Odc. 44: Synowie

Dziękuję za pokrzepiające komentarze! Dziś dla Was nieco dłuższy od pozostałych odcinek :) Moc buziaków i uścisków!

44. Synowie

Milczenie towarzyszyło im od kilku minut, które zdawały się trwać wieczność. Adam gładził jasne kosmyki włosów, przenosząc wzrok z oczu na usta i z powrotem. Odczuwał dziwny stan, którego nie potrafił zdefiniować. Czuł się jak dziecko, które nie potrafi rozwiązać skomplikowanego zadania matematycznego. Zacisnął wargi, próbując zaczerpnąć głębszego oddechu. Zatrzymał powietrze w płucach, powoli mrużąc oczy.

Ciszę przerwało miarowe pukanie do drzwi kaplicy.

- Za trzy minuty zostaniecie odprowadzeni. – Rzekł Kris, spoglądając na zegarek.

Adam ucałował miękkie usta blondyna – Mam nadzieję, że niedługo znów się zobaczymy.

- Na pewno. – Odparł Tommy, próbując wstać. Nie chciał mówić zbyt wiele. Od tygodni przepełniały go obawy dotyczące ucieczki, próby przeżycia w więziennych murach. Nie miał z kim ich dzielić i dla dobra Adama postanowił milczeć.

- Wyjdę pierwszy. – Rzekł szeptem, spiesznie się ubierając. Podszedł do Lamberta, dzieląc z nim mocny uścisk. Chwilę później opuścił chłodne miejsce, pozostawiając czarnowłosego sam na sam z ogromem sprzecznych myśli. W momencie, gdy skończył zakładać koszulę, do pomieszczenia wszedł Allen.

- Zasłużyliście na Alcartaz.

- Na nasze szczęście zakład jest już nieczynny. – Odparł Adam, wsuwając ręce do kieszeni.

Kris wziął głęboki oddech i przewrócił oczami – To był ostatni raz.

- Sam na to pozwoliłeś. – Odparł Adam, gubiąc wzrok między witrażami – Powinienem być ci wdzięczny.

Allen przyłożył dłoń do czoła – Nie spodziewałem się, że dojdzie do…

- Stało się. – Uciął Adam – Odprowadź mnie do celi.

***

- Wszystko brzmi jak cisza przed burzą. – Rzekł Nut, siedząc na krawędzi wąskiego łóżka. Hotel z całą pewnością miał znacznie niższy standard niż poprzednie miejsca, w których zazwyczaj nocował.

- Zaskoczę cię, jeśli powiem, że w moim życiu brakuje przewrotów i rewolucji? – Odkrzyknęła Jane.

- Z pewnością… - Odparł Nut, zsuwając z ramion bluzę. Pozbył się również koszulki i podszedł do szafki, by znaleźć choćby jeden czysty ręcznik. Zwrócił wzrok ku brunetce, która opuściła łazienkę. Jej ciało otulone było krótkim, puchowym szlafrokiem, a długie, wilgotne włosy przyklejały się do jej policzków oraz szyi. Kroki stawiała z lekkością, jakiej brakowało jej za dnia.

- Co się tak gapisz? – Parsknęła śmiechem – Już wolne.

Nut z zawstydzeniem odwrócił wzrok – Nie, nic. – Mruknął, przeszukując puste półki. Zamknął szafę.

- Trenujesz?

- Co? – Odwrócił się, zawieszając ręce na biodrach.

Jane zaśmiała się pod nosem – Jesteś naprawdę uroczy. Pytam, czy ćwiczysz. – Dodała, kiwając głową.

- Trochę. Wiesz, Jane… - Zawahał się nad pytaniem – Mógłbym odwiedzić brata?

- Zastanawiałam się nad tym, ale chyba muszę ci odmówić. Tommy może mieć jedno widzenie w miesiącu. W najbliższym czasie muszę się z nim zobaczyć i omówić najbliższe plany. Przyrzekam ci, że zdążysz się nim nacieszyć – Rzekła, ze szczerym uśmiechem. Przeniosła wzrok na łóżko – Mam nadzieję, że się zmieścimy.

- To śpimy razem? – Spytał z przejęciem w głosie.

- Zawsze możesz wybrać balkon. – Odparła z rozbawieniem.

***

Silny strumień zrywa brzegi

Niespokojnych łąk

Ciszy łaknących, zielenią traw…

Kropla tuszu spadła na pożółkłą kartkę. Adam zatrzymał końcówkę pióra w powietrzu, zastanawiając się, jak powinien zabrzmieć kolejny wers. Nie potrafił opisać miotających nim emocji. Odtwarzał w pamięci każdą minioną sekundę, dzień, w którym uwierzył w szczęście na nowo. Nigdy wcześniej nie czuł się tak żywy, jak w momencie, gdy ponownie mógł wziąć w ramiona tego drobnego, znienawidzonego przez świat chłopaka. Podniósł głowę, gdy cienie zaczęły malować niewyraźny rys postaci na ścianach jego celi.

