Odc. 31: Szczerość nie popłaca

GlamtasticGirl: Zniosłam obrazki weryfikacyjne. Nawet nie wiedziałam, że mam je włączone:)

Masa hugów dla Was! <3 Dziękuję za obecność i komentarze! Przechodzimy szybko do 

odcinka, żeby wieczór nie przesunął się na dwudziestą trzecią :)

31. Szczerość nie popłaca

Jane spędzała noc w hotelu. Miała czas na uporządkowanie niektórych spraw. Telefon wciąż milczał. Od dłuższego czasu rozmyślała na temat Adama. Zastanawiała się jak tak czysta osoba może żyć pośród zupełnego chaosu i spustoszenia. Od pierwszego spotkania zauważyła, że jest inny; wyjęty z ciepłego domu, kochający ojciec, nie bezwzględny morderca. W Hummingbirds nikt nawet nie próbował stwarzać pozorów. Na każdej twarzy malowała się pustka.

Usiadła na krawędzi łóżka, przeglądając opublikowane artykuły dotyczące psychopatii.

Nieszablonowy ciąg przyczynowo-skutkowy. Teoria Cleckley’a skupia się na przedstawieniu wewnętrznego świata pacjenta, jako świata nieistniejącego. Pacjent nie odczuwa stanów emocjonalnych i uczuciowych. Jest upośledzony w zdolność do miłości, empatii i współczucia.

- Adam, wpakowałeś się w niezłe gówno – Wyszeptała pod nosem.

Przykład testu, sprawdzającego tok myślenia psychopatycznego.

Dziewczyna na pogrzebie swojej matki dostrzega obcego jej mężczyznę. Widzi w nim miłość swojego życia. Kilka dni później dziewczyna zabija swoją siostrę. Jaki jest powód? Liczy, że ponownie zobaczy mężczyznę, widzianego na pogrzebie jej matki.

- Jasna cholera – Wyszeptała pod nosem – To dlatego wepchnąłeś Almę do szpitala. Ułatwiłeś sobie drogę, wykluczając możliwość poznania i zawarcia jakiejkolwiek relacji.

***

San Diego było teraz najbardziej niebezpiecznym miastem w perspektywie Hummingbirds, a zwłaszcza dla Adama i Tommy’ego. Jednemu z nich nie przeszkadzał ten fakt. Dotarł na przedmieścia przed dziewiątą wieczorem.

Na podwórzu dawnego mieszkania Adama nie stała tablica, której mógłby się spodziewać. Dom nie został wystawiony na aukcję.

To pewnie zasługa Krisa. W końcu mam powód, by być mu wdzięcznym.

Blondyn ostrożnie włamał się do domu, po czym zamknął za sobą drzwi. Użył jedynie latarki do poruszania się po pomieszczeniach; nie chciał wzbudzać podejrzeń wśród sąsiadów. Nic się nie zmieniło. Wszystko było na swoim miejscu, poza niektórymi próbkami, pobranymi do analizy.

Tommy przekroczył próg sypialni, a biały amstaff podążył jego śladem. W pomieszczeniu unosiło się ciężkie, nieświeże i nagrzane powietrze. Zapach pustki. Otworzył szafę, w której znajdywało się wiele zarówno kobiecych jak i męskich ubrań. Wyciągnął kilka wieszaków i rzucił je na łóżko. Wziął głęboki oddech, czując jak pył i wzniecony kurz wypełniają jego płuca. Okno pokryły sieci pajęczyn oraz smugi po nielicznych deszczowych wieczorach. Poczucie samotności i izolacji wywołało nieprzyjemny, zimny dreszcz na skórze chłopaka. Rzucił się na łóżko, zatapiając twarz w licznych materiałach, które kiedyś nosił Adam. Z pewnością wiele z tych koszul miał na sobie podczas przesłuchań, podczas tych tygodni, które rozbudzały w nim niewłaściwe uczucia.

Zapach zwietrzałych perfum zadziałał kojąco na zmęczony umysł. Chłopak wspominał każdy z wieczorów, spędzonych obok Adama. Miał świadomość, że ta historia nie skończy się pomyślnie.

***

- Hej! Zapomniałeś o owocach! – Zawołał Brad, sięgając po miskę pełną winogron, ananasów i brzoskwiń. Wszedł na taras, gdzie ujrzał Adama odwróconego do niego plecami. Wpatrywał się w panoramę miasta.

