Odc. 36: Blue velvet

Witajcie! Przynoszę świeżą porcję treści. Miłego czytania :)

36. Blue Velvet

Kris spędzał poranek w swoim biurze. Sięgnął po kubek aromatycznej kawy i wziął kilka łyków, wczytując się w raport śledztwa niedużej grupy przestępczej. Nie przestał nawet, gdy próg pokoju przekroczył nowy stażysta.

- Mam wyniki! – Zawołał zdyszany.

Allen przeniósł na niego karcący wzrok.

- Przed wejściem tutaj zawsze, podkreślam zawsze – zaintonował – należy pukać.

- Ślady DNA wskazują na Tommy’ego. Tego, którego szukacie – Powiedział podekscytowany.

Kris zmarszczył czoło i znieruchomiał. Po chwili wstał i szybkim krokiem udał się do laboratorium. Pchnął drzwi i przekroczył próg pomieszczenia.

- Macie wyniki?

- Dałam je temu dzieciakowi – Blondynka skinęła głową – Nie dostarczył?

Kris wziął głęboki oddech i wplótł palce w ciemne włosy. Zacisnął powieki i przeklął pod nosem.

***

Adam trzymał Brada w swoich ramionach. Czule głaskał jego ciało, raz po raz wywołując gęsią skórkę. Chłonął cały spokój i ciszę, które im towarzyszyły. Omiótł wzrokiem pokój.

- Trudno się do ciebie nie przyzwyczaić – Wycedził Bell – Będzie mi brakować tych chwil, gdy odejdziesz. Przywróciłeś mi wiarę w istnienie innego świata. Tego alternatywnego, gdzie bycie człowiekiem coś znaczy.

Lambert pokiwał głową, zatrzymując wzrok na ekranie wyłączonego telewizora.

- Dla mnie to również odległe, wiesz? Żyjemy pośród ludzi, ale wciąż czuję wokół siebie kurtynę, zza której nie mogę wyjść. Istnieję w świecie, który skazał mnie na porażkę.

- Jak każdego z nas – Odpowiedział Brad, otwierając oczy – Gdyby Hummingbirds nas słyszało, skopaliby nam tyłki.

Adam roześmiał się ponuro – W to nie wątpię. Wiesz… miałem inną wizję miłości. Wierzyłem, że to górnolotny stan emocjonalnego uniesienia. Czujesz w sobie siłę, która nie pozwala ci się zatrzymać, wywołuje uśmiech na twarzy, koi serce.

- Chyba każdy z nas musi w końcu zderzyć się z brutalną rzeczywistością. Andersen nie pisał scenariuszy naszego życia.

- Zgadza się, za tym na pewno stoją bracia Grimm – Powiedział, wywołując śmiech szatyna.

Głośne pukanie do drzwi przerwało ich rozmowę. Tuż po chwili w pokoju zjawiła się Jane.

- Słyszałeś co się, kurwa, dzieje? – Westchnęła, trzymając w ręku gazetę. Rzuciła swoją torebkę na ladę w kuchni – Czy ty jeszcze rozmawiasz z Tommym?

- Szczerze mówiąc, to… - Zawahał się Adam, nie wypuszczając Brada z ramion – To chyba nie mamy ze sobą nic wspólnego.

- Nie interesuje mnie to, co między wami jest czy to, czego już nie ma – Rzuciła brukowiec na kanapę – Tommy jest twoim opiekunem, a właśnie narobił wokół siebie dużo szumu w mediach.

Adam zmarszczył brwi – Co z nim?

- Pozbawił jakiegoś frajera życia gdzieś w slumsach Los Angeles. Jakieś badania dowiodły jego winę. O tobie już też zaczęli pisać, w końcu były podejrzenia, że działacie razem – Powiedziała, siadając naprzeciwko Lamberta – Musisz rozwiązać swoje zadanie. Masz na to cały jutrzejszy dzień.

- Co? Słucham? – Adam z niedowierzaniem pokręcił głową – Zaplanowałem akcję na koniec miesiąca, to jeszcze dwa tygodnie.

- Nie ma czasu – Jane podniosła głos – Nie możemy ryzykować, że ktoś cię rozpozna. Jeśli rozpoczną poszukiwania Ratliffa, Twój wizerunek również się pojawi, choćby jako ofiary. Hummingbirds są zgodni, pozostało niewiele czasu. Realizuj wszystko zgodnie z przyjętym planem, powiedz tylko jakiej pomocy potrzebujesz.

