Odc. 18: Hummingbirds

Ta majówka trwała zdecydowanie za krótko ;) Podzielacie moje zdanie?

Till, mam konto na twitterze, ale od dłuższego czasu używam go tylko do informowania o nowych odcinkach :) https://twitter.com/Marrrona

18. Hummingbirds

Samochód zatrzymał się na podwórzu. Chwilę później Adam przekroczył próg domu. Tommy spojrzał na zegarek. Zerwał się z fotela i podszedł do bruneta.

- Żadnych komplikacji?

- Żadnych – Odparł Adam, jednak Tommy nadal utrzymywał na nim swój wzrok – No co?

Ratliff spojrzał w niebieskie oczy.

- W jaki sposób go powstrzymałeś?

Lambert zmrużył powieki – A jakie ma to znaczenie? Mam nadzieję, że wykonałeś swoje zadanie.

- Przespałeś się z nim?

Adam roześmiał się – A co, może jesteś zazdrosny? – Spytał z uśmiechem.

Tommy zacisnął wargi ze skrywanej w głębi niego wściekłości.

- Nie mam powodów do zazdrości, bo nigdy nie będzie łączyło nas nic więcej niż współpraca.

- Wszystko wiesz najlepiej, gówniarzu. Muszę dotykać tego popaprańca, byś zrobił coś, o czym powiedzieć nie chcesz! – Wykrzyczał Adam, uderzając otwartą dłonią w tors blondyna – Jesteś niezdolny do jakichkolwiek uczuć i uważasz to za swoją przewagę? Tylko niezrównoważeni psychicznie nie znają sympatii ani miłości, więc nigdy więcej nie wmawiaj mi, że jesteś normalny. Jesteś jednym z przypadków, które powinienem leczyć do końca swoich dni!

Tommy wpatrywał się w błękit oczu, nie mogąc zdobyć się na żadne słowo.

- Dokąd to wszystko zmierza? – Adam rozłożył ręce – Gdzie się kończy ta cała popieprzona historia?

- Pomożesz mi w wykonaniu jednego zadania. Wtedy możesz pójść własną drogą – Rzekł oschle – Dziś w nocy wyjeżdżamy. Nie pakuj się, weź jedynie broń. Ani słowa Brianowi.

- Stop – Zaczął Adam – W piwnicy jest chłopak. Nie możemy go tam zostawić.

Ratliff spojrzał w kierunku bruneta – Jadę załatwiać swoje sprawy. Nie będę niańczył gówniarza, który wsadzał wszędzie, gdzie się da.

- Gdyby Brian wiedział, jak o nim mów…

- Zamknij się – Warknął blondyn – Przestań być złośliwy jak przedszkolak.

- Czemu ja mam się ciebie bać, co? – Spytał Adam – Zastrzelisz mnie? Nie, bo widzisz we mnie dobrą inwestycję w swoje plany. Postrzelisz? Też nie, bo jakakolwiek interwencja lekarzy zdemaskuje nas wszystkich.

- Doceń fakt, że traktuję cię na równi ze mną.

- Dziękuję. Wiele to dla mnie znaczy – Prychnął Adam, po czym skierował się w stronę schodów. Po chwili usłyszał skrzypnięcie drzwi. Odwrócił się.

- Proszę. Droga wolna – Rzekł Tommy, wskazując na podwórze – Nikt cię tutaj nie trzyma.

- I dokąd mam iść? – Spytał Adam – Mam ukrywać się w lesie, jak jakieś zwierzę?

- Więc nie mów, że niczego mi nie zawdzięczasz – Odparł Tommy, trzaskając drzwiami – Jesteśmy zdani na siebie, więc współpracujmy jak należy. Mam dosyć twojego szczekania. Jesteś mężczyzną. Zachowuj się, jak przystało na dorosłego faceta – Rzekł ze spokojem – Co do tego dzieciaka w piwnicy, masz jakiś pomysł?

Adam westchnął i przycisnął palce do powiek, które zdawały się być coraz cięższe.

- Nie wiem, nie… ech, nie wiem.

- Więc zastrzel go.

Adam poczuł paraliżująco zimny dreszcz przeszywający całe jego plecy. Podniósł głowę.

- Mam zabić niewinnego człowieka?

Tommy wzruszył ramionami – Prosty rachunek. Zdasz go na wolę Briana, który jest nieobliczalny i stał się jednym z powodów, dla których go teraz opuszczamy, albo dasz mu spokój. Nie wypuścimy go, bo to za duże zagrożenie. Nie stanie się jednym z nas, bo brak mu sił. Nie weźmiemy go ze sobą, bo to nie warunki na przewożenie zakładnika. To nie nasz problem, tylko tego popaprańca.