Gdzie jesteś, Tommy? Zniknąłeś jak zły sen, czy jak sen, który ma się nigdy nie skończyć? Jedyną radą, jaką dają mi ludzie, jest zapomnieć o tobie. Powinienem pójść ich tropem? A jeśli się mylą? Mylą się na pewno. Jesteś jak wystraszone zwierzę, którego nikt nie oswoił. To naturalne, że twoją obroną jest atak. Chciałem od ciebie odpocząć, a przytłacza mnie poczucie winy, że zostawiłem cię samemu sobie. Ale nie oszukujmy się, Tommy. Dla ciebie samotność to jedyna definicja szczęścia.

- Co? – Adam odwrócił głowę – Ach tak. Nie zauważyłem ich – Odparł, przejmując miskę z rąk przyjaciela i ustawiając ją na środku niedużego stołu.

- Z utęsknieniem czekam na deszcz. Powietrze jest dziś wyjątkowo suche – Rzekł Bell, siadając w wiklinowym fotelu – Zajmij miejsce. Przyszedł czas na odpoczynek.

Adam uśmiechnął się pod nosem, po czym zwrócił się w stronę drugiego fotela. Odetchnął, przymrużając oczy.

A jeśli nie dam sobie rady z zadaniem? Czy wtedy nasze drogi się rozejdą? Czy będę martwy? Nie będzie nikogo, kto zechce mnie chronić. Dla ciebie nie liczy się nikt, poza samym tobą. Słuszna metoda. Bezpieczna. Idealna, dopóki sam nie jesteś w moim położeniu. Ale co ty możesz wiedzieć o uczuciach…

Delikatne palce musnęły dłoń Adama, który chwilowo oderwał się od przemyśleń. Zawiesił wzrok na rzemyku, oplecionym wokół nadgarstka szatyna. Zapadła długa, pełna ukojenia cisza, którą przerwała muzyka, rozbrzmiewająca w sąsiednim mieszkaniu. Znali tę melodię.

Baby we both know
That the nights were mainly made
For saying things that you can't say tomorrow day

Spojrzeli po sobie, wymieniając nikłe uśmiechy.

I don't know if you
Feel the same as I do
But we could be together
If you wanted to

- Myślisz, że każda miłość oznacza to samo? – Spytał Lambert, sięgając palcami ku bransoletce Brada – Dla mnie miłość to pasmo niepowodzeń zamkniętych w ucieczkę donikąd. Co czułeś?

Bell łagodnie przechylił głowę, pytając szeptem – Kiedy?

Adam na moment zacisnął wargi – Wtedy, gdy zakochałeś się we mnie.

Brad uśmiechnął się ciepło, pozwalając przyjacielowi na zabawę rzemykiem – Wiedziałem, że nie jesteśmy sobie pisani, ale byłem szczęśliwy. Widziałem cię każdego dnia. Miałem w tobie najwierniejszego przyjaciela, który spędzał ze mną każdą wolną chwilę. Zawsze miałeś w sobie tak wiele ciepła, radości… - Przerwał, pozwalając sobie na zaczerpnięcie głębszego oddechu – Pamiętasz moment, w którym nasze drogi się rozeszły?

Adam powoli pokiwał głową – Myśleliśmy, że zbyt wiele się zmieniło.

- Z kruchego chłopaka stałeś się twardym gliną, przenikającym do umysłu psychopatów. Związałeś się z Almą. Dla mnie miejsca nie było, więc uciekłem. Stworzyłem wokół siebie własny świat, w którym ciebie już nie było.

Adam poczuł bolesny ucisk w klatce piersiowej na dźwięk tych słów - Dlaczego do tego doszło?

- Zrobiłem to dla naszego dobra. Straciliśmy kontakt, nasze zdania zaczęły się diametralnie różnić. Nawet nie wiesz jak szczęśliwy byłem w dniu, gdy ponownie cię zobaczyłem. Pomyliłem się – Wycedził, łagodnie przeplatając swoje palce z palcami Adama.

- Nigdy nie kochałem Almy. Nigdy jej nawet o tym nie powiedziałem. Zginęła ze świadomością, że przez całe życie była sama. Nie dałem jej niczego, a teraz sam wymagam zbyt wiele – Rzekł, zwracając wzrok ku Bradowi. Zapadła między nimi cisza, której nic nie było w stanie zmącić.

