Odc. 22: Pośród ciszy

Hejo! Zaskakujecie mnie – Piaskowy Gołąb nadal cieszy się dużą liczbą odwiedzin i co jakiś czas przybywa nowy komentarz. To niesamowicie miłe, że powracacie do tego opowiadania :)

Rogogon: Oj, trudno mi przewidzieć ile jeszcze odcinków powstanie. Szacuję, że ok 15, chyba, że plany będą ewoluować :)

GlitterAngel: Kochana, gdybym tylko miała więcej czasu! Bo weny nie brakuje :)

22. Pośród ciszy

- Gdybyś wiedział, do czego ten człowiek jest zdolny – Westchnęła Jane, dopalając papierosa. Spojrzała w oczy Tommy’ego, który wzruszył ramionami.

- Wiem. Bardzo dobrze wiem – Odparł spokojnym tonem głosu – Jak wyglądało całe zajście?

Dziewczyna wyciągnęła z torebki kartę pamięci – Dowiesz się. Nie zadawaj poza tym zbędnych pytań. Powiedz mi, z Adamem jest coś nie tak, mam rację?

Ratliff odwrócił głowę, spoglądając na bruneta, który spacerował wzdłuż szosy. Znów spojrzał na Jane.

- Nie może się odnaleźć. Żałuje swoich wyborów.

Szatynka zmrużyła oczy, wytężając wzrok – Musiał porzucić rodzinę?

- Musiał porzucić całe przeszłe życie. Wpadł w romans, który zakończył się dla niego katastrofą – Odparł Tommy, kładąc się na masce samochodu.

- Kto go usidlił?

- Ja.

Dziewczyna parsknęła śmiechem – Nie wierzę. Ten facet zostawił dom, żonę, pracę dla ciebie?

- Zaskakujące, nie?

Szatynka pokręciła głową – Nie kłamią. Potrafisz manipulować ludźmi.

Ratliff założył ręce za głowę – Szczerze mówiąc na samym początku chodziło o własne ambicje. Później zaczął mnie pociągać. Nie wyobrażałem sobie, że Brian mnie uwolni i znów będę wiódł z nim marne życie. Adam jest silny, ale wykazywał taką specyficzną troskę o mój los. O los każdego złego człowieka. Wiesz… Gdybym wybrał właściwą drogę, pewnie nigdy bym na niego nie trafił.

- Jak zrozumiałam w samochodzie, Alma to jego dziewczyna. Wie, że Adam jest z wami?

Tommy pokręcił głową i przycisnął dłonie do oczu – Czemu do jasnej cholery wszyscy o nią pytacie…

Jane wzruszyła ramionami – Ktoś tu ma wyrzuty sumienia.

Ratliff usiadł i zsunął nogi z maski samochodu – Nie skrzywdziłem jej, jasne?

Szatynka pokiwała głową – Ty ręką nikogo nie skrzywdziłeś. Tego  nie można ci zarzucić.

Chłopak warknął pod nosem i wplótł palce w jasne włosy. Ruszył przed siebie w stronę Lamberta. Adam ujrzał go po chwili i zatrzymał się, wciskając dłonie w kieszenie spodni.

- Chcesz zobaczyć nagranie?

- W życiu – Prychnął Adam, odwracając się plecami – Zdaj mi nieszczegółową relację.

Tommy miał już wracać do samochodu, jednak zatrzymał się na moment.

- Dlaczego przytulałeś Jane?

Lambert spojrzał w jego kierunku, a po chwili wzruszył ramionami.

- Nie wiem. Potrzebowałem tego. A co?

- Nic – Odparł natychmiastowo Tommy – Absolutnie nic. Wieczorem muszę sam załatwić pewne sprawy. Zostaniesz z dziewczynami.

- Co mamy ze sobą zrobić? – Spytał Lambert.

- W hostelu niedaleko stąd czekają dwa pokoje. Przyjadę około trzeciej nad ranem – Rzekł Tommy, spoglądając w stronę nieba – Musicie pójść na piechotę, potrzebuję auta. Jeśli szybko się zbierzecie, uciekniecie przed burzą. Chees, przy recepcji będzie niewysoki brunet. Spodziewa się was. Trzymaj się – Rzekł Ratliff, poklepując Adama po ramieniu. Odwrócił się i ruszył w stronę samochodu.

***

Adam wpatrywał się w ciemność za oknem. Zegarek wskazywał dopiero dwudziestą drugą.

 Zaczął odliczać kolejne minuty do spotkania. Wziął głęboki oddech. Nie lubił tych chwil, w których zostawał sam na sam ze swoimi myślami. Nie miał przy sobie nic. Z dnia na dzień oderwał się od wszelkich przedmiotów, przypominających mu o przeszłości. Nie posiadał nawet jednego zdjęcia.

