

***

Kris zaparkował swój samochód przy głównej ulicy. Przekręcił kluczyk w stacyjce i wysiadł, spotykając swojego przyjaciela.

- Tego się nie spodziewasz, stary – Rzekł czarnoskóry mężczyzna, prowadząc Allena między parę budynków. Kris zdołał otrzymać wiadomość ze zdjęciem Kate, która pozowała ze swoim ciążowym brzuszkiem. Uśmiechnął się pod nosem, wpatrując się w wyświetlacz telefonu.

- Przygotuj się, bo takich widoków jeszcze nie zastałeś – Rzekł jeden mężczyzn, wkraczając na miejsce zbrodni.

- Jezu Chryste – Wysyczał Kris, spuszczając obie ręce wzdłuż ciała. U lego stóp leżało ciało mężczyzny, pokąsanego przez wygłodniałe szczury. Leżał w dużej kałuży krwi, gdzie znajdywała się również część jego przyrodzenia.

- Wiesz co, Tony? Jednak wolę pracę w biurze – Odparł Kris, odwracając się plecami do zastanego widoku – Ściągnijcie ślady DNA z tego, co pozostało. Może znajdziecie ślinę. Wygląda na to, że jakaś kobieta nie mogła znieść zdrady swojego kochanka. Zajmijcie się robotą, to nie na moje nerwy – Allen zacisnął wargi i ruszył w stronę swojego samochodu. Pokręcił głową, biorąc głęboki oddech.

***

- Skrzydło, którym planujemy wyjść będzie poddane remontom za dokładnie… - Ryan wziął do ręki notes – dwadzieścia dni.

- Niewiele czasu nam zostało – Wyszeptał Adam, spoglądając przez okno – Popracujemy nad planem B i myślę, że będziemy w pełni gotowi. Niedługo spotkam się z bractwem, przywołają wsparcie. Liczę, że wszystko się uda.

- Musi się udać – Odparł z uśmiechem mężczyzna, wyciągając rękę w kierunku Adama – Nie miałem do ciebie przekonania, ale wydajesz się być całkiem w porządku. Stawiam dziesięć litrów wódki, gdy już stąd wyjdę.

- Kiedy stąd wyjdziesz to przepadniesz i słuch o tobie zaginie.

- Ale jestem ci wdzięczny, musisz to wiedzieć.

Adam odpowiedział nikłym uśmiechem – Będę już wracał. Do zobaczenia – Rzekł i pożegnawszy się opuścił pokój.

Szedł przed siebie, nie rozglądając się dookoła. Mijał pary białych drzwi, za którymi mieszkała głucha cisza. Zbiegł po schodach i pewnym siebie krokiem wszedł do świetlicy. Każdy z pacjentów zajęty był sobą; jedni wtuleni w kanapę liczyli na palcach, inni wpatrywali się tępo w ścianę, reszta wykonywała czynności na pozór proste, ale przysparzające im dużo problemów. Co kilka chwil wybuchał głośny śmiech, podszyty chorym szaleństwem. Adam ignorował wszystko, co działo się wokół niego. Przekroczył próg kuchni, gdzie ujrzał tę osobę, której obecności się spodziewał.

- Almo? – Wyszeptał, zbliżając się do stołu pełnego lepionego ciasta. Dziewczyna nie zareagowała.

- Almo, możesz poświęcić mi chwilę? – Spytał, stając przed jej obliczem. Uniosła swój wzrok, przechylając głowę.

- Chcesz stąd wyjść? – Spytał, opierając ręce o blat.

- Nie –Odparła krótko. W tej chwili Adam dostrzegł pierwsze zmarszczki na młodej twarzy, pobladłe, suche wargi, zapadnięte policzki. Bolesne ukłucie w klatce piersiowej miało być początkiem kary, za to, co zrobił. Cienka skóra odkryła niebieskie żyły, pojedyncze, siwe pasma włosów przemieszały się z wypłowiałą, kasztanową barwą. Na skroniach widniała przepalona skóra – najprawdopodobniej od częstych sesji elektrowstrząsów.

- Boże, gdybym tylko mógł coś zmienić…

- Czy Tommy dobrze się czuje?

Nie wierzył własnym uszom. Podniósł wzrok – Dlaczego o niego pytasz? To niewdzięczny sukinsyn…

- Nie mów o nim złego słowa! – Podniosła głos, za chwilę potulniejąc – Tommy to dobry człowiek. Dobry człowiek – Powtórzyła – Gdyby nie on…

- To by cię tutaj nie było. Jak właściwie tutaj trafiłaś?

- Tommy mnie przywiózł – Odparła, powracając do swojego zajęcia – Zgodziłam się. Miał rację… miał rację. Ja nie powinnam z tobą być, jeśli cię zdradziłam. Wszystko już będzie dobrze – Powiedziała pod nosem, kołysząc się w przód i w tył – Tommy to dobry człowiek. Jak się czuje?

Adam wziął głęboki oddech i wcisnął ręce w kieszenie – Almo, jeśli dostaniesz szansę, będziesz chciała żyć ze swoją rodziną?

- Nie dam ci rozwodu.

- Ale my nigdy nie byliśmy małżeństwem… - Odparł, lecz nie uzyskał odpowiedzi. Cofnął się na kilka kroków. Był w stanie, gdy nie czuł już nic. Opuścił pomieszczenie, decydując się na pieszą podróż do hotelu. Naciągnął kaptur na głowę i wyszedł ze szpitala. Zimny deszcz i szare chmury sprawiły, że stał się jednym z wielu przypadkowych przechodniów. Różnił się od niech jedynie rozpalonym sercem, które potrzebowało ciepłego, balsamicznego dotyku.