- Mam przy sobie książkę – Rzekł Adam – Znalazłem ją w biblioteczce domu, do którego przypadkiem trafiliśmy. Krótka, niebanalna historia nieszczęśliwej miłości. Czytałem ją wielokrotnie, doszukując się za każdym razem innego przekazu. Wiesz, jakimi zdaniami się kończyła?

Brad z zaciekawieniem uniósł wzrok.

- Dla dobra ich wszystkich miał zamiar poczekać. Błąkając się wśród żywych, czekając na cud – Zacytował, nie spuszczając wzroku z wyrazistych oczu Brada.

- Który z nas teraz czeka? – Wycedził Bell. Byli na tyle blisko, że łączyły ich nie tylko dłonie, ale także ramiona. Speszone zaistniałą sytuacją spojrzenia, spotykały się co kilka chwil. Magnetyzująca siła wisząca w powietrzu nie zwiastowała niczego dobrego.

- Ty mi odpowiedz, Cheeks… - Odparł szeptem Adam, czując na swoich wargach ciepły oddech.

Powietrze wibrowało od łagodnej, lecz napiętej atmosfery, która wytworzyła się między ich dwojgiem. Wargi dzieliło zaledwie kilka milimetrów, lecz żaden z nich nie mógł przełamać niewidocznej bariery.

- Oboje żyjemy zawieszeni między tym, czego chcemy a czego oczekujemy. Powiedz szczerze, jak często myślałeś o tym, że oddałbyś wszystko za smak życia, które wiodłeś wcześniej? – Wyszeptał szatyn, wciąż czując na swoim nadgarstku dłoń Adama. Drżała.

Brunet przypadkiem musnął nosem policzek chłopaka. Czuł naturalny zapach jego skóry – Myślę o tym na tyle często, że nie mogę się skoncentrować na teraźniejszości.

- Kieruj się sercem, Adam. Ono wskaże ci właściwą drogę… - Odparł Brad, opuszczając powieki, co pozwoliło mu wycofać się ze zbyt bliskiego kontaktu. Czuł, że krew w jego żyłach wrze, roztapiając pojedyncze tkanki ciała. Mimo upływu czasu nadal pragnął zasmakować tych ust. Nie byliśmy sobie pisani. Nadal nie jesteśmy i nie próbujmy sobie wmówić, że jest inaczej.

- Nie – Rzekł Adam, gdy Brad próbował cofnąć rękę – Czuję się bezpieczniej, gdy jesteś obok.

Szatyn uśmiechnął się ciepło, spoglądając w niebieskie tęczówki – Pytałeś mnie rano o Hummingbirds. Chciałeś dowiedzieć się, w jaki sposób tam trafiłem. Nadal zainteresowany?

- Jak najbardziej – Odparł Adam czując suchość w gardle. Natychmiast sięgnął po szklankę chłodnej wody.

- Nie będę męczył cię wchodzeniem w szczegóły. Przespałem się z niewłaściwym facetem. Byłem świadkiem niefortunnego wydarzenia.

- Czy tym gościem był Samuel?

Brad znacząco pokiwał głową – Tak. Jakiś dzieciak spieprzył swoje zdanie i źle skończył. Nie wiem, o co poszło, widziałem jedynie, jak sprzątali. Zgodziłem się milczeć i jednocześnie zostałem kochankiem Samuela.

- Och – Westchnął Adam – Ja też trafiłem tu przypadkiem. Chyba popełniłem twój błąd.

- Zostając kochankiem czy wybierając przygodny seks?

Lambert sięgnął po jeden z soczystych owoców – Myślę, że za jedno i drugie płacę jedną cenę. Tylko raz dałem się ponieść emocjom i oboje widzimy dokąd to doprowadziło.

Brad z uśmiechem pokręcił głową, podsuwając Adamowi drinka – Moglibyśmy stworzyć serię moralizatorskich programów dla pobudliwych nastolatków.

- Święta prawda, Cheeks.

- Przed zrządzeniami losu nie ma ucieczki – Uśmiechnął się Brad, wznosząc toast – Za skrzydlatą przyszłość.

Adam uniósł swój kieliszek, uśmiechając się pod nosem – Nie czujesz się trochę… samotnie?