Brad powoli wstał z kanapy – Jane, kochanie, zaparzę ci herbaty – Rzekł, powoli oddalając się w stronę kuchni.

Adam i dziewczyna zostali sami. Lambert podparł głowę o krawędź kanapy i zmrużył powieki, biorąc głębszy oddech. Poczuł zimny dreszcz, przeszywający linię jego kręgosłupa.

- Sądzę, że odnalazł faceta, który skazał jego brata na burdel, stąd ta zemsta – Wyjaśniła łagodnym głosem, siadając tuż obok bruneta – Wiem, że był bardzo zdeterminowany.

- Pojawił się tutaj pewnej nocy… - Wycedził Adam, przecierając zmęczone powieki – Pijany, zakrwawiony. Teraz wiem, że nie do niego należała ta krew… - Zacisnął wargi.

- Twój związek z nim to ostatnia rzecz, jakiej ci życzę, ale twoja obecność dobrze na niego działała – Powiedziała Jane, opierając łokcie o kolana – Nie powinieneś się litować. Widzę, że pomiędzy tobą a Bradem coś się rozwija.

Lambert przecząco pokiwał głową – Dobrze wiemy, że pewnego dnia to się skończy. A Tommy… uciekam przed nim. Nienawidzę go, ale… z resztą, to i tak nie ma znaczenia – Wstał, wygładzając materiał bluzy – Wpadnę do niego. Skoro jutro mam wyprowadzić Ryana, muszę zadbać o najdrobniejsze szczegóły.

Dziewczyna patrzyła na niego z politowaniem.

- Lepiej zostań tutaj. Wiesz, że to spotkanie nie pójdzie po twojej myśli.

- Chciałbym móc chłonąć twoje rady, ale zrozum – Rzekł, poklepując swoją klatkę piersiową na wysokości serca. Złapał leżącą na krześle kurtkę i opuścił mieszkanie, nim Brad zdołał wrócić do salonu.

- Zostaniesz na obiad? – Szatyn wychylił się zza ściany.

- Jak ty z nim wytrzymujesz? – Spytała brunetka, przechylając głowę – O co tak naprawdę chodzi?

Chłopak machnął rękę i wymusił na swojej twarzy uśmiech – Sam chciałbym wiedzieć.

***

Kris wracał do domu taksówką. Po raz pierwszy od lat sięgnął do swojego barku w godzinach pracy. Teraz, choć ledwo trzymał się na nogach, mógł skupić się na najbliższych planach.

Rzucił na deskę rozdzielczą plik banknotów i wysiadł z auta, biorąc głęboki oddech. Rześkie, chłodne powietrze nieco roztrzeźwiło zmącony alkoholem umysł. Powolnym, lecz stabilnym krokiem ruszył w stronę domu. Na jego szczęście drzwi były otwarte; nie musiał siłować się z kluczem.

- Kris? – Usłyszał swoje imię i oparł się o jedną ze ścian. Przyłożył dłoń do czoła. Katy wyszła mu naprzeciw.

- Co się stało? Jesteś nieprzytomny – Powiedziała z niepokojem w głosie i zbliżyła się do mężczyzny. Położyła dłoń na jego ramieniu.

- Sierżant nakazuje mi… ja mam otworzyć sprawę na nowo… - Wybełkotał, kierując się w stronę salonu. Usiadł w fotelu i pochylił się do przodu, by nie poddać się mdłościom – Muszę otworzyć sprawę Adama… rozumiesz? – Podniósł nietrzeźwy wzrok – Do cholery, co mam robić, co ja mam teraz zrobić? Chcę być lojalny wobec przyjaciela, ale nie mogę kierować śledztwa w złym kierunku… to praca życia, to praca mojego życia, wiesz? Jak ja mam teraz wybrać? – Szeroko otwartymi oczami wpatrywał się w Katy, która nie potrafiła wypowiedzieć choćby słowa.

- Nie myśl o tym. Porozmawiamy jutro – Wyszeptała, siadając tuż obok Allena. Przytuliła go, chłonąc w swą błękitną sukienkę jego słone łzy.

***

Adam zatrzymał się przed drzwiami hotelowego pokoju. Nie wiedział dlaczego tak się dzieje, ale każde kolejne spotkanie z Tommym było dla niego coraz trudniejsze. Być może to świadomość oddalania się od siebie tak na niego działała. Drzwi otworzyły się i stanął w nich niewysoki blondyn.

