Odc. 46: Przestrzeń

Mam nadzieję, że nie macie mi za złe późnych godzin dodawania odcinków :) Wkrótce przedstawię wam newsa, który – mam nadzieję bardzo Was ucieszy. Pozdrawiam cieplutko <3

46. Przestrzeń

Noc dłużyła się niemiłosiernie. Młody chłopak siedział na krawędzi łóżka, obserwując przez ramię śpiącą Jane. Zastygł w bezruchu na długi czas, wsłuchując się w miarowe tykanie zegara. Często słyszał, że nocą czas się zatrzymuje; sam twierdził, że jest na odwrót. W ciągu dnia dzieje się zbyt wiele, by usłyszeć dźwięk sprawnego mechanizmu, za to po zmroku każde „tik” i „tak” stają się wyraźne.

Wstał i rozmasował obolałe mięśnie, wolnym krokiem kierując się w stronę balkonu. Otworzył duże drzwi i postawił stopy na chłodnej terakocie. Ta noc nie różniła się od poprzednich, które spędzał w tanich motelach. Każdy dzień przynosił mu coraz więcej ukojenia.

- Nie możesz spać? Męczy cię bezsenność? Mam trochę prochów, jeśli chcesz sobie pomóc. – Rzekła Jane, wychodząc na balkon. Poklepała kieszenie szlafroka, w poszukiwaniu papierosów. Wyciągnęła nową paczkę Chesterfieldów, podsuwając ją w stronę chłopaka – Chcesz?

- Nie palę – Odparł Nut, opierając ręce o barierkę – Nie potrzebuję dużo snu. Pięć godzin mi wystarczy. W dogodnych warunkach nawet cztery.

Brunetka uśmiechnęła się pod nosem – Chyba nie narzekasz na łóżko?

- Nie przeszkadzają mi nawet karaczany w zlewie. – Odparł z uśmiechem, spoglądając w stronę roześmianej dziewczyny. Obdarzył ją ciepłym spojrzeniem, powracając wzrokiem do widoku panoramy miasta.

- Niewiele mówisz. Zupełnie jak twój brat. – Rzekła, przypalając koniec papierosa.

- Mówią, że milczenie to szlachetna cnota.

- Zgadza się. Tak mówią – Odparła, zaciągając się dymem – Chyba lubisz obserwować nocne widoki?

Rozchylił wargi, by zacząć mówić, jednak zawiesił głos i zaczerpnął powietrza. Poczuł na swoim nagim ramieniu delikatną dłoń.

- Nie mogłem zasnąć. Musiałem czekać na opiekuna. Wtedy każdej nocy patrzyłem na wieżowce, wyobrażając sobie, że stoję na dachu jednego z nich. Od zakończenia tego wszystkiego dzielił mnie zaledwie jeden krok. A potem zdałem sobie sprawę, że to nierzeczywiste.

- Nie chciałeś zginąć?

- Wolałem nigdy się nie narodzić. – Odparł łagodnym głosem – Każdego kolejnego dnia trudno mi uwierzyć, że jestem w innym miejscu. Trudno uwierzyć, że jesteś prawdziwa.

Jane uśmiechnęła się łagodnie – Możesz się o tym przekonać.

Chłopak obdarzył ją krótkim spojrzeniem, po czym nerwowo przeciągnął językiem po swoich – jak mu się wydawało suchych wargach. Pod wpływem pozytywnych emocji odwrócił się i wykonał krok w jej stronę. Przeczesał drżącymi palcami gładkie włosy, których czerń mieniła się kolorami wielkomiejskich neonów. Próbował opanować bicie swojego serca, gdy nachylił się nad jej twarzą.

- Hej! – Zawołała, kładąc palec na jego ustach – Nie to miałam na myśli… - Odparła, czując za plecami chłodną belkę.

Blondyn patrzył na nią łagodnie zmrużonymi oczami. Nie cofnął się nawet na krok. Chwycił barierkę po obu stronach jej ciała. W końcu zdobył się na odwagę, by okazać dominację, której zawsze mu brakowało.

- Nut! – Przechyliła głowę – Do jasnej cholery, kończyłam szkołę, gdy ty szykowałeś się na świat. To po prostu nie przystoi. Jesteś bratem faceta, któremu z chęcią wydłubałabym oczy. Mam się tobą opiekować, nie pieprzyć w tanich hotelach. Jesteś jeszcze gówniarzem.