Teraz, gdy siedział sam w niedużym pokoju, poczuł przytłaczający go ciężar odpowiedzialności. Gdy nie było w pobliżu Tommy’ego czuł, że sam jest winien całej sytuacji. Nie mógł pozwolić sobie na okazanie słabości, gdy był w pobliżu innych ludzi, ale teraz towarzyszyła mu jedynie cisza. Poczuł na twarzy pierwsze słone krople i musiał przyznać – odczuł niesamowitą ulgę. Nie łkał, nie łapał rozpaczliwie powietrza. Po prostu zmrużył powieki, uwalniając z siebie wszystkie emocje. Nie rozważał, które decyzje były właściwe, a które błędne. Kolejno przypominał sobie twarze wszystkich bliskich mu osób. Teraz był sam. Sam, zdany na człowieka, który nie był w stanie okazać mu żadnych uczuć.

Usłyszał ciche pukanie do drzwi i momentalnie otarł wilgotne policzki.

- To ja. Jane.

Sięgnął po klucz. Nacisnął klamkę i spróbował się uśmiechnąć.

- A siostra?

- Śpi. Mogę wejść?

Lambert przepuścił dziewczynę w drzwiach. Usiadł obok niej na niedużym łóżku. Oparł łokcie o kolana.

- Jak leci? – Spytała, przeplatając ze sobą palce. Pochyliła się, spoglądając w kierunku bruneta. Nie otrzymała odpowiedzi – Ty i Tommy tworzycie duet?

- Tymczasowy – Odparł Adam, spoglądając w stronę szatynki.

- Kiedy przyjechały gliny, widziałam, że uciekał z Brianem, który zostawił go przed wiaduktem. Pomogłeś wtedy Ratliffowi. Wiesz, o co poszło?

Adam podniósł głowę i pokręcił nią – Tommy boi się tunelów.

- Dlaczego?

Brunet rozchylił wargi, lecz wydobył się spomiędzy nich jedynie cichy szmer. Pamiętał, że ten lęk mocno go zaintrygował, lecz do tej pory nie miał odwagi zadać właściwego pytania. Być może bał się usłyszeć na nie odpowiedzi? Wzruszył ramionami – Nie wiem. Nie interesowałem się tym.

Dziewczyna odpowiedziała nikłym uśmiechem – Jesteście razem?

- Nie – Odparł natychmiastowo Adam – To nie wchodzi w grę.

- Dziwne – Odpowiedziała – Czuć między wami pewne napięcie. Byłam przekonana…

- Nic nas nie łączy – Powiedział Adam, tym razem mocniejszym tonem – I nigdy nie będzie. Gdzie on pojechał?

Jane wzięła głębszy oddech – Na spotkanie z bractwem. Zadanie nie poszło po naszej myśli.

Adam zmrużył powieki – Co to znaczy?

- Brian próbował nas skrzywdzić. Odpowiedziałam tym samym, musiałam się bronić. Częściowo stracił wzrok.

Lambert szerzej otworzył usta – Co? Jasna cholera…

- Ogłuszyłam go. Obawiam się, że przeżył, a teraz będzie próbował się zemścić.

Brunet skrył twarz w dłoniach – Przecież mówiłem… uprzedzałem, że do tego człowieka nie można się zbliżać. Dlaczego ten idiota się ze mną nie liczy! – Krzyknął, uderzając ręką w ramę łóżka. Poczuł pulsujący ból w dłoni, co spotęgowało narastający gniew.

- Proszę, uspokój się.

- Ten psychopata nas pozabija.

Jane wstała z łóżka – Sam uśmierciłeś gówniarza w jego piwnicy! Jak sądzisz, o co będzie miał większy żal?!

- Nikogo nie zabiłem! – Wykrzyczał Adam – Dałem mu wybór! Wolałbym zginąć niż być ofiarą tego szaleńca, wolałbym zginąć niż pójść do jego domu i pieprzyć się z nim w imię własnych idei!

Dziewczyna łagodnie rozchyliła wargi. Parsknęła śmiechem, próbując nie okazać swojej słabości.

- Idź do diabła – Syknęła, opuszczając pokój. Trzasnęła przy tym drzwiami, które wyrzuciły z siebie wetknięty klucz.

Lambert miał wrażenie, że wszystkie ściany zaczynają zbliżać się ku sobie. Nie mógł znieść chaosu, kłębiącego się w jego głowie.

Tommy, nie wytrzymam tu ani minuty dłużej…

Sięgnął po klucz i zamknął za sobą drzwi, zachowując resztki rozsądku. Szedł długim korytarzem, wpatrując się we wzorzysty dywan, składający się z tysięcy kolorowych rombów. Kiedy wyszedł na świeże powietrze, rozejrzał się dookoła. Ruszył wzdłuż głównej drogi. Chociaż w takich chwilach czuł się wolny.

***

Tommy tak długo przygryzał swoje paznokcie, że zaczął czuć ból w opuszkach palców. Wpatrywał się w pustą drogę, co kilka chwil przenosząc wzrok na Alexa.