- Słyszałem twoje kroki już z końca korytarza – Rzekł, unosząc wzrok wprost w niebieskie tęczówki.

Adam nie odpowiedział. Pozwolił sobie przekroczyć próg pokoju. W powietrzu unosił się słodki zapach perfum, zmieszanych z ciężkim powietrzem, jakim oddychało duże miasto. Skrzyżował ręce na piersi i zwrócił się w kierunku Ratliffa.

- Jutro mam wyprowadzić Ryana ze szpitala psychiatrycznego. Powiedz mi, jak mam to zrobić?

- Ty miałeś zadbać o plan – Odrzekł chłopak, zamykając drzwi – Ja mogę jedynie pomóc w realizacji.

- Mam plan, ale nadal jest niedopracowany – Adam odgarnął kosmyki włosów, opadających na jego czoło – Spodziewałem się, że będę miał jeszcze dwa tygodnie, ale wprost idealnie zrujnowałeś moje zamiary.

- Ile razy mam cię przepraszać? – Blondyn rozłożył ręce – Sam przyznałeś, że nic nas nie łączy, więc mogę decydować o swoich sprawach.

Stali naprzeciwko siebie, raz po raz wymieniając spojrzenia. Adam zaczął czuć niewłaściwe, stopniowo narastające poczucie winy. Uciekał od myśli, że pewnego dnia ich drogi się rozejdą i będzie to wynikało jedynie z jego własnej decyzji.

- Właściwie to o czym chciałeś porozmawiać? – Spytał blondyn, nie ruszając się nawet na krok. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji.

- Jak idą poszukiwania brata?

Ratliff zmarszczył brwi – Przecież w ogóle nie interesuje cię ten temat.

- Brakuje mi ciebie… - Adam spuścił ręce wzdłuż ciała i odwrócił wzrok, powstrzymując pieczenie pod powiekami – Chcę się od ciebie uwolnić czym prędzej i zrobię to zaraz po wyprowadzeniu Ryana na zewnątrz.

Tommy mierzył go przenikliwym spojrzeniem. Zacisnął wargi i omiótł wzrokiem pokój. Łagodnie pokiwał głową i wziął głębszy oddech.

- Nie możesz, Adam. Nie pozwolę ci na to.

- Proszę cię – Odparł brunet, składając ręce jak do modlitwy – Nie podkładaj mi kolejnych kłód pod nogi. Nie kieruj się egoizmem, gdy chodzi o mnie, o nas. Po prostu pozwól mi odejść, gdy nadejdzie właściwy moment.

- Przyjąłem cię do mojego życia i teraz tak po prostu chcesz się z niego wycofać? – Blondyn spuścił ręce wzdłuż ciała.

- Wepchnąłeś mnie do świata, w którym nie ma dla mnie miejsca. Zrozum, Tommy, nie ma takiej siły, która mogłaby nas połączyć – Rzekł, przerywając na moment – Jesteśmy z dwóch zupełnie różnych, niepasujących do siebie przestrzeni.

- Sam mówiłeś, że miłość wszystko przetrwa.

- Ale ty nie znasz tego uczucia – Odparł Adam, biorąc głęboki oddech – Wierz mi, próbowałem wzbudzić w tobie cokolwiek. Ja nie mogę żyć z mordercą. Z człowiekiem, który odebrał mi to, co nadawało mojemu istnieniu sens. Jesteś nieprzewidywalny. Pewnego dnia zbierzesz swoje karty kredytowe i wyruszysz na drugi koniec świata przyjmując jedną z fałszywych tożsamości, a ja zostanę tutaj, w tym martwym punkcie. Muszę już teraz wytyczyć własny szlak.

- Prośba o zaufanie to zbyt wiele? – Spytał Tommy, powoli zbliżając się do Adama.

- Zdecydowanie – Odparł brunet, obserwując każdy ruch chłopaka. Nie bał się go, jednak czuł niepewność, przebywając z nim sam na sam po tak długim czasie.

Tommy zbliżył się, zmniejszając dystans między ich ciałami. Nieprzerwanie i hipnotyzująco spoglądał w szeroko otwarte, niebieskie tęczówki. Nie zamierzał czekać, pragnął uczynić ich wspólne ostatnie chwile wspomnieniami, do których warto wracać. Złączył ich usta w długim, pełnym delikatności pocałunku, oplatając ramionami kark bruneta. Adam nie pozostał bierny; przycisnął biodra chłopaka do siebie, powoli wprowadzając język między rozchylone wargi. Smakował go, czuł jego obecność każdą pobudzoną komórką swojego ciała.