- Mieszkanie nie jest na tyle duże, bym czuł, że tutaj znikam – Uśmiechnął się Brad – Moim lekarstwem jest włączone radio. Zdecydowanie wypełnia pustkę.

Nawet nie wiesz, jak bardzo ci zazdroszczę.

- Pojedziesz jutro ze mną na spotkanie?

Brad wzruszył ramionami – Chciałbym, ale lepiej, jeśli nie będziemy się razem pokazywać. Samuelowi i Tommy’emu mogłoby się to nie spodobać.

Adam pokiwał głową i przeniósł wzrok na rozświetlone neonami miasto. Zmrużył powieki, rozkoszując się jedną z ostatnich chwil spokoju.

***

Tego dnia napięcie z każdą kolejną chwilą rosło. Zniknął na całe dwa dni. Czy będzie musiał się z tego tłumaczyć? A z resztą… czy Tommy tłumaczył się chociaż raz?

Adam szedł przed siebie w stronę znanego mu miejsca. Ułożył dłoń na kaburze, co pomogło mu wzmocnić poczucie bezpieczeństwa. Wziął głęboki oddech obawiając się zebrania.

- Adam! – Usłyszał za plecami swoje imię i momentalnie się odwrócił – Dzięki Bogu! Gdzie ty się podziewałeś?

Jane zwolniła kroku, biorąc głęboki oddech. Pokręciła w zdumieniu głową – Jasna cholera, już myślałam, że źle skończyłeś. Jeszcze doba, a uruchomiłabym wszystkie możliwe kontakty.

- Nie było tak źle – Adam wzruszył ramionami – Potrzebowałem ucieczki.

- Kręciłeś się sam? – Zmrużyła oczy – Czy ty zdajesz sobie sprawę z niebezpieczeństwa?

Lambert położył dłoń na jej ramieniu – Spokojnie, byłem u znajomego. Jak wygląda sytuacja?

- Ratliff jest w środku – Powiedziała półgłosem, zawieszając dłonie na biodrach – Trzymasz się?

- Nie mam wyboru… - Odparł cicho Lambert, zmierzając w kierunku  opuszczonego magazynu.

- Tommy miał cię szkolić.

- Nie potrzebuję jego pomocy – Rzekł Adam – Wystarczyłoby kilka ciepłych słów, ale jak na niego to zbyt wiele.

Pomieszczenie zgromadziło blisko dwadzieścia osób. Wszyscy zwrócili wzrok w stronę nowo przybyłych. Brunet natychmiast odnalazł wzrokiem tę osobę, za którą tęsknił najmocniej, lecz teraz nie mógł tego okazać.

- Podejmuję się zadania. Chcę poznać szczegóły.

Samuel wystąpił z grupy, zostawiając resztę w cieniu – Słuszna decyzja.

- To się okaże.

Mężczyzna podszedł do bruneta, podając mu plik dokumentów – To twoja nowa tożsamość. Justin Harrison. Lekarz psychiatra związany z policją stanu Kalifornia, pięcioletnia edukacja, siedmioletnia praktyka zawodowa. Nasz chłopak ma pseudonim Ryan, tyle ci wystarczy. Musisz opracować plan strategii i ucieczki. Plan przewiduje od czterech do sześciu sesji w ciągu tygodnia. Każdy z pacjentów dostaje dzienną dawkę farmakologiczną. Plan budynku, spis medykamentów i wszystkie dane osobowe znajdziesz w teczce. Radzę poświęcić tę noc na szczegółowe zbadanie twojego profilu.

Adam przejął do rąk bogatą zawartość, zamkniętą w dwóch tekturowych kawałkach. Więc moje obecne życie można spisać na stu kartkach? – To wszystko? – Spytał, podnosząc wzrok.

- Co tydzień powinieneś zmieniać miejsce zamieszkania. Zadbamy o dogodne lokalizacje, poruszać będziesz się pieszo. Od tego momentu każdy błąd będzie cię sporo kosztował. Jeśli będziesz miał pytania, kieruj je do Tommy’ego. On jest teraz twoim opiekunem.

Jane rozłożyła ręce – To wszystko? Chyba zapomnieliście o najważniejszym punkcie tego programu.

Tommy nerwowo zacisnął pięści Milcz, błagam…

- Ratliff? – Spytała, przechylając głowę – Samuel, Nick? Czy ktoś do cholery powie, w czym tkwi haczyk?

