Odc. 42: Złamany szyfr

Witajcie! 

Ci, którzy jeszcze nie wiedzą – jeżeli jesteście zainteresowani napisaną przeze mnie miniaturką, to zapraszam tutaj (klik!). Adommy :)

42. Złamany szyfr

Jane siedziała na łóżku hotelowego pokoju. Co kilka chwil spoglądała w lustro i na zegar. Soczyste krople dżdżystego deszczu obijały o szklaną taflę okien, zostawiając za sobą łączące się na różnych drogach ścieżki. Choć denerwowała się, nie mogła mówić o strachu. Plan mógł się powieść, albo nie. Nie istniały rozwiązania zawieszone pomiędzy jednym a drugim. Wstała, by rozprostować zastygłe w bezruchu mięśnie i kości. Zegar wskazywał równo godzinę dwudziestą, a na parking zajechało kolejne auto – tym razem czarny Dodge. Kiedy Jane ujrzała parę mężczyzn opuszczających samochód, podeszła do drzwi. Wygładziła czarną bluzkę i w pośpiechu zdjęła ze stóp ciężkie buty. Rozpuściła włosy, nadając im swoisty nieład; winda ruszyła w górę.

Podbiegła do nocnej szafki, upewniając się, że znajdzie w niej potrzebne przedmioty. Zasłoniła rolety w oknach i w mig zjawiła się przy drzwiach, gdy rozległo się pukanie. Uchyliła je, posyłając starszemu z mężczyzn ciepły uśmiech.

- Zapraszam do środka.

- Proszę wybaczyć, Droga Pani, ale próg raju nie jest mi pisany. Zgodnie z wystosowanym opisem i uzgodnieniem, zechcieliśmy złożyć najbardziej rozkoszną propozycję, na jaką nas stać. Nut jest niesamowitą siłą, który sprosta wszelkim wymaganiom.

- Doprawdy? – Jane uśmiechnęła się w stronę nastolatka, którego wyraz twarzy zaczął łagodnieć. Pogładziła jego miękkie, jasne włosy – Nie będziemy się nudzić, co nie? – Spytała półgłosem, puszczając w jego kierunku perskie oko.

- Na to nie ma szans. – Odparł Nut, łagodnie pochylając się w stronę brunetki.

- Nieczęsto naszymi klientami są kobiety. Nasi podopieczni najczęściej czynią sprawunki godne samego Ganimedesa. No cóż, nie będę zabierał więcej czasu. Zgodnie z umową pozostawiam Państwa do rana. Będę w pobliżu, gdyby zdarzyły się pewne niedogodności.

- Jestem wdzięczna za zaangażowanie. Zapraszam cię do środka, Nut. – Jane urwała rozmowę, uchylając skrzydło drzwi nieco szerzej. Kiedy chłopak znalazł się w środku, dziewczyna zamknęła pokój.

- Czym mogę służyć? – Spytał blondyn, stając naprzeciwko dziewczyny.

- Powiedz mi coś o sobie. – Odparła Jane, siadając na krawędzi łóżka – Czym się zajmujesz, co robisz, jak się trzymasz.

Chłopak łagodnie zmarszczył czoło – Przykro mi, ale nie mogę się dzielić osobistymi sprawami.

Brunetka kiwnęła głową – Jesteś tutaj z własnej woli czy z przymusu?

- Z potrzeby Pani pragnień, droga Jane.

Dziewczyna parsknęła śmiechem – Nut, przestań pieprzyć do cholery, nie sprawdzam cię. Jestem tutaj, by zaprowadzić cię do brata.

Chłopak zastygł w bezruchu. – Ja nie mam brata.

- Przekonałam się, że Tommy to straszny dupek, ale wyrzekać się go? Nawet Adam tego nie zrobił. Idiota.

- Kim jest Adam? – Nut usiadł tuż obok Jane – Kim w ogóle ty jesteś?