- Adam Lambert? – Przeczytał z kartki młody chłopak – Widzenie w hallu głównym.

- Przecież kolejne mogę mieć najwcześniej za dwa tygodnie…

- Widocznie ma pan większe przywileje niż reszta więźniów. Z resztą to chyba wyjątkowa sytuacja. Proszę za mną. – Rzekł, otwierając drzwi. Adam wyszedł na korytarz, osłaniając się przed ostrym, białym światłem. W duchu modlił się, by tylko nie trafić na Krisa.

- Podobno pan tu pracował? – Spytał młody strażnik, który ukrywał swoje podekscytowanie.

- Tak. – Odparł Adam, po czym zmarszczył brwi – Inni o tym mówią?

- Nie, w więzieniu raczej nie.

Bicie serca nagle przyspieszyło, a brunet poczuł, że traci oddech.

- W takim razie skąd…

- Z mediów.

- O Boże. – Jęknął czarnowłosy, przykładając rękę do czoła – Nie, nie, nie pójdę tam.

- To konie…

- Nie! Chcę wrócić…

Ze swojego gabinetu wyszedł Allen, ściskając w ręku teczkę z dokumentami.

- Co się dzieje? – Spytał surowym tonem.

- Dzwoniłeś do telewizji? – Szepnął głośno Lambert, powstrzymując dzieciaka przed zakuciem się w kajdanki – Dzwoniłeś czy nie?! – Wrzasnął, wzbudzając zainteresowanie pozostałych więźniów.

- David, zostaw nas samych. – Powiedział łagodnie Allen, zbliżając się do przyjaciela – Przyrzekam ci, że tego nie zrobiłem. Nikt mnie nawet o tym nie poinformował.

- Wiesz, kto na mnie czeka?

- Nie wiem. Pójdziemy razem?

Adam zacisnął wargi, opierając czoło o ramię przyjaciela. Poczuł jego dłonie na swoich plecach.

- Ciągle masz przeze mnie problemy.

- Nie myśl o tym. – Odparł cicho Kris – Zawsze działaliśmy wspólnie, pamiętasz? Wyciągnę cię stąd. Przyrzekam ci, że kolejną gwiazdkę spędzisz…

- Z rodziną? Z żoną? No, z kim? – Spytał, cofając się na krok – Dla mnie nie ma już szans, w żadnym ze światów, na którym przyjdzie mi żyć. Wolę być tutaj, z tobą, z ludźmi, którzy byli mi bliscy.

- Z Tommym. – Dodał Kris, zawieszając ręce na biodrach – To wszystko dla niego, tak? Adam, musisz myśleć o sobie.

- Nie potrafię. – Syknął Lambert – Chcę tu zostać.

Z gabinetu wyszła ciemnoskóra policjantka – Adam, twoi rodzice czekają.

- Nie dam rady…

- Przesunąć to widzenie? – Spytał Kris – Adam, słyszysz mnie? Adam!

***

Miasto, choć nieduże miało swój niepowtarzalny urok. Tanie neony biły wprost w okna podrzędnego hotelu. Chłopak uniósł kąciki ust, wpatrując się w pełne gwiazd niebo.

- Tommy, chyba umieram… - Wyszeptał dziewięciolatek, przykładając dłoń do czoła.

- Daj spokój, to tylko grypa. – Odrzekł blondyn, siadając przy swoim łóżku – Wziąłeś tabletki?

- Tak…

Ratliff przyłożył dłoń do czoła chłopaka, sprawdzając jego temperaturę – Nie jest najgorzej. Chodź pod prysznic, zimna woda dobrze ci zrobi.

Wspominał swojego brata. I ku jego zdziwieniu były to pozytywne wspomnienia. Ciepłe, pełne uczuć.

- Północ? Miałeś być dwie godziny temu. Gdzie się podziewałeś? – Spytał Tommy, wstając z kanapy. Rzucił gazetę na łóżko.

- Byłem u koleżanki.

- U koleżanki? A co to za… koleżanka? – Spytał, zakładając ręce na klatce piersiowej.

- Ze szkoły… - Odparł Nut, zrzucając z ramion plecak.

- Jesteś jeszcze dzieckiem, a ja biorę za ciebie odpowiedzialność. – Rzekł Tommy – A tak swoją drogą, dobrze się uczy ta koleżanka?

- Same piątki. – Uśmiechnął się Nut, zmierzając w stronę swojego pokoju.

- Jest chyba trzecia nad ranem… - Mruknęła Jane, siadając na łóżku. Przetarła zmęczone powieki – Chodź do łóżka.

Chłopak zbliżył się, siadając na krawędzi posłania.