- Nie będę zajmował się tymi dziewczynami. Zabierz je do kolibrów. Są już samodzielne.

Chłopak znacząco pokiwał głową – A co z Adamem?

- Dostałem ultimatum. Mam miesiąc na przygotowanie go do zadania. Wiem, że nie jest bezwzględny. Nie zrobi niczego, co kłóci się z jego moralnością.

Alex uśmiechnął się ponuro – Czarno to widzę. Nawet tobie pozostał ślad w pamięci.

- Nie wracajmy do tego – Tommy przeniósł wzrok za szybę – Nie wiem, co robić. Boję się, że go stracę, jeśli nie wykona polecenia. Z drugiej strony nie mogę odłączyć od bractwa na rzecz Adama. Wtedy nie będzie dla nas szans na tak bezpieczne życie.

- To prawda. Zostało wam niewiele czasu. On poświęcił swoje życie dla ciebie, dlaczego ty nie odwdzięczysz się tym samym?

Ratliff wzruszył ramionami – Nie mogę. Mam jeszcze wiele do zrobienia.

- Możesz pozwolić mu odejść. On przeżyje, ty zostaniesz w bractwie.

Blondyn zacisnął wargi – Problem w tym, że ja nie chcę na to pozwolić.  

Alex zmarszczył czoło – Nie wygląda to najlepiej – Rzekł, po czym zatrzymał się przy hostelu – Wysiadka. Mam nadzieję, że przemyślisz niektóre sprawy i wyciągniesz słuszne wnioski.

Tommy nie odezwał się już ani słowem. Opuścił auto i skierował się do pokoju.

***

Adam czuł na swoim ciele przejmujący chłód. Musiał nadchodzić poranek, bo ptaki rozpoczynały już swój codzienny koncert. Przyspieszył kroku, pchnął drzwi budynku, po czym skierował się w stronę pokoju. Pragnął jedynie wejść do ciepłego łóżka…

Nim zdążył przekroczyć próg pokoju, zaatakowała go para brązowych oczu. Momentalnie zatrzymał się, czując ogarniające go wyrzuty sumienia.

- Znikasz w środku nocy, nie pozostawiając żadnej wiadomości.

Zimny pot zrosił skórę bruneta. Wargi zadrżały nieznacznie.

- Potrzebowałem odpoczynku.

- Daję ci ochronę, więc czemu znów działasz na własną rękę? – Tommy wyglądał nadzwyczaj poważnie. Jego oczy były zmrużone, podkrążone, odbijał się w nich ciężar wszystkich emocji tego dnia. Każdy ruch pozbawiony był energii. Niski ton głosu nie działał kojąco, wręcz przeciwnie – miał w sobie coś niepokojącego.

- Daj spokój… - Westchnął Adam, kierując się w stronę łóżka. Poczuł uścisk na swoim nadgarstku.

- Zależy mi na tobie – Odparł Ratliff, powodując dreszcz na plecach bruneta – Nie narażaj się. Mamy duży problem.

Brunet usiadł na krawędzi łóżka – Słucham?

- Brian wie, że podrzuciłeś dzieciakowi prochy, wie też, że dziewczyny pochodzą od nas. Będzie nas szukał.

- Zabije nas?

- Nie mogę tego wykluczyć – Rzekł Ratliff, zakładając ręce na biodra – Nie wiem, co robić. Nie mamy dokąd uciec.

- A bractwo? Nie pomoże?

Tommy pokręcił głową – Brian ma wysoką rangę. Sam się dziwiłem, że pozwolili zlecić mi zadanie wymierzone przeciwko niemu. Dopiero co otarliśmy się o gliny. Chcę odbić kuzyna z niewłaściwych rąk, ale sam tego nie zrobię. Potrzebuję twojej pomocy, lecz przed tym musisz wstąpić do bractwa.

Adam pokręcił głową – Co może mnie jeszcze czekać?

- Nie wiem – Westchnął blondyn, wyglądając przez okno – Boję się, że nie dasz sobie rady. Jesteś inteligentny, sprytny, ale nie bezwzględny. Myślę, że to będzie przeszkodą.

Brunet spoglądał na plecy chłopaka. Zdecydował się wstać i cicho podejść do szczupłego ciała. Długo wahał się przed objęciem jego ramion. W końcu zawiesił swoje dłonie na wąskich biodrach, zahaczając o krawędź koszulki. Przesunął ręce na brzuch i oparł czoło o kark blondyna.

- Co ty robisz… - Usłyszał pretensjonalny ton.

- Przestań się bronić. Nie jesteś maszyną, masz serce. Teraz nikt nie widzi twojej słabości – Powiedział Adam, całując miękką skórę szyi. Przytulił się do niej, czując łagodny zapach anyżu. Nie spodziewał się, że chłodne dłonie odnajdą jego własne ręce. Ku jego zaskoczeniu tak właśnie się stało.