- Płacą ci za robotę, nie za gadanie. Rozbieraj się. – Rzekła, zbliżając się do drzwi. Wróciła do Nuta, który nieco zdezorientowany zaczął zdejmować z siebie kolejne ubrania.

- Ktoś będzie za drzwiami – Rzekł chłopak, zbliżając się do Jane – Pilnują nas.

Dziewczyna znacząco pokiwała głową – Spodziewałam się tego. Do rzeczy, chcesz wyjść na wolność?

- Ja… - Chłopak wziął głębszy oddech – Nie mam do kogo pójść, nie mam rodziny. Tommy pewnie nie chce mnie widzieć, nie przygarnie mnie.

- Ja się tobą zaopiekuję. Teraz po prostu milcz i popłyń z falą, okej?

- Co mam przez to rozumieć? – Spytał, opanowując drżenie głosu.

- Nie przeszkadzaj i słuchaj się mnie. Mogę na ciebie liczyć, Nut?

- Tak. – Odparł, nie spuszczając wzroku z dziewczyny. Pchnęła go na łóżko i wyciągnęła z szafki parę kajdanek.

- Stworzę pozory, że jesteś uwięziony. Ten plastik rozerwiesz silniejszym szarpnięciem ręki. Okej?

Blondyn znacząco pokiwał głową, wyciągając ręce w kierunku dziewczyny.

- Boję się.

- Nie ma czego, dzieciaku. Za dwie godziny zjesz najlepszą kolację w życiu. Obrzydliwe konserwy, którymi zajada się twój sukowaty brat. Kładź się. – Rzekła, idąc w stronę drzwi. Otworzyła je, wychylając się nieznacznie. Korytarzem spacerował opiekun, który ujrzawszy Jane ruszył w jej stronę. Brunetka opuściła pokój, krzyżując ręce na piersi.

- Coś nie gra?

- Obawiam się, że moje doświadczenia zawiesiły poprzeczkę zbyt wysoko. – Rzekła, opierając się plecami o ścianę – Chyba jednak skłaniam się ku starszym mężczyznom.

- Brzmi to bardzo pochlebnie, ale w jaki sposób mogę wyrazić rekompensatę? – Rzekł mężczyzna, poluzowując zaciśnięty wokół szyi krawat.

Jane zmierzyła go wzrokiem, łagodnie się uśmiechając. – Zapraszam do środka.

- Proszę wybaczyć, ale jestem zmuszony odmówić.

- Tej małej dziwce nikt nie uwierzy. – Szepnęła Jane, zawieszając ręce na karku mężczyzny – Szczerze mówiąc już w pierwszej chwili żałowałam, że to nie Ty przekroczysz próg mojego pokoju…

- Pani…

- Darujmy sobie życzliwości. – Wyszeptała, zbliżając się do warg mężczyzny, by łagodnie ich zasmakować – Jak można odmówić kobiecie, tak samotnej jak ja?

Opiekun przeciągnął językiem po suchych wargach i nerwowo spojrzał w stronę drzwi.

***

Adam leżał w swojej celi od wczorajszego dnia. Ku jego zaskoczeniu zaczął odnajdywać spokój  pośród panującej ciszy. Usłyszał kroki i cichy szept.

- Hej. Mam coś dla ciebie.

Zsunął nogi z kozetki, gdy do jego uszu dotarł ton głosu Krisa. Gdy ujrzał jego oblicze, momentalnie poczuł w sobie siłę.

- Wybacz, tylko na moment. – Rzekł Allen, wyciągając przez kraty pudełko, umieszczone w zaparowanej reklamówce – Kurczak na smażonym makaronie.

- Mogę za niego umrzeć. – Odparł Adam – Nauczyłem się doceniać małe rzeczy, ale to jest już ósmym cudem świata.

Kris uśmiechnął się ciepło – Rozmawiałem ze strażnikiem. Nie widział cię pod prysznicem ani razu.