- Myślałaś kiedyś o tym, że przeszłość zawsze wypada lepiej w zderzeniu z teraźniejszością?

- Chyba za dużo myślisz… - Odparła, kładąc dłoń na ramieniu chłopaka. Poczuł elektryzujący dreszcz, który wstrząsnął jego ciałem.

- Chciałbym spotkać się z Tommym. Poznać go na nowo.

- Będziesz miał okazję. – Rzekła, gładząc jego delikatne ramię – Był dla ciebie dobry?

- Jak nikt inny.

- Nie wygląda na takiego…

- Każdy próbuje przystosować się do otaczającej go rzeczywistości, co nie? – Uśmiechnął się ponuro, przenosząc wzrok za okno, gdzie gwiazdy żegnały ciężki granat nieba.

***

Adam postanowił przekroczyć próg pokoju widzeń. Widok matki oraz brata wzmógł w nim bezgraniczne poczucie winy, które znalazło ujście w słonych łzach. Zatrzymał się w połowie drogi przykładając dłoń do ust. Chciał się cofnąć, jednak niewidzialna siła rozkazała mu stać.

- Jesteś taki chudy i blady… - Wymamrotała Leila, ignorując spływające z jej oczu łzy. Podeszła do syna, przytulając go z całych sił – To cud, cud, że żyjesz. Policja sugerowała nam, żebyśmy wyprawili ci pogrzeb… boże… - Zaczęła cicho łkać, kryjąc twarz w ramionach Adama. Bracia utrzymywali kontakt wzrokowy. Neil wyglądał na zaskoczonego, poruszonego i zdenerwowanego, lecz mimo tego zbliżył się do Lamberta, łącząc się z nim oraz z matką w silnym uścisku.

- Zawiodłem was.

- Nie mów tak… najważniejsze jest to, że żyjesz.

- A co z ojcem? – Spytał brunet, mierząc wzrokiem Neila.

- Nie mógł przyjść… - Odparł chłopak, kładąc dłoń na ramieniu Adama – Potrzebujesz adwokata?

- Nie, na wszystko jest jeszcze za wcześnie. Kris bardzo mnie wspiera, spełni każdą moją prośbę.

- Kris… ten z osiedla naprzeciwko? – Spytała Leila, łapiąc syna za ręce i cofając się na krok – To dobry chłopak. Uprzejmy, pamiętam go… Co się dzieje z Almą?

- Wszystko dobrze. – Odparł Adam, czując jak ucisk w gardle pozbawia go swobody w wypowiadaniu kolejnych słów.

- Kto cię w to wplątał, kochanie? – Wymamrotała Leila, wyczekująco wpatrując się w twarz Adama. Nie potrafił przed nią kłamać. Pamiętał, że nawet w szczenięcych latach czuł podświadomy obowiązek mówienia prawdy.

- To tylko moja wina. Nikt nie może mnie usprawiedliwiać.

- Zawsze przy tobie będziemy. – Rzekł z trudem Neil. Adam rozumiał, jak wiele musiało go kosztować wypowiedzenie tych słów. Zwrócił wzrok w kierunku drzwi, które minęła Jane. Wziął głębszy oddech, pragnąc ją zawołać, jednak w ostatniej chwili przypomniał sobie, że nie może tego zrobić. Dziewczyna jedynie obrzuciła go krótkim spojrzeniem i usiadła przy stole, do którego podszedł Tommy.

Co? Jak to możliwe? Przecież przypada jedno widzenie na miesiąc. W jaki sposób dostali kolejną szansę?

- Adam, gdybyś wiedział, co przeżywaliśmy przez cały ten czas…

O czym rozmawiają? Wytężył słuch, próbując usłyszeć choćby kilka słów.

- Jak się czujesz? Jesteś zdrowy? Nie możemy się doczekać, kiedy znów będziesz w domu. Zadbamy o wszystko.

Wychodzą?! Dokąd? Dlaczego Jane może opuścić tę salę? Policjant idzie z nimi? Co się dzieje, do cholery? Odwrócił wzrok za trójką, przekraczającą drzwi niedostępne dla gości.

- Adam, jesteś z nami? – Spytała zaniepokojona Leila, gładząc ramię syna.

- Przepraszam, muszę z kimś porozmawiać… kocham was… - Rzucił Lambert, szybkim krokiem wybiegając z sali widzeń. Unikając zmierzającego ku niemu strażnika wpadł do gabinetu Krisa.

- O co chodzi z Tommym?

- Nie powinieneś przychodzić tutaj bez opiekuna. – Odparł Allen, wstając zza biurka – Jego dziewczyna jest w ciąży.

Nie potrafił zdefiniować swoich uczuć. Usiadł na krześle, skrywając twarz w dłoniach, a Kris ukucnął przy nim, zwalniając z obowiązków mężczyznę w mundurze, który wszedł do pomieszczenia.