Adam westchnął pod nosem – Nie ma żadnej pułapki, nie denerwuj się.

- Ty naprawdę o niczym nie wiesz? – Jane spojrzała w niebieskie, pełne spokoju oczy – Komu starczy odwagi? Może winowajcy całej tej sprawy? Tommy Joe, powiedz tylko kilka słów. Przyznaj się, jakim sukinsynem jesteś.

Blondyn milczał, wpatrując się leniwym wzrokiem w dziewczynę. Czuł drżenie swoich rąk i ucisk w klatce piersiowej.

Dziewczyna wzięła głęboki oddech. Zwróciła wzrok w kierunku bruneta.

- Oni wiedzą. Każdy z nich.

- Ale… - Adam zmarszczył czoło – O czym ty mówisz?

- Alma żyje i jest pacjentką tego szpitala. Zostanie nią na zawsze.

Spomiędzy warg Adama wydobył się stłumiony jęk. Oparł dłoń o ścianę, mając wrażenie, że traci czucie w nogach.

- Alma? – Wycedził spomiędzy rozchylonych warg. Wpatrywał się kolejno w każdą z osób, oczekując na wyjaśnienia – Tommy, to prawda? Masz z tym coś wspólnego? Jane, to kłamstwo. To nie jest możliwe, Alma zaginęła.

Ratliff zacisnął wargi – Przykro mi, ale Jane mówi prawdę.

Lambert przez chwilę zamarł w bezruchu. W końcu ruszył powoli w kierunku blondyna – Wiedziałeś o tym… wiedziałeś o tym od początku i ukrywałeś to? Moje życie przez cały ten czas było zamknięte jedną parą kluczy? Na miłość boską, Tommy…

Blondyn cofnął się na krok – To dla twojego dobra. Dla naszego.

Adam wydał z siebie dźwięk będący połączeniem śmiechu i przerażenia – To dar? Mam być ci wdzięczny za to, że wprowadzasz mnie w świat kryminalistów? Spieprzyłeś moje życie, spieprzyłeś wszystko, kierując się pieprzonym egoizmem! Zniszczyłeś kolejną niewinność, kolejną kobietę. Moją kobietę! – Wykrzyczał, mierząc w blondyna palcem – Zaufałem ci. Wszyscy dookoła nazywali cię psycholem, którego trzeba zamknąć w pokoju bez klamek. Inni z chęcią posadziliby cię na krześle, aż zamieniłbyś się w garść popiołu. Wiesz co im odpowiadałem? Że grasz – Roześmiał się nerwowo -  Że jesteś cholernie dobrym aktorem, a w twoim sercu kłębią się ludzkie uczucia. Miałem plan, miałem cholernie dobry plan, by bronić cię aż do procesu. Myliłem się. Jesteś bezdusznym potworem, który karmi się ludzkim cierpieniem. Wiesz co o tobie mówili? Że w twoim otoczeniu może żyć jedynie robactwo, które zgromadzi się wokół włączonej żarówki.

- Powinniśmy porozmawiać – Odpowiedział Tommy, wskazując na parę drzwi.

- My? – Adam uniósł brwi – Od teraz myśl w kategoriach „ja”.  Kiedy sprawa Ryana zostanie zamknięta, odcinam się od ciebie, a oni wszyscy są mi świadkiem – Rzekł, mierząc wzrokiem resztę Hummingbirds – Dawałem ci szansę, której nie wykorzystałeś. Zawiodłeś mnie, Tommy. Zawiodła mnie jedyna osoba, której kiedykolwiek powierzyłem całe swoje życie – Odparł, cofając się w stronę wyjścia. Zmierzył wzrokiem Samuela, dając mu sygnał, że wszystko jest w porządku. Nie odwracając się za siebie opuścił miejsce spotkania. Jego skóra była rozpalona do czerwoności. Oddalił się na bezpieczną odległość i usiadł na krawężniku pobocznej drogi. Tłumił w sobie cały żal, nie pozwalając sobie na uronienie choćby jednej łzy. Ułożył dłonie na ramionach, skrywając głowę między kolanami.

__________________________________________________________________________

Cytat „Dla dobra ich wszystkich miał zamiar poczekać. Błąkając się wśród żywych, czekając na cud” pochodzi z opowiadania „Purple Cloud” autorstwa Rogogon :) Dziękuję za zgodę na zamieszczenie! <3