- Ach… - Czarnowłosy zawiesił wzrok na parze swoich butów – Jakoś nie miałem ochoty tam iść i…

- Rozumiem, że się krępujesz. Pogawędziłem ze Stevenem. Jeśli masz ochotę to dzisiaj możesz pójść tam zupełnie sam.

Brunet uśmiechnął się łagodnie – Wiem, że trudno ci wybierać pomiędzy mną a służbowymi obowiązkami.

- Daj spokój, nie przejmuj się tym. Szukam najlepszego adwokata, żeby prawnie oczyścił cię z zarzutów. Adam, powiedz mi… - Kris zbliżył się do krat – Wiesz, co się dzieje z Almą?

- Wiem.

Allen znacząco pokiwał głową – Spodziewałem się, że za tym stoisz. List.

- Tylko tyle mogłem zrobić.

20 minut później

Adam odłożył puste pudełko na parapet. Godzina była jeszcze wczesna, więc postanowił skorzystać z propozycji, jaką złożył mu przyjaciel. Wziął ze sobą ręcznik i zawołał Marię, która otworzyła celę.

- Chciałbym skorzystać z prysznica.

- Odprowadzę Cię. – Rzekła z uśmiechem, kierując się w stronę głównego korytarza – Nasz blok?

- Tak. – Odparł, skręcając w lewo. Otworzył główne drzwi i rzucił ręcznik na kaloryfer. Miejsce było zimne i pełne brudnych szarości. Natryski znajdowały się pod sufitem, a podłoga wyłożona była ciemną glazurą. Zamknął za sobą drzwi, upewniając się, że nikt nie spróbuje mu przeszkodzić.

Ściągnął bluzkę przez głowę, odkładając ją na plastikowe krzesło. Równie szybko pozbył się spodni oraz butów. Zimno spowodowało nieprzyjemny dreszcz, który wstrząsnął jego ciałem. Dziękował bogu, że jest tutaj całkiem sam. Nie byłby gotów rozebrać się przed dziesiątkami innych mężczyzn, zwłaszcza, że znaczą część z nich stanowili jego dawni uczniowie. Niepewnym krokiem zbliżył się pod centralny punkt i krzyknął, gdy silny strumień zimnej wody uderzył w jego ciało. Energicznie odskoczył w bok, czując nieprzyjemne pieczenie, jakie spowodowało nagłe chluśnięcie litrów cieczy. Z rozżaleniem podniósł wzrok, gdy zdał sobie sprawę, że musi wrócić na swoje miejsce. Ściskając w dłoni mydło wykonał kilka kroków przed siebie, osłaniając głowę przed bijącymi w niego strumieniami wody.

- Kurwa! – Warknął, wykonując kilka kroków w tył. Pocierając nagie ramiona podszedł jeszcze raz, obiecując sobie, że zdąży się umyć w dziesięć sekund. Stał chwilę, zaciskając zęby z powodu chłodnej wody i stwierdził, że da sobie spokój z braniem prysznica częściej niż raz w tygodniu. Miska z ciepłą wodą dostarczana do jego celi każdego wieczoru brzmiała jak wybawienie. Z ciekawości przeszedł wzdłuż ściany, widząc na końcu pomieszczenia wydzielony segment. Jak się spodziewał, należał on do służb, ale faktycznie nikt z niego nie korzystał. Wszedł do jednej z kabin, ostrożnie przekręcając kurek z ciepłą wodą. Była jedynie letnia, ale to wystarczyło, by poczuł ulgę. Oparł się o jedną ze ścian i zmrużył powieki. Wziął głęboki oddech, rozkoszując się poczuciem całkowitej samotności.

Ciekawe co dziś robił Tommy. Być może też trafił pod prysznic. Jego ciało…

Zacisnął wargi, gdy poczuł, że jedna przelotna myśl spowodowała szybsze bicie serca. Nie potrafił nad sobą zapanować. Tęsknił za każdym aspektem jego osoby. Przesunął dłoń po szczupłym brzuchu, docierając do linii gęstych włosów, usytuowanych kilka centymetrów poniżej podbrzusza.