Brunet pokręcił głową i rozchylił usta. Wziął głębszy oddech i zrobił kilka kroków przed siebie. Ciężar przeniósł się na stopy, odmawiające mu posłuszeństwa.

- Dlaczego nie zlikwidujemy przyczyny?

- Bo ta przyczyna jeszcze nie wyrządziła szkody. Ale my nie mamy czasu na śledzenie jego poczynań.

- Mówiłeś, że nigdy nie zabiłeś człowieka, a mowa o tym przychodzi ci z łatwością.

Tommy wzruszył ramionami – Ja przedstawiam jedynie rozwiązania. Sam nie podejmę żadnej decyzji. Chcesz pomóc? Daj mu wybór.

Adam zmrużył oczy – Co to znaczy?

- Zanieś mu butelkę środków nasennych. Jeśli zechce żyć, przeżyje. Jeśli postanowi zakończyć swoje cierpienie, będzie miał możliwość.

Adam zacisnął wargi i przysiadł na jednym ze stopni schodów.

- Jesteśmy wolni, a nie możemy korzystać z tej wolności.

- Wolność nie istnieje. Nie jesteś odpowiedzialny za czyjeś błędy. Będę w pokoju, muszę przemyśleć naszą trasę i postoje. Droga nie jest daleka – Powiedział cicho Tommy, po czym powolnym krokiem skierował się w stronę pomieszczenia. Adam podparł głowę o ścianę i zmrużył oczy.

***

Kris siedział przy swoim biurku, wpatrując się w dokumenty, których jeszcze nie podpisał. Zegarek wskazywał dwudziestą pierwszą piętnaście. Allen wziął głębszy oddech. Odpowiedział cichym „wejść” na pukanie.

- Powinieneś być już z żoną – Powiedziała niska brunetka, kładąc na stole kopertę – Jakieś wieści w sprawie Almy?

Mężczyzna przecząco pokręcił głową – Jedynie ślady i poszlaki, nie mamy żadnych konkretnych wiadomości na ten temat.

- A Adam?

Kris spuścił wzrok.

- Wiesz jakim echem ta sprawa odbiła się w całym mieście, a zwłaszcza tutaj. Najbardziej szanowany w tym miejscu facet postradał zmysły. Masz swoje zdanie na ten temat?

- Nie chcę się wypowiadać – Rzekł Allen – Zostaw mnie, proszę.

Kobieta opuściła pomieszczenie, zostawiając bruneta samego  ze swoimi myślami. Zmęczone oczy długo wpatrywały się w kopertę podpisane maszynowym „do rąk własnych”. Rozciął papier i wyciągnął kartkę, również zadrukowaną atramentem.

Drogi przyjacielu,

Jest mi coraz trudniej. Mam wrażenie, że przyglądam się tej historii z boku, będąc jedynie kiepskim narratorem. Gdybym drugi raz miał dokonać wyboru, wolałbym zostać stracony. Wypełnia mnie dziwna pustka i strach, którego nie mogę przezwyciężyć. Jestem marionetką. Straciłem swoją twarz. Cóż mi pozostało? Wejść w tę skórę. Stać się jednym z nich. Ile bym dał, by przywrócić tamte dni choćby na moment. By czuć to, co nazywałem szczęściem. Wszystko jest tak względne i nieprzewidywalne. Dam radę.

Zacisnął wargi, czując jak pojedyncze łzy spływają po jego twarzy. Od czasu zaginięcia Adama, Kris nie podjął współpracy w duecie.

***

Lambert siedział w pokoju, gładząc swój pistolet. Wpatrywał się we wskazówki zegara wiszącego na ścianie. Ze zniecierpliwieniem odliczał minuty. Spodziewał się licznych kłótni i nieporozumień z Tommym, co wynikało z ich silnych, nieustępliwych charakterów. Wolę spędzić setki godzin u boku tego wariata, niż mieć własny pokój w domu Briana. Kiedy nadszedł czas, cichymi krokami skierował się w stronę wyjścia.

Chłodne powietrze zmroziło jego plecy skryte pod materiałem cienkiej kurtki. Bezgwiezdne, czarne sklepienie nieba sprawiało wrażenie pogrążonego w smutku świata. Adam spojrzał na samochód. Miejsce kierowcy było już zajęte, więc otworzył drzwi i usiadł obok. Ciszę przerwał warkot silnika. Ruszyli przed siebie krętą, wąską drogą. Noc była cicha i spokojna.