- Adam, jeżeli to nie jest miłość, to co ja do ciebie czuję? – Wyszeptał Tommy wprost do ucha bruneta, który oniemiał. Poczuł falę elektrycznych impulsów w okolicy skroni następujących po sobie, jeden po drugim.

- To tylko potrzeba przynależności – Odparł, odgarniając z twarzy chłopaka kosmyki jasnych włosów – Radziłeś sobie beze mnie, teraz również będziesz wiedział, jak żyć. Nie jestem ci potrzebny. Lepiej będzie, jeśli już pójdę.

- Liczyłem, że zostaniesz na noc – Odparł Tommy, nie spuszczając rąk z ramion bruneta. Przed oczami Adama pojawiły się najbardziej namiętne momenty, jakich kiedykolwiek doświadczyli. Z trudem przyszło mu wycofywanie się w kierunku drzwi.

- Teraz Brad ma wystarczająco dużo czasu, by się tobą nacieszyć.

- Nie mieszaj go do tej sprawy – Lambert spojrzał za siebie – On nie ma z tym nic wspólnego. Przysięgam ci, jeśli go skrzywdzisz, zabiję cię.

- Masz rację – Rzekł Tommy, powstrzymując drżenie swoich rąk – Lepiej będzie, jeśli stąd wyjdziesz.

Adam zamknął za sobą drzwi, zmierzając w kierunku schodów. Minął windę i zbiegł w dół, kierując się w stronę wyjścia ewakuacyjnego na tyłach budynku. Ratliff wyjrzał przez okno i przetarł twarz dłońmi. Sięgnął po paczkę papierosów i zdecydował się zaczerpnąć powietrza. Wraz z parą dzieciaków wsiadł do windy i zjechał na dół. Z obojętnością przeszedł obok recepcjonistki, która próbowała zaoferować mu dogodniejsze warunki pobytu. Wyszedł na dwór; ulice świeciły pustkami. Biały nóż rozciął granatową powłokę nieba, oblewając budynki białą poświatą. Blondyn wyjął z paczki papierosa i wsunął go do ust, szukając w kieszeni zapalniczki. Poczuł tępy ból z tyłu głowy i ciasną linę na swojej szyi. Próbował krzyknąć, lecz silna dłoń przykryła jego usta.

- Źle zrobiłeś, pozbawiając nas dachu nad głową – Usłyszał za plecami. Po chwili został rzucony na ziemię. Szybko podniósł wzrok.

- A wy, to kurwa kto? – Mruknął pod nosem, stając na nogi.

- Jesteśmy od Robina.

- A kim jest pieprzony Robin? – Tommy rozmasowywał obolały kark.

- Facetem, któremu odgryzłeś nie to, co trzeba – Odparł jeden z chłopaków.

- Skąd jesteście?

- Blue Velvet. Ty zdaje się z Hummingbirds? Chyba mieliśmy umowę, że nie wchodzimy sobie w drogę.

- Czego teraz chcecie? – Spytał Tommy, spoglądając raz na jednego, raz na drugiego z rosłych chłopaków.

- Jutro o dwunastej w południe ustawisz się z Lambertem na polach od południowej strony. Oddasz go w nasze ręce i zapomnimy o sprawie.

- Nie licz na to… - Mruknął, oddalając się w stronę głównych drzwi.

Wyższy z dwojga pchnął blondyna na mur, uderzając dwukrotnie jego głową o ceglaną ścianę.

- Jeżeli sam go nie podstawisz, znajdziemy go i potraktujemy znacznie okrutniej niż gdybyś złożył małą ofiarę. Wywiniesz jeden numer, a gorzko go pożałujesz. Licz się z tym.

Tommy osunął się na chodnik, czując narastający ból głowy. Zaczął tracić przytomność, gdy usłyszał parę oddalających się kroków, stawianych w kałużach jesiennego deszczu. Zaczęło docierać do niego, że staje przed wyborem niemożliwym; jeżeli odda Adama w ręce Blue Velvet pozostawi go na pewną śmierć. Jeśli tego nie zrobi, zdradzi Hummingbirds, będących dla niego jedyną słuszną rodziną, która nie pozwoliła mu zginąć w świecie, którego nie rozumiał.