Długa noc, tylne fotele samochodu. Rozkoszne pojękiwanie, rozgorączkowanie.

Chwycił swoją męskość w dłoń, łagodnie poruszając w górę i w dół.  Czuł jednocześnie ulgę oraz narastające napięcie. Oddychał nieco szybciej i zacisnął powieki. Krople wody zatrzymywały się na jego rzęsach oraz wargach, spadając raz po raz na pracującą rękę. Wiedząc, że kończy mu się czas skoncentrował się na przyjemności, jaką sobie dostarczał i przyspieszył, cicho wzdychając.

Wargi, oczy, brzuch…

Otworzył usta, z których wydobył się niemy krzyk. Poczuł, jak jego rękę zalewa cieplejszy od wody płyn. Pod palcami narastało pulsowanie, które pozwoliło mu na moment zapomnieć o reszcie świata. Osunął się po ścianie, rozkoszując się ginącymi oznakami orgazmu.

***

Nie znała nawet jego imienia. Opiekun chłopaka przekroczył próg pokoju, zamykając za sobą drzwi. Widok skutego kajdankami Nuta nieco go uspokoił. Blondyn leżał pod ścianą z zakneblowanymi przez chustkę ustami. Spuścił wzrok, by po chwili zamknąć oczy.

- To gówniarz. Do niczego się nie nadaje. – Rzekła Jane, popychając mężczyznę na łóżko.

- Zaraz. – Odparł nieznajomy – On ma to widzieć?

- Nie widzę problemu. – Odparła oschle Jane, rozpinając bluzkę. Kiedy ukazała swoje drobne piersi skryte pod materiałem czarnego biustonosza, zapadła cisza.

- Nie za szybko? – Spytał, sięgając do swojego rozporka. Dziewczyna przecząco pokiwała głową, otwierając szufladę, z której wyciągnęła prezerwatywę. Próbowała nie zwracać uwagi na dzieciaka, który z przerażeniem obserwował sytuację, dziejącą się na jego oczach.

- Po prostu się zamknij i pozwól mi działać. – Odparła, napierając ustami na rozchylone wargi nieznajomego. Z jego pomocą zsunęła spodnie poniżej linii bioder i podwijając spódnicę dosiadła go, uprzednio nakładając gumkę na jego członka.

Nie rozmyślała nad moralnością czy etyką swojego czynu. Próbowała jedynie zrealizować postawiony sobie cel, a stawką w tej grze było życie innego człowieka. Brunet odpłynął; skupił się na sobie, gdy biodra dziewczyny rytmicznie unosiły się i opadały, doprowadzając go do bram rozkoszy. Opadła na jego ciało, przyciskając dłoń do ust. Niczego nieświadomy pozwolił jej na to i dopiero po chwili poczuł jak igła wbija się w jego szyję.

- Suka! – Krzyknął, próbując zrzucić ją z siebie. Udało mu się za drugim razem, a Jane spadła na podłogę, próbując spiesznie wstać.

- No chodź…  - Rzekła z cwanym uśmiechem, wycofując się pod ścianę. Obserwowała Nuta, który zbliżał się do pleców swojego opiekuna. Założył ręce na jego ramiona, wciskając w szyję łańcuch łączący parę kajdanek.

- Ty pieprzony… - Próbował krzyknąć, lecz zaczynało brakować mu tchu. Środek usypiający zaczął działać błyskawicznie. Nie było to zaskoczeniem; Jane zaaplikowała dawkę, jaką dostarcza się trzodzie chlewnej. Brunet padł, powoli tracąc świadomość.

- Zwijamy się stąd, młody. – Szepnęła brunetka, pospiesznie narzucając na siebie płaszcz. Chłopak rozerwał kajdanki i wyjął z ust chustkę. Zaczął się ubierać, gdy dziewczyna wrzucała do torby strzykawkę.