2 godziny później

- Widzę, że humor ci nie dopisuje – Rzekł Tommy, wpatrując się w drogę przed sobą – Porozmawiajmy.

- O czym? – Mruknął Adam.

- Temat, którego nie da się wyczerpać?

- Seks?

Ratliff roześmiał się – Celny strzał. Zaczynaj.

- Robiłeś to kiedyś z miłości? – Spytał Adam, kierując wzrok ku blondynowi. Tommy zmarszczył czoło i wzruszył ramionami.

- Nie. Nigdy nie byłem w tym stanie.

- To niemożliwe. Nigdy nie kochałeś?

- Nigdy.

Zapadła długa cisza, skłaniająca ich do refleksji.

- Jak to jest? – Spytał Tommy – Co wtedy czujesz?

Adam zaśmiał się pod nosem – Niewyobrażalne szczęście. Upojenie – Westchnął – Nic dookoła się nie liczy.

- Nie kochałeś Almy, prawda? – Spytał Ratliff, zmniejszając prędkość jazdy – Podasz mi papierosy? Są w skrytce.

Adam wyciągnął paczkę, po czym wyjął pojedynczą sztukę i przekazał ją między palce Tommy’ego.

- Nie umiem odpowiedzieć na to pytanie. Przez długi czas uważałem, że mam idealne życie. Praca, dom, ułożona kobieta. Chciałem jedynie wygodnie żyć, nie potrzebowałem miłości – jedynie wsparcia. Od kiedy pojawiłeś się ty, wszystko się zmieniło. Pogubiłem się w sieci własnych pożądań. Zgubiłeś mnie.

- Ty mnie także.

- Nie pieprz głupot Tommy, ty żyłeś w ten sposób, oddychałeś krzyżowaniem ludzkich planów.

- Zgadza się – Przerwał Ratliff – Ale z tobą było inaczej. Wróciłem, a nigdy wcześniej tego nie zrobiłem. Pociągałeś mnie swoją siłą i inteligencją. Złamałem obietnicę daną Brianowi. Potrzebowałem cię. Nie było innego sposobu, by mieć cię przy sobie.

-…więc posunąłeś się aż tak daleko?

Tommy na moment zwrócił wzrok ku Adamowi – Wszyscy jesteśmy egoistami zdanymi na niełaskę innych. Trafiłem do więzienia przez chłopaka, który chciał z nami działać. Nasłał na mnie gliny, bo nie pomogłem mu w wykonaniu zadania, przez co bractwo go odrzuciło.

Adam zmarszczył brwi – Bractwo? I co to było za zadanie?

- Bractwo, do którego wraz z Brianem należymy. Hummingbirds. Każdy nowy członek bractwa musi wykonać zlecone zadanie. Jeżeli spełni wszystkie warunki, zostanie przyjęty. Jeżeli popełni choćby jeden błąd, ślad o nim zanika. Pytasz o zadanie? Miał przekazać kobietę w ręce człowieka, który wygrał licytację.

- Jezu Chryste.

- Nie wziąłem w tym udziału, bo to niezgodne z moją etyką. Chłopak uciekł, dwa dni później trafiłem do Chula Vista.

Adam rozpiął pasy – Jakie są korzyści z przynależności do bractwa?

Tommy wzruszył ramionami – Przede wszystkim ochrona. Brian podjął się odbicia mnie z waszych rąk. Chętnych do podejmowania misji nie brakuje, bo to podnosi twoją rangę. Łatwiejszy dostęp do fałszywych dokumentów, więcej znajomości, lepsza broń.

- Czym dokładnie się zajmujecie?

- Działamy na zlecenie ludzi z zewnątrz. Żaden z nas nie ma szans na normalne życie, więc połączyliśmy siły, by mieć jakąkolwiek wolę walki o kolejny dzień.

- W jaki sposób mogę dołączyć do Hummingbirds? – Spytał Adam.

Tommy uśmiechnął się pod nosem – Na razie nie jesteś gotowy. Zadania nie są łatwe. Jeszcze nie odnajdujesz się w tym świecie. Potrzeba czasu i rozwagi.

Adam patrzył przed siebie. W końcu odważył się postawić pytanie.

- Pamiętasz swoje zadanie?

- Niełatwo o nim zapomnieć.

- Powiesz mi?

- Nie mogę. Wybacz.

Zapadła grobowa cisza.

- Jak rozwiązałeś sprawę tego dzieciaka w piwnicy Briana?

- Wybacz – Odparł z przekąsem Adam – Nie mogę powiedzieć.

Tommy uśmiechnął się pod nosem. Minęli hotel, którego neonowy szyld oświetlił czerwonym blaskiem asfalt jezdni.