- Sama mówisz o pieprzeniu. Nawet cię nie dotknąłem. – Odparł pretensjonalnym tonem – Ciągle przypominasz mi o tym, kim jestem. Może po prostu masz mnie za dziwkę i to jedyny powód, dla którego się mnie brzydzisz?

- Nie mów o sobie w ten sposób. – Syknęła przez zaciśnięte zęby. Jego oczy odbijały w sobie światła lamp, ustawionych za oknem. Skóra młodej twarzy wyglądała na aksamitnie gładką. Był piękny i nie potrafiła temu zaprzeczyć.

- Za kogo mnie masz? – Spytał, cofając się na krok, by dać jej trochę przestrzeni.

- Za dziecko, które mam karmić aż do dnia, kiedy twój zasrany brat przekroczy próg tego pokoju. – Rzekła surowo, odpychając chłopaka, by powrócić do łóżka – Kładź się. O szóstej rano jedziemy na zakupy.

***

Tommy dał sobie dwie próby. Odtwarzał w głowie zaplanowane sceny i rozważał wszelkie możliwości na niepowodzenie. Nie twierdził, że będzie łatwo, ale jednocześnie nie gotował się na porażkę. Wciąż przyświecała mu wizja wspólnego życia z Adamem, a opuszczenie murów tego więzienia miało być pierwszym krokiem do osiągnięcia sukcesu. Zakuty w kajdanki szedł do gabinetu Krisa, o co sam poprosił. Zawiesił leniwe spojrzenie na strażniku, który trzymał go za ramię, a drugą rękę trzymał na kaburze. Uśmiechnął się pod nosem.

Drzwi otworzyły się, a przestępca i policjant stanęli przed sobą twarzą w twarz.

- Nie zamierzam poświęcać ci więcej czasu, Ratliff. Mam ważne sprawy, a ty nie jesteś jedną z nich.

- Moglibyśmy zawrzeć pewien układ.

- Jeśli próbujesz mnie sprowokować, nie uda ci się to. – Odparł chłodno Kris, zbliżając się do blondyna. Stanęli w cieniu spowitego w mroku gabinetu.

Tommy wpatrywał się w czekoladowe oczy Krisa, próbując okazać mu choć trochę szacunku. Stwierdził, że koniec końców mógłby go polubić, ale na pewno nie w zastanych okolicznościach.

- Chciałbym, żeby twoja żona urodziła mi dziecko... – Rzekł poważnym tonem.

Kris parsknął śmiechem, przykładając dłoń do czoła – Ty chory popaprańcu. Jedno dziecko masz już w drodze i szczerze mu współczuję takiego ojca.

- …zarżnąłbym ją w każdy możliwy sposób.

W niczyich oczach nie widział większej nienawiści. Syknął z bólu, gdy poczuł silne szarpnięcie za swoje włosy.

- Wiedziałem, że nie ma sensu dawać ci jakiejkolwiek szansy ty chory dupku. – Rzekł brunet, trzymając głowę Tommy’ego na poziomie swoich kolan. Szedł przed siebie, ciągnąc go za czuprynę. Próbował panować nad swoimi emocjami, więc z podniesioną głową i spokojem na twarzy doszedł aż na koniec korytarza, gdzie znajdywało się kilka klatek.  Do jedynej wolnej wepchnął Tommy’ego, zamykając drzwi na kartę magnetyczną. Nie musiał użyć nawet siły. Z nadszarpniętymi nerwami powrócił do swojego gabinetu, zatrzaskując drzwi. Nie miał ochoty widzieć się tego dnia z nikim więcej.

***

Nie potrafił się odnaleźć w otaczającej go ciemności. Temperatura powietrza oscylowała pomiędzy dziesięcioma a piętnastoma stopniami, co wprawiło jego ciało w drżenie. Już kilka razy próbował uważać na igłę, gdy odszukiwał jej na betonowej podłodze, jednak któryś raz ukłuł się w palec. Przygotował małą saszetkę z płynną substancją, którą otrzymał od Jane. Przytrzymując ją zębami przygotował strzykawkę, by wypełnić ją właściwym roztworem. Zdał się jedynie na swoje zmysły, które w tej chwili nie mogły go zmylić. Jedyne czego się obawiał to zbyt mała zawartość środka, by uśpić pierwszego, który zajrzy do izolatki.

Ułożył się na podłodze przyjmując pozycję embrionalną. Wysunął igłę z rękawa, by być w stanie gotowości. Pozostało jedynie czekać.

***

- Nie możemy przyjąć, że rzeczywistość, w której żyjemy jest prawdziwa. Być może to jedynie wykreowany w naszych głowach świat, który…

Adam opierał głowę o ścianę, przy której siedział i co kilka chwil wyłapywał pojedyncze frazy rzucane przez wykładowcę. Zatracił się w świecie swoich myśli.

Przecież rodzina zawsze była dla mnie najważniejsza. Dlaczego nie poczułem się przy nich wyjątkowo i szczęśliwie? Dlaczego mój wzrok śledził Tommy’ego, który rozmawiał z Jane? Patrzyłem na matkę, na brata, którzy prawdopodobnie przeżywali jeden z najgorszych dni w swoim życiu i nawet nie potrafiłem odwzajemnić ich uścisku. Boję się, że uwierzyłem w prowadzenie życia, które wyklucza obecność ludzi, z którymi związany byłem przed godziną zero mojej przeszłości. Czy to możliwe, że będąc wśród tych, którzy mnie kochają, mając pieniądze, dach nad głową i stabilizację czułem się mniej szczęśliwy, niż jestem teraz?

Sala, w której odbywały się wykłady była jedynym pomieszczeniem pozbawionym krat w oknach. Adam napawał się widokiem nieposzatkowanych drzew, które smutno kołysały się na spokojnym wietrze. Późny wieczór spowił w swoim mroku również kolorowe San Diego.

Jestem najlepszym przykładem na pojęcie względności. Bo czym jest szczęście? Stanem, wobec którego unosimy się ponad głowami innych ludzi. Jak mogę mówić o unoszeniu, skoro jestem zamknięty w cholernej klatce, jak ptak…

Nagle głos prowadzącego został stłumiony przez wyjące syreny. Adam podniósł głowę i zmarszczył czoło. Na salę wpadła grupa policjantów, którzy zaczęli odprowadzać więźniów.

- Raz, raz! – Zawołała młoda policjantka, szeroko otwierając skrzydła dużych drzwi – Zamknąć wszystkich i przeliczyć stan!

Adam wstał i zaczął nerwowo się rozglądać. Zaczepił strażnika, który zakuł w kajdanki jednego z agresorów.

- Co się stało? Michael, wiesz coś?

- Straciliśmy dwie osoby – Rzekł nerwowym głosem – Naszego i więźnia. Karetka zabrała Petera, jakiś gówniarz uciekł. Stąd? Uciec? Co najlepsze, udało mu się to już drugi raz w tym samym zakładzie. Niech to szlag!

Lambert rozchylił wargi, wycofując się w stronę okna. Oparł ręce o parapet i spuścił głowę, czując w skroniach narastające pulsowanie. Tommy? To niemożliwe. Niemożliwe. Ilekroć powtarzał w myślach to słowo, tym bardziej w nie wątpił.

***

25 minut wcześniej

Miał wrażenie, że jego połowa jego ciała całkowicie odmarzła. Co kilka minut poruszał palcami, upewniając się, że nadal są sprawne. Po raz trzydziesty usłyszał kroki na korytarzu; opuścił powieki, a pomimo tego dostrzegł strumień światła, który oblał jego twarz. Czyjaś pięść dwukrotnie uderzyła w pancerne drzwi.

- Żyjesz?

Nie odezwał się ani słowem. Co więcej – próbował wywołać chwilowy bezdech. Światło zostało stłumione, a na ramieniu Tommy’ego spoczęły dwie dłonie.

- Halo? Śpisz?

To był jedyny właściwy moment. Kiedy mężczyzna nachylił się, by sprawdzić oddech Ratliffa, ten złapał go za kark, zaciskając dłoń na ustach, z których niemal wyrwał się zdradliwy krzyk. Nie był pewien, czy trafił w tętnicę, ale zatopiona igła wypuściła z siebie ostatnie krople środka usypiającego.