- A twoje DNA? Odciski palców? Nazwisko, na które się meldowałaś? – Wyliczał blondyn, rozglądając się dookoła.

- Ty chyba nie wiesz, z kim masz do czynienia. – Zakpiła Jane, biorąc go za rękę – Wyjście ewakuacyjne. Idź pierwszy, ale nie wychodź na zewnątrz, jasne?

Nut opuścił pokój i jeszcze przez chwilę zastanawiał się, czy nie powinien zawrócić. Podjął decyzję pod wpływem emocji i dopiero teraz zaczął zdawać sobie sprawę z konsekwencji. Przecież to wszystko może okazać się testem, a on zostanie ukarany w tak surowy sposób, że nie ujdzie z tego życiem. Zbiegł po schodach, chowając się za balustradą na półpiętrze. Zaraz po tym usłyszał ton butów na szpilce, stukających o kamienne stopnie. Serce w jego piersi zaczęło bić jak oszalałe.

- Nut? – Usłyszał głos, który przerwał wszechobecną ciszę – Nut, do cholery… Już na pierwszy rzut oka widać, że jesteś jak Twój brat. Znikasz bez słowa, gówniarzu. – Rzekła, opuszczając klatkę schodową.

Chłopak zaczął się zastanawiać, dokąd może pójść. Nie znalazł żadnej alternatywy. I tak byłby już martwy. Wybiegł z budynku, rozglądając się za dziewczyną. Dostrzegł ją po przeciwległej stronie parkingu.

- Hej, czekaj! – Zawołał do Jane.

- Gdzie ty się byłeś? – Spytała, zaciągając się papierosem – Już myślałam, że spieprzyłeś. Wsiadaj do auta. – Rzekła, zajmując miejsce za kierownicą. Chłopak usiadł obok niej. Ruszyli na północ.

***

Adam rzucił się na swoją kozetkę, zasłaniając oczy ramieniem. Zaczął się dusić otaczającą go rzeczywistością. Brakowało mu rodziny, Tommy’ego, Krisa, z którym jeszcze kilka miesięcy temu spędzał wieczory, oglądając mecze. Wizja opuszczenia więzienia również nie zapowiadała się obiecująco. Już nigdy nie miałby szans na widywania się z Ratliffem, który najprawdopodobniej skończyłby potraktowany śmiercionośnym zastrzykiem.

Czarnowłosy wyciągnął spod materaca wymiętą kartkę. Obracał w palcach złożony w kostkę papier. Choć to zaledwie sieć kresek, widział w nich Tommy’ego. Czuł jego dotyk. Sęp czy orzeł nadal poddawał się sile ulewy. Adam poczuł skurcz żołądka i powolne przesuwanie się jego treści aż do przełyku.

Niepewnym krokiem zbliżył się pod centralny punkt i krzyknął, gdy silny strumień zimnej wody uderzył w jego ciało. Energicznie odskoczył w bok, czując nieprzyjemne pieczenie, jakie spowodowało nagłe chluśnięcie litrów cieczy. Z rozżaleniem podniósł wzrok, gdy zdał sobie sprawę, że musi wrócić na swoje miejsce. Ściskając w dłoni mydło wykonał kilka kroków przed siebie, osłaniając głowę przed bijącymi w niego strumieniami wody. 

Rozszyfrowanie wiadomości okazało się łatwiejsze, niż mógł się tego spodziewać. Jeśli na obrazku pojawił się koliber pod znakiem liter „umm…” to ptak w powietrzu musiał być jego przeciwieństwem. Blok Adama, pełen spokojnych przestępców, spośród których połowa opuści więzienie po kilku miesiącach pobytu w nim oraz blok Tommy’ego – ten, w którym zwyrodnialcy zostaną poddani karze śmierci.

Zaproszenie pod wspólny prysznic do łazienki w bloku na końcu budynku roztaczało zarówno aurę strachu, jak i niepohamowanego podekscytowania.