- To tylko kilka sekund, cii… zamknij się, nie utrudniaj… - Szeptał Tommy, trzymając w uścisku mężczyznę, który na darmo próbował sięgnąć do swojego pistoletu czy krótkofalówki. Chwilę później opadł na tors blondyna, a jego bezwładne ciało zaczęło tracić nawet najprostsze odruchy obronne.

Ratliff rozejrzał się dookoła, wykorzystując nieduży strumień świata, który ułatwił mu dalszą pracę. Zrzucił z siebie wszystkie ubrania i zdarł z mężczyzny koszulę. Zaczął się przebierać w możliwie najszybszym tempie. Wyciągnął z kieszeni notes wraz z długopisem; przypiął kaburę z pistoletem. Nałożył czapkę, chowając pod nią jasne włosy. Jego palce drżały, gdy zapinał guziki koszuli; rozmiar był trochę za duży, ale nie stanowiło to większego problemu. Nie szukał już strzykawki; rzucił ją w kąt, by przypadkowo się nie ukłuć.

- Wybacz. – Szepnął do nieprzytomnego strażnika, odliczając w głowie czas, który mu pozostał. W najgorszym wypadku mężczyzna miał obudzić się za dziesięć minut, w najgorszym – za dwadzieścia. Serce w piersi Tommy’ego jeszcze nigdy nie biło tak mocno. Opuścił swoją celę, zamykając ją na kartę magnetyczną. Wziął głęboki oddech i przysunął do twarzy notes, by zacząć w nim notować. Okulary, które należały do policjanta skutecznie utrudniały mu wzrok; musiał podnosić go ponad szkła, by wyznaczyć drogę do wyjścia. Przed nim snuł się prosty korytarz, a wkoło prócz więźniów kręcili się też stróżowie prawa. Spuszczał głowę w dół, niby wczytując się w notatki, przewracając kartkami, w poszukiwania ważnego numeru telefon; zignorował „dzień dobry”, które usłyszał od sprzątacza.

Każdy metr sprawiał wrażenie długich mil, a droga do wolności była pełna uśpionych, groźnych i wygłodniałych wilków. Nie mógł się temu dziwić; był najsprytniejszym i na swój sposób jednym z najbardziej niebezpiecznych przestępców w tym Stanie. Nastała pora, w której więźniowie na ogół odpoczywali, co zmniejszało szanse na rozpoznanie jego twarzy. Czuł się bogiem; otrzymał więcej, niż inni, sam po to sięgnął i udało mu się. Zasłużył na to.

Przy bramkach liczba strażników była znacznie większa. Zabrakło czasu na opracowanie metod i sposobów; mogło się udać, albo nie. Szanse były wyrównane. Przybił kartę wymeldowania i minął przejście służbowe, mając przed sobą ostatnią drogę. Czuł pod stopami kruchy żwir, zacisnął zęby podkurczając palce. Buty były o dwa i pół rozmiaru za małe. Dziwił się, że w ogóle zdołał je założyć.

- A pan na służbowo? – Spytała wdzięczna, uśmiechnięta sprzątaczka. Ukłonił się jej, poprawiając czapkę.

- Tylko do samochodu. – Rzekł z uśmiechem, zmierzając w stronę bramy głównej. Coraz bardziej docierała do niego świadomość, że życie, które prowadził do tej pory za chwilę zostanie wpisane na karty przeszłości. Mijając kolejne kamery umieszczone wokół budynku nacisnął klamkę głównej bramy i wyszedł, zamykając ją za sobą. Zatrzymał się na moment, zastanawiając, jak sarkastycznie zabrzmiał metalowy szczęk. By nie wzbudzać zainteresowania ruszył główną aleją, wiodącą na wschód miasta. Przyspieszył kroku, nie odwracając się za siebie. Wewnątrz niego rozbrzmiał gromki i szyderczy śmiech. Nienawidził kobiet, a teraz dzięki jednej z nich dostał kolejną szansę na ułożenie życia według swojego scenariusza. Wytyczał własne ścieżki i teraz on był drapieżnikiem, który mógł schwytać drobne kolibry.

Światło, zapach spalin, gęste mgły, duże przestrzenie i anonimowi przechodnie. Tak smakowała wolność, której przyszło mu zasmakować po